1966'da jean-pierre melville’in yönetmenliği ile josé giovanni'nin romanından uyarlanan kara film. 2007'de ise bu uyarlamadan uyarlanan, başrollerini daniel auteuil ve monica bellucci'nin paylaştığı bir başka film. sadece oyuncu seçimi nedeniyle bile izlenesi gibi dursa da, yönetmen koltuğundaki alain corneau'nun filmografisi için bir düşüş filmi olarak nitelendiriliyor. hatta uyarlamadan ziyade renklendirilmiş bir yeniden yapım olarak anılıyor.

27. uluslararası istanbul film festivali'nde "dünya festivallerinden" seçkisinde yer alacak film için kitapçık şöyle bir özet getirmiş:

"...1958’de geçen hikâye, hapishaneden yeni kaçmış meşhur gangster gu’yu^* takip ediyor. bütün fransız polis teşkilatı adamın peşinde. sevdiği kadın manouche’la^* beraber ülkeyi terk etmeden önce para bulmak için son bir iş yapması gerekiyor. başarılı da oluyor, fakat polislerin çevirdikleri dolap sonucunda kendi suç ortakları onu bir hain gibi görüyorlar. gu, bundan sonra şerefini temizlemek için ne gerekiyorsa yapacak."

meraklısına not: festival kapsamındaki son gösteriminde (19 nisan cumartesi) film, yönetmeninin katılımıyla emek sineması'nda gösterilecekmiş.

(gosalyn mallard - 5 Nisan 2008 13:18)

konusu ve akıcılığı çok süper değil ama filmdeki çatışma ve adam ölme sahnelerinin ne kadar özenli hazırlandığını görüp hayran kalıyorsunuz... filmden önce atilla dorsay ile yönetmen çıkıp biraz sohbet ettiler. o an bir çok insanın içinden "sen git monica gelsin" şeklinde bir şeyler geçmediyse bir gün monica ile öpüşmek kısmet olmasın bana....

(matrix - 20 Nisan 2008 00:47)

eleştirmen gözü bende bulunmadığından normal vatandaş sayılırım.
ve bende bulunan normal vatandaş gözüyle mükemmel bir film dememde hiçbir sakınca göremiyorum.

mutlaka izleyin.

(bonkor banker - 5 Aralık 2010 01:47)

jean pierre melville'in filmografisini 3 ana kısma ayırabiliriz sanıyorum, le silence de la mer'den bob le flambeur'a kadar olan kısa giriş, bob le flambeur - le deuxieme souffle arası olgunlaşma ve le samourai ile başlayıp un flic ile biten dört filmlik ustalık dönemi. bu açıdan bakıldığında le deuxieme souffle ustalığa geçişin de tasdikleyicisi. hem orada, hem burada, sınırın üzerinde. bi'kere hem hikaye hem de sinematografik açıdan mükemmel, o kadar ki le deuxieme souffle yi izledikten sonra heat'in nispi değeri azalıyor, hani şu iki erkek, suçlu, polis, iyi kötü ve ahlak epiği. zira görülüyor ki mann'den 30 sene önce melville konu hakkında söylenebilecek her şeyi şeyi daha az gösterişli ama daha ihtişamlı, renksiz ama daha canlı, tüfeksiz ama daha heyecanlı söylemiş. elbette 90lar hollywood'unun yüzakıdır heat, lakin alameti farikası olan iyi kötüler - kötü iyiler iskeletini de arka mahalle delikanlısı le deuxieme souffle'den almıştır.

bir çok suç filmini tek başına kurtarabilecek bir elin parmaklarında fazla sekansa sahip film, yaz yaz spoiler olur lakin orlloff isimli yancı iyinin bi safehouse'da hasımlarını ağırlaması sekansı vardır ki nefes keser, baş döndürür, hazza boğar. estetik açıdan tipik melville iç mekan çekimlerinden fazlasıyla nasibini almasının yanında gerilimi de hat safhadadır, kurgu dersidir.

yeniden çevrimi de varmış, başrolde daniel auteuil lino ventura'nın yerinde. eheh, 10 numara, tıpkı robert de niro'nun heat'te yine kendisini(benzerini) canlandırması gibi. zaten daniel auteuil ile robert de niro'yu da benzetirdim, abileri geldi tam oldu.

(dwight - 23 Mart 2011 19:31)

"birçok kadın, kendileri yüzünden erkeklerin birbirlerini öldürmelerinden haz duyar."

repliğini barındıran jean-pierre melville filmi. melville için tipik konu gangsterlerle kanun adamlarının çalışma tarzlarının birbirine oldukça yakın oluşudur. bu filmde de benzer bir süreç izlenir. soyguncu gangsterler de polisler de bir o kadar acımasız ve sert tipler olarak çizilirler.

le deuxieme souffle, soğuk dünyanın ortasına aynı zamanda ölümsüz bir aşkı da yerleştirir. mafyatik gustave (italyan asıllı lino ventura), gözleri açık ölmeden önce "simone" der. son sözü sevgilisinin ismi olmuştur. melville filmleri genelde soğuk olarak tarif edilmiştir, ama genele bakıldığında hemen hemen bütün filmlerinde birkaç duygusal sahne vardır. bu da onlardan biridir.

alain corneau'nun sonradan çektiği remake değil de melville'in orijinal filmi izlenmeli!

(hanging rock - 20 Mart 2017 15:45)