orijinal adı retour à ıthaque olan ve filmekimi ile havana'ya dönüş ismiyle sinemalarda şu aralar izlenebilen film.

açıkçası çok daha neşeli bir film bekliyordum. nedenini ben de bilmiyorum, nihayetinde ispanya'da sürgün hayat yaşamış biri, memleketine dönebildiğinde mutlu bir tablo çizse de aslında hüzün vardır.
5 çok yakın arkadaşı bir terasta izlemeye başlıyoruz. aralarına 10 küsür yıl sonra yeniden dönen arkadaşlarıyla hem geçmişi anıyorlardır hem de geçmişteki adımlarını, düşüncelerini, sonradan geldikleri noktaları, şu an bulundukları yerleri ve daha da önemlisi inançlarını sorgularlar.
elimizde tek mekan var, bütün bu sorgulama sırasında flashbackler olacak, hafif puslu bir çerçeveden de 20 yıl öncesini izleyeceğiz zanneden varsa yanılır. çünkü 2 saat boyunca hep aynı yerde kalacağız.
aksiyon yok, macera yok! bu defa uzun bir dinleme, anlama ve kim bilir belki de empati kurmaya çalışma bizi bekliyor.

beklentilerimden çok daha farklı çıktığını açıkça belirttim. ama bu sevmediğim anlamına da gelmedi, şahsen etkileyici bir filmdi. geçmişe duyulan özlem, değişen hayatlar, hesaplaşmalar... bunların tek bir mekanda hiç aksiyon olmaksızın geçmesi sinemaya gelenleri sıkmış olacak ki film başladıktan 20 dk. sonra salonu terk etmeye başlayanlar oldu ve film bitene kadar da devam etti. halbuki bir kafede ya da otobüste yanınızda hararetli bir şekilde konuşan insanlara bir yerden sonra kulak misafiri hiç olmaz mısınız? sonra o konuşmaları anlamaya hatta konuşulanlardan çıkarımlar yaparak bir hikaye oluşturmaya çalışmaz mısınız? işte bu filmde de bir kafede yan masaya oturan 5 kişiyi dinliyormuşum gibi hissettim. tek farkı bunu çaktırmadan değil, alenen yapabiliyor olmamdı.
ayrıca son 1-1,5 yıldır yaşadıklarımıza bakarsak bu 5 arkadaşın yaşadıkları bizlere çok da uzak şeyler değil aslında. "inandıklarımız yüzünden korkutulduk, çok korktuk ve kaçmaya çalıştık" der mesela biri. "sistemin, düzenin buna baş kaldıranların içlerine girince aslında nasıl olduklarını gördüm ama yine de inanmaya, hayal etmeye devam ettim. başka seçeneğim yok; ya inanacağım ya öleceğim" der mesela bir başkası da... derler de derler... izlemek gerek.

(kamerss - 15 Ekim 2014 23:34)

filmekimi 2014 kapsamında yarın izlemek için sabırsızlandığım filmdir. derin diyalogları çok seven biri olarak tek mekanda geçen filmler bana oldukça cazip gelmiştir. filmden sonra gelir editlerim bu entariyi.

(ge ji kai - 17 Ekim 2014 00:29)

12 martı ve 12 eylülü yaşamış olanlar için tam bir deja vu. bu günleri yaşamamışlar için de belki hem geçmişi hem de geleceği gösteren zarif bir film. bir tiyatro film. sanırım oyuncular da tiyatro kökenli. ispanyolca bilmememe rağmen bazı yerleri çok güzel anladım. insanın kafasına kafasına vurmadan içini acıtıyor.

(brownie - 6 Mart 2015 22:29)

treylırına aldanıp çok neşeli, bol güneşli bir film beklemeyin. rüzgar var.

(puskinskaya - 9 Mart 2015 11:27)

derin konuşmalara, özlemlere, pişmanlıklara sahip, tek mekanda (çatı katında) geçen güzel bir film.

ispanya'da 16 yıl sürgün hayatı yaşamış arkadaşlarının dönmesiyle 5 arkadaş yıllar sonra bir araya gelir ve geçmişi, kendilerini sorgulamaya başlar.

aslında eğlenceli bir film bekliyordum fakat gayet durağan bir filmdi. fakat yine de beğendim.

--- spoiler ---

ya inanacağım ya öleceğim.

--- spoiler ---

eğer izlerseniz 95 dakikanıza yazık etmeyeceğinizi düşünüyorum.

(siegreich58 - 9 Mart 2015 16:12)