yıllardır seyrettiğim en komik film diyebilirim. ilk başında ciddi bir film gibi başladı ama çoğu yerinde gülmekten yere yatacaktım. tabii ki içinde yer yer trajik, yer yer ironik bölümler var. sicilya'da bir kasabada, geleneksel bir toplum içinde bir aile babasının aile onurunu kurtarmak için yaptıklarını anlatan bir hikayesi var.

italya'da endüstrileşme öncesi geleneksel toplumda var olan, bizde ise çoğunlukla hala geçerli olan değer yargıları hicvediliyor. örneğin iyi bir aile kızının, bir ailenin onuru bekaret ile ölçülüyor, bekaret kontrolü yapılıyor, namus için cinayet işlenebiliyor, tecavüz eden insanla kız evlendirilince namus kurtuluyor falan filan.

tiplemeler çok güzel, ve çok komik. evin babasının evlilik öncesi ilişkiye girerek hamile kalan kızının durumundan kimsenin haberi olmadan halletmeye çabalaması çok komik.

--- spoiler ---
herşeye şipşak çözümler bulan avukat kuzeni, eve gelen doktor, karakoldaki polisler, mahkemedeki hakim, fakirlik içinde intihar etmek üzere yakalanan, sokaktan çocukların seyredip güldüğü baron çok komik. kardeşinin namusunu kurtarmak için abisinin onu hamile bırakanı vurmasına karar veriliyor. boylu poslu antonio'nun bunu duyar duymaz korkudan bayılıp kendini kaybetmesi, kendine gelmesi için doktor getirilmesi, gitmemek için kaçmaya çalışması filan insanı gülmekten yerlere yatırıyor mesela.
--- spoiler ---

(mea maxima culpa - 20 Nisan 2008 04:32)

komedi ve trajedi arasında çok ince bir çizginin olduğu, kimi zaman ise çizginin kaybolduğu bir pietro germi başyapıtı. 60'lardaki sicilya'nın günümüz anadolu'sunun kimi yerlerinden hiç de farklı olmadığını iki saat süren bu eğlenceli yapıt gözler önüne seriyor. baldıza sarkma, kız kaçırma, namus için evlendirme, namus temizlemek için öldürme vb. ne ararsanız var. hatta belki alakasız olacak ama iki ailenin yargıç huzurunda ifade verdiği bölüm direk gırgıriye serisini getirdi aklıma. böyle yazınca kulağa çok şamata bir filmmiş gibi gelse de, agnese'in ^* dramı sarmıştır aslında filmin dört bir yanını. agnese rolündeki genç stefania sandrelli konuşmasa, o asık suratıyla öyle dursa bile çok şey anlatır ve derinden etkiler izleyeni. ancak filme "olmuş bu" dedirten performans agnese değil, babası vincenzo'nunkidir kesinlikle. malum olayın farkına vardıktan sonra ailesinin namusunu kurtarmak(!) için elinden ne gelirse -hayatı pahasına- yapmıştır bu adam. zaten film altın palmiyeyi kaçırsa da, vincenzo rolünde döktüren saro urzì en iyi aktör ödülünü kapmıştır cannes film festivalinde. hicvin ve ironinin en güzel örneklerinin verildiği bu enfes film mutlaka bir yerlerden bulunup izlenmeli, gülerken düşünmeli...

--- spoiler ---
belki de filmin kırılma anında agnese, yargıcın "bu adamla evlenmek istiyor musun?" sorusuna öyle bir "evet!" diyor ki herhalde bundan daha etkili bir şekilde "hayır!" denemezdi. ayrıca o "birlikte olma" olayının peppino tarafından öyle çarpıtılmış bir şekilde anlatılışı var ki, o sekanstan kimler yararlanmadı kimler? yine peppino'nun bizzat kendisinin ırzına geçtiği agnese ile artık bakire olmadığı için evlenmek istememesi de en dev ironilerden birini oluşturuyor. unutmadan bir de agnese'in ara ara çıkarıp baktığı bir peppino vesikalığı var ki evlere şenlik.
--- spoiler ---

alakalı olarak (bkz: divorzio all'italiana)

