pietro germi'nin yönettiği ve senaryosunu luciano vincenzoni'nin yazdığı 1956 yapımı film. film, 50'lerin ortasında italyan toplumunda görülen; işsizlik, sendikal yapılanma, grev ve ailevi anlaşmazlıklar gibi bir çok soruna değiniyor. başrolünü de üstlendiği filmde germi, bir kaza sonrası ruhsal olarak çöküntüye giren; ailesine ve iş arkadaşlarına yabancılaşan bir makinistin hikayesini anlatıyor. filmin merkezinde makinistin oğlu ile olan ilişkisi var. özellikle bu açıdan değerlendirildiğinde ladri di bicicletta ile olan benzerlik göze çarpıyor. yalnız, şu var ki; germi, toplumsal eleştirinin üzerine bir de dağılmaya yüz tutmuş bir ailenin dramını koyarak filmin eksenini biraz daha değiştirmeye çalışmış.

filmde, hikaye küçük çocuğun gözünden anlatılıyor ve hikayedeki büyük geçişleri yine cocuğun anlatımı eşliğinde izliyoruz. bu konuda germi'nin hakkını teslim etmek lazım; küçük çocuk, hem hikayede güzel bir bağlayıcı görevi görüyor hem de naifliği ile duygusal olarak da filmi güçlendiriyor. özellikle sadece "büyüklerin" anlayabileceği bazı meseleleri filme çok güzel yerleştirerek, izleyici tarafından anlaşılan fakat çocuğun, yaşının küçüklüğü ve saflığı nedeniyle anlayamadığı bu meseleler ile izleyicinin çocuğa olan sempatisini arttıyor.

filmde dram unsuru bir hayli baskın. hatta germi'nin, daha gerçekçi^* olabilmek adına bazen bu dram unsurunu abartması ironik bir durum olmuş. bunun yanında malesef klişe bir sona sahip. her şeye rağmen, işlenen duygu izleyiciye başarılı bir şekilde aktarılmış. sonuç olarak şöyle diyebilirim ki; kötü bir film olmamış ama yeni gerçekçilik akımının bu geç örneği, hüzünlü bir hikaye haricinde izleyiciye pek de yeni bir şey vadetmiyor.

(axakal - 22 Nisan 2009 05:02)

1956'da san sebastian uluslararası film festivali'nde en iyi film ödülünü almış yapıttır.

24. uluslararası istanbul film festivali'nde 'demiryolu işçisi' adıyla gösterilmişti.

(uzunada1969 - 17 Ocak 2014 00:39)