vivaldi-- nisi dominusu söyleyerek beni ağlatabilmiş insan(ama o ses bi insandan çıkamaz orası ayrı).

(paper cut - 22 Şubat 2008 20:40)

iş sanat'ın "virtuoso!" serisinin dün akşamki solistiydi. kendisine klavsen ve piyanoyla tamar halperin eşlik etti. ben de bu iki harika sanatçıyı izleyen şanslı kalabalığın içindeydim.

adamın sesi o kadar mükemmel ki gözlerinizi kapattığınız zaman farklı bir aleme gidiyorsunuz. özellikle ingiliz folk müziğini klasik müziğe uyarladığı eserlerde kendimden geçmemi sağladı. konser boyunca neredeyse farinelli'yi dinleyebilenler kadar şanslı olduğumu düşündüm. o kadar mükemmeldi sesi ve yorumu.

ayrıca, salonun neredeyse dolu oluşu da ayrı bir şaşkınlık sebebi oldu.

(hislicocuk - 18 Şubat 2010 17:21)

- hayır, anlamıyorum, beni neden sürüklüyorsunuz peşinizden. sevmiyorum abicim böyle klasik müzik falan, diye çemkiriyordum beni buraya zorla getiren arkadaşlarıma.

verdiğim paradan, o parayla zevk alarak yapabileceğim şeylerden tutun da arkadaşlarımın benim zevklerime ve kişiliğime yaptığı baskıya kadar her şeyi malzeme yapmıştım bu çemkirişlerime. konsere ara verilmişti. ünlü kontrtenor andreas scholl ve yine ünlü piyanist tamar halperin kulise geçmişlerdi az önce, alkışlarla. aslında müziğin her türlüsünü severdim ama o gün huysuzluğum üzerimdeydi. arkadaşlarım da, durumun farkında olduklarında mı yoksa benden sıkıldıklarından mı bilmem, beni dinlemiyor kendi aralarında konserin ilk bölümünün kritiğini yapıyorlardı. ciddiye alınmamış olmam beni iyice sinirlendirince kaldığım yerden devam ettim;

- gıy gıy gıy… içim bayıldı. yeter artık. aloooo… size diyorum!
- aslında o kadar da kötü değildir klasik müzik.

bu ince ve narin ses, hemen sağ tarafımdan geliyordu. sinirli ve bezgin ifademi bozmadan kafamı sert bir hareketle sesin geldiği yöne çevirdim. kızıl saçları omuzlarına, siyah boğazlı kazağının üzerine dökülmüş, yüzü elle çizilmişçesine güzel bir genç kadındı bu. gülümseyip devam etti;

- klasik müzik, halk müziklerinden keskin hatlarla ayrılmış, avrupa kökenli bir müzik türüdür. en önemli özelliği, çok sesli olmasıdır. pek çok ruhsal rahatsızlığı olumlu yönde etkilediği de bilimsel bir gerçektir. aradan sonra icra edilecek ilk eser mesela, kendi içinde pek çok özellik barındırır. 17. yüzyıl ingiltere’si operalarında müzik, sahnelerin değişimine ve oyunun bitişine de işaret ediyordu. bu eser, bu amaç güdülerek şekillendirilmiş ilk eserlerden. eserin sahibi purcell, bu türe hayatının son beş senesinde yönelmiş. falan filan…

sert kayaya çarptığımı düşünmem uzun sürmedi. bu kadar bilgi sahibi olduğuna göre klasik müziği çok seviyor olmalı diye düşünürken, bir yandan da, son on dakikadır aralıksız olarak söylendiğim aklıma gelince pot kırdığımı düşünüp kızarmaya başladım.

hala gülümseyerek bana bakıyordu. bakışları o kadar sıcak ve içtendi ki, karşılık olarak bir şeyler söyleme ihtiyacı hissettim. utana sıkıla;

- nereden biliyorsun bu kadar şeyi?

küçük bir kahkaha patlatıp;

- hani şu elindeki broşür var ya, onun içinde yazıyor.

tam da o an, dışarıdan bir göz olup yüzümdeki ifade değişimini görmek isterdim. kendimi tutamayıp gülmeye başladım. oyuna gelmiştim. o da bana kahkahalarıyla eşlik ediyordu ki, son zil çaldı ve ışıklar yeniden söndü. sahneye yeniden çıktı scholl ve halperin. salon alkıştan yıkılıyordu.

andreas scholl, purcell’in “round o”sunu seslendirmeye başladığında benim konserle ilişiğim kesilmişti. üstelik artık zor da gelmiyordu. o, dikkatle sahnedeki sanatçıyı dinlerken ben onu izliyor, izlediğimi fark edip gülümseyerek bana doğru baktığı zamanlardaysa kafamı elimdeki broşüre gömüyordum yine kızararak.

