ingmar bergman'ın 1949 yapımı filmlerinden biri. ingilizcesiyle thirst, türkçesiyle susuzluk. birgit tengroth’un aynı adlı romanından uyarlama. eş zamanlı üç paralel ilişkinin açmazları ve sürüklenircesine yürümesi üzerine giden bir film. belki sanat sinemasında lezbiyenliği (sevicilik) en erken işlemiş filmlerden. kastını göstermeden anlatması, karmaşık senaryosu, düşünsel ve kara psikolojili tarafları filmi bergmanseverler için bulunmaz yapabilir. tabii bir yandan anlama zorluğu üretir: tombulca sarışın güzel viola'nın intiharı denen sahne, atlamayı değil hafif bir deniz suyu sesini, sonrasında tekne kenarında dalgalanmaları gösteriyor. (bu sırada ben mal mal izliyorum.) biraz başa dönersek üç ana kadın karakter bale/dans okulu halkasıyla birbirine bağlılar. hepsi savrulmuş, bir yana gitmiş. aralarında rekabet de var, dayanışma da, tutku da. merkezde duranın adı rut, sorunlu evlilik sahibi olan. lezbiyen sekans viola ile valborg denen vamp kadın arasında. her ikisi için de düş kırıklığı bnir deneme. viola bir de önceden psikiyatrist/psikanalist bozuntusu bir doktorun elinden zor kurtuluyordu. film duyguların patlayıcı doğasını tren ve buhar kullanımıyla ustaca aktarmış. bir yerde trenin dumanı makineli tüfek gibi patlıyordu. kadınların her biri ayrı sıkıntılı, ayrı sorunlu, erkeler ise karikatür gibi maço veya güçsüz çizilmiş. histerik kadın ile bağımlı erkek ilişkisi sürtünmeli, nefretle ama kısmen sevgi de hissettirerek işlenmiş. olayların geçtiği yengeç dönencesi dönemeci dünyanın da büyük savaş sonrası dönme sancılarını hissettirmekte. savaş bitmiş gibi görünüyor, insanlar aç, gelip geçen zengin yolculardan ekmek, kırıntı dilenen istasyon halkı ne kadar kalabalık ve ne kadar belgeselvari... hem umutsuz veya sesi kısık bir sol dokunuş gibi.

(ibisile - 8 Aralık 2017 23:31)