(lingo - 3 Şubat 2010 04:12)

bu film hem keyifli, hem de anlatmak istediği şeyi çok iyi anlatıyor.
daha önce yazılmış ancak yinelemekten kaçınmayacağım; film özellikle saro urzi'nin şahane oyunculuğu ve stefania sandrelli'nin o masumane güzelliği ile daha da bir ön plana çıkıyor.
bu filmin, bir de -başarısız- türk versiyonu çekilmiştir baldız isminde; kadir inanır ve müjde ar'ın başrolde oynadığı film, bu filmin -ne yazık ki- ucuz bir kopyası olmaktan öteye gidememiş.

son olarak, bir de filmdeki başkomiser beni mest etmiştir. italya haritasına bakıp, bakıp, eliyle sicilya'yı kapatması; "böylesi çok daha iyi." demesi.
yardımcısı daktiloda sorguda söylenen her şeyi yazarken "burası treviso mu? burada her şey olduğu gibi yazılmaz." demesi ile de hicvin dibine vurmuşlardır.

(gioberg - 1 Eylül 2011 16:23)

carlo rustichelli'nin nefis müziğine karşın, sıkıcı ve komik olmaktan ziyade rahatsız edici bir film -ki iki sebepten tavsiye etmiyorum:

ülkemizde de sıkça yaşanan "bekaret" konusu, cahil cühela bir aile merkezinde, bitmek bilmez bir tempoda resmediliyor. buraya kadar gayet öznel konuştum, değil mi? haydi biraz hava basalım. filmin konusunun özgün olmadığı elbette ortada fakat "evlendirilmek istenen ve namusuna leke(!) sürülmüş kızın nikahta 'hayır' demesi" mevzuu, 1927 tarihli ingiliz draması hindle wakes'te işlenmişti. üstelik orada sınıf ayrımı da vardı ve zamanın ötesinde bir anlayışla, kadının cinsel özgürlüğüne vurgu yapılıyordu. bu filmse ucuz yeşilçam komedilerinin ötesine geçmiyor. "şu kadar ödül aldı" savunusu ile zaten gelinmemeli, ödül alan ve almayan filmler ayrı kefelere konduğunda hangisinin ağır bastığını gayet iyi biliyoruz. ayrıca bahsettiğim filmi seyretmiş üye sayısı toplam mevcudunun yarısını geçen bir ödül komitesi bulursanız kalemimi bırakacağım. velhasıl, vakit kaybıdır, yerine iki film rahatlıkla izlenebilir.

(kolombre - 21 Ekim 2013 23:15)

1964 yapimi pietro germi^* filmi. isminin turkçe meali "ba$tan çikarilip terk edilmi$"^* olup; hakikaten eglenceli bir filmdir. her ne kadar yonetmenin en bilinen filmi olmasa da kesinlikle azimsanmayacak derecede eglenceli hatta bence germi'nin en eglenceli filmidir; ayrica stefania sandrelli'nin inanilamayacak guzelligiyle^*** bizi buyulemesinin yani sira saro urzì'nin inanilmaz performansiyla^*** ba$arili bir kadroya sahip oldugunu da açikça dile getiren bu film; sanki aziz nesin'in^* kaleminden çikmi$çasina kaliteli bir hicivle sicilya'nin geleneklerine bagliligi ve butun bunlarin sonuçlarini ele$tirmektedir. aslinda genel katolik evlilik mantigina da bir çomak sokarligi vardir ancak italyan filmi oldugu için bunu rahatlikla dile getiremez.
butun bunlarin otesinde carlo rustichelli'nin eglenceli muzikleri ve aiace parolin'in goruntu yonetmenligiyle dort dortluk bir komedi oldugunu kanitlami$. hatta ve hatta italyan dili ve edebiyati kitaplarinda ikinci dunya sava$i sonrasi italyan sinemasinin ornegi olarak, neredeyse hep bu filmden kareler kullanilmi$tir.
ilintili olarak:
(bkz: neo realismo)

(murdurungulu - 11 Eylül 2004 10:00)