dalgalı saçları açıktı. her bir buklesi omuzlarında süzülüyordu kızıl saçlarının. alt dudağı biraz daha kalındı ve dudaklarının kenarı yukarı doğru kıvrıktı. sol yanağında bir gamzesi vardı. belki sağ yanağında da vardı ama göremiyordum. mavi-yeşil, iri gözleri uzun ve sık kirpiklerle çevriliydi. gözlerini her kırptığında dalgalanıyorlardı sanki. uzun ve ince parmaklarını uzun kolyesine doluyordu arada. lale şeklindeki tırnaklarına kıpkırmızı oje sürmüştü. yüzünde hiç makyaj yoktu. ve teni, göz alacak kadar güzeldi.

ben, onu izleyebildiğim her an tüm ayrıntılarıyla onu incelerken farklı bir âleme dalıyordum. en derinlere inmiştim ki, scholl, o tiz sesiyle hakkını verdiği bir çıkış anında beni kendime getirdi. salonda yakılanın o yüksek sesle öyle irkildim ki, fark etmemesi imkânsızdı. yüzünü ellerinin arasına saklayıp sesini bastırmaya çalışarak güldü. çok utanmıştım. boynumu omuzlarıma gömüp sadece sahneye ve elimdeki broşüre baktım konserin sonuna kadar. kafamı ona çevirmeye korkuyordum artık, zira yeterince rezil olmuştum. ben de onun konserin ilk yarısında yaptığını yapıp broşürü okumaya başlamıştım, okuduğumu anlayamasam da.

konser bitip de ışıklar yandığında salona uyup ayağa kalktım. o da kalkmıştı. hatta kucağımdakileri sandalyeye bırakırken göz göze geldik. yine gülümsedi. sıcacık… utangaçlığımı aldı götürdü o an. en az beş dakika alkışladık sahnedekileri. çok başarılı bir konser olmuştu demek ki diye düşündüm içimden. sonra yavaş yavaş boşalmaya başladı salon. çantasını omzuna takarken “iyi akşamlar” dedi yine gülümseyerek. “sana da” dedim. o, salondan çıkana kadar arkasından baktım. ta ki arkadaşlarım beni dürtene kadar; hadisene oğlum!

arkadaşım cümlesini bitirince şimşekler çaktı beynimde. deli cesareti böyle bir şeydi sanırım. montumu alıp koştum peşinden. insanları yarayarak onu arıyordum o kalabalığın içinde. çıkışa inen merdivenlerde bulup durdurdum. ne diyeceğimi bilmiyordum.

- şey… eee… merhaba.

gülümsedi yine;

- vedalaştığımızı sanıyordum.
- aslında evet. ama… ne bileyim, diye geveledim kelimeleri ağzımda. yine utanmıştım.

gözlerim, yüzünde, dudaklarında, teninde gezinirken konuşacak bir konu, söyleyecek tek bir kelime arıyordum. bir yandan elimdeki broşürü kıvırıp kırıştırıyordum. gülümsemeye devam ediyordu. sağ yanağında gamzesi olmadığını fark ettim o an. sadece sol yanağında vardı demek. izledikçe hayran oluyordum. gamzesi, dudakları, teni… o kadar güzeldi ki. bir anda kelimeler döküldü ağzımdan;

- daha güzel olmadı bir bitkinin rengi. daha değerli ve sevgili… veya daha narin…

afallamıştı. gözlerini kaçırırken kızaran yüzü, söylediklerimden etkilendiğini gösteriyordu. bu sefer gülümseyen taraf bendim. omuzlarım dikleşmişti birden. biraz kekeleyerek;

- ne güzel sözler bunlar, dedi. peki, sen nereden biliyorsun böyle güzel şiirleri?
- işte buradan, dedim elimdeki buruşmuş broşürü göstererek.

önce elimdeki broşüre baktı, sonra gözlerime. ikimizde sesli kahkahalar patlatmaya başladık ardı ardına. biz delicesine gülerken, insanlar bize aldırmadan sağımızdan solumuzdan geçiyordu. önüne düşen saçlarını ince parmaklarıyla kulağının arkasına sıkıştırırken yüzündeki tebessüm yerini koruyordu.

- çabuk öğreniyorsun.
- …
- peki. madem seninki artık okunmayacak halde, benimkini al dedi. belki daha çok şey öğrenmen gerekir.

elimdeki buruşmuş broşürü alıp kendininkini tutuşturdu elime. yüzümdeki tebessüm hızla sönerken “tekrar iyi akşamlar” deyip merdivenlerden inmeye devam etti. ben yine arkasından bakıyordum. onu bekleyen arkadaşlarının yanına vardığında arkasını dönüp el salladı. zorla kolumu kaldırıp, küçük bir karşılık verdim. sonra gitti.

__________

çıkıştaki merdivenleri arkadaşlarımın ardından ağır ağır çıktım. metro durağına kadar yürüdük. kışın son günlerinde baharı müjdeleyen ılık bir akşamdı. atkımı çıkarmak için çekiştirirken elimdeki broşür ilişti gözüme. metronun merdivenlerinden inerken sayfalarında göz gezdirdim hızlıca. daha sonra da kenardaki çöp kutusuna atacaktım. her şeyi saklayan anı delisi ben, bunu saklamak istemiyordum. aslında odamın duvarına asmalı ve hür gördüğümde çabuk umutlanmak huyumdan vazgeçmem için kendimi motive etmeliydim. ama neyse… bunları düşünürken son sayfada bir karalama dikkatimi çekti. scholl’ün klasik müziğe uyarladığı bir ingiliz halk şarkısı olan “i will give my love an apple”ın şarkı sözleri bir çemberle çevrelenip işaretlenmişti. sözleri okumak için, önümden yürümeye devam eden arkadaşlarıma aldırmayıp bir basamakta durdum.

“ çekirdeksiz bir elma vereceğim aşkıma.
kapısız bir ev vereceğim aşkıma.
kalabileceği bir saray vereceğim aşkıma,
anahtarsız açabileceği kapısını.

başım çekirdeksiz bir elma.
zihnim kapısız bir ev.
kalbimdir kalacağı o saray
ve anahtarsız açabilir kapısını.”

çemberin hemen altında bir not daha vardı; bir telefon numarası. büyük bir kahkaha patlattım etrafımdakilere aldırmadan. önde yürüyen arkadaşlarıma bağırdım; “hey, bekleyin beni!”

konser, güzel bitmişti.

(hislicocuk - 19 Şubat 2010 19:59)

bu adama gozlerim onunde bir turk gay, almanca asilarak evine goturme teklif etti ve kibarca geri cevrildi, ben de bu durumu sinsi bir simultane tercuman yardimi ile takip ettim ya, hayattan beklentilerim torpulendi yemin ediyorum.

ayrica dunyanin en guzel sesi'ne sahiptir, bengay olsam ben de asilirim.

(kontra - 3 Ocak 2012 19:36)

cennet bahçelerindeki ıhlamur ağaçlarının hafif bir esinti etkisiyle usul usul salınması sonucu ortaya çıkan muhtemel sesin narin gezegenimizde zuhur bulmuş haline sahip olan insan evladı.

masal gibi sesi var bu adamın. öyle saf ve öyle güzel ki. havada uçuşan pamukları yakalamaya çalışmak gibi. bir okyanusun sakin maviliğinde yok olmak gibi. güzel bir yok oluş ama bu; paramparça olup bütün evren olmak gibi. bulutlara sarılmak gibi. sanki pudra kokluyormuşsunuz gibi. tatlı tatlı teninizi okşayan rüzgar gibi. ışık gibi. yargılamadan, eleştirmeden size bakan bir çift göz gibi. anlaşılmak gibi. ütopik resmen. ne olduğunu hala anlayamadım tam olarak ama iyi ki var bu efsunlu ve ancak bir meleğin sahip olabileceği şekilde huzur kokan ses.

(bkz: how sweet the moonlight)

(sen balik degilsin ki - 5 Temmuz 2014 00:30)

başka bir sesi var bu adamın, gece gece güzel bir playlistini yaptım alıp götürdü beni.

(sancili90 - 8 Ocak 2015 22:26)

eğer bir gün kendi dinimi yazarsam vaat edeceğim cennetin soundtracklerini yapması için aklımdaki ilk isimdir. hani dini tablolardaki bebek cupid figürleri vardır ya, işte o cupid'ler büyüyünce andreas scholl oluyor sanırım, yoksa bu kadar meleksi bir sesi açıklamak pek mümkün değil. özellikle öyle bir "how sweet moonlight sleeps" yorumu var ki sanki kendisi 16. yüzyılda söylemiş de yankısı daha yeni bana ulaşmış gibi hissediyorum her dinlediğimde.

https://www.youtube.com/watch?v=anxq-coesrq

(besame mucho - 21 Şubat 2015 17:23)

bach'ın mass in b minor'ünü ağlatan ipek sesli operacı.

performans için

(bugun hava gunluk gureslik - 27 Ağustos 2015 12:39)

barok müzik dönemini yaşamamış olsa da, sesinin o naif tizinde, sahnedeki duruşunda, aldığı nefeste sanki o dönemin en önemli duayenlerinden biriymiş gibi bir hissiyata kapılmanızı sağlayan kontrtenor.

naçizane öneri: iki dakikalığına kendinizi tüm dünyevi meselelerden ve insan ilişkilerindeki yoğun samimiyetsizlikten soyutlamak için with wand ring steps adlı şaheseri dinleyin.

(haz mary - 2 Şubat 2016 03:50)

sesinden etkilenmemenin çok zor olduğu, barok müzikte günümüzün en önemli isimlerinden biri haline gelen kontratenor. stabat mater ve nisi dominus yorumları ise ayrı bir güzel.

(romavatandasi - 10 Şubat 2016 05:12)