peter yates'in (#37254615) 1973'te çektiği neo noir (#37187237).

bu film için; kurtuluş umudunu askıya alan, çıkışsızlığı işleyen, ölüme yazgılı ya da ölü olduğunun bilincinde olan anti-kahramanları işleyen filmsel familyaya aittir, denebilir. övmeye gerek yok, çünkü zaten muhteşem bir filmdir.

--- spoiler ---

eddie coyle (noir fetişi robert mitchum) son bir çıkış yolu arayan bir eski kurttur. polislerle gangsterler arasında gidip gelen, kendi gemisini kurtarma derdindeki bir loser'dır.

son bir vurgun peşindeki eski suçlu tema'sı high sierra'ya dek geri gider; ama the friends eddie coyle, welles'in touch of evil harikasından sonra giderek perdede daha çok görünmeye başlayan, melville filmleriyle gemi azıya alan acımasız polis tiplemelerine yer verir. sıradan suçluları muhbir olarak kullanan, tehditkar, şantajcı polis tipolojisi burada aynen yinelenir.

--- spoiler ---

70'lerin amerikan sineması tüm cool görünümünün ardında aslında melankoliktir. bu film o halkaya dahildir.

(hanging rock - 24 Mayıs 2014 00:03)

70’lerin suç filmleri kendilerine has varoşluk duygusuna sahiptir. tercih edilen mekanlar ve karakterler de bu duyguyu perçinlerler. ama belki de en önemlisi bu filmlerin ağır bir umutsuzluk duygusu ile yüklü olmalarıdır. karakterler, tercihleri ve bu tercihlerin sonuçları tarafından kuşatılırlar, hataları onlara nefes alacak bir alan bırakmaz. filmler, suç dünyasını bir hayal ürünü ya da fantezi olarak kabul ederek bir retorik geliştirmektense toplumsal gerçekçilik akımıyla göbekten bağlı olmayı tercih ederler. bu tercihlerde dönemin siyasi ve politik devinimleri önemli bir paya sahip olmuştur. kapitalist ve komunist güçlerle yönetilen ülkeler arasındaki soğuk savaşların gölgesi özellikle suç filmlerinde daha iyi gözlemlenir. buna rağmen 70’li yıllar bir arayış, değişim ve dönüşüm süreci olmuş ve bu değişimden doğan belirsizlik de suç filmlerindeki umutsuzluğun faili olmuştur.

eleştiri yazısının devamı: http://sinemahzen.com/the-friends-of-eddie-coyle/

(please kill me - 25 Temmuz 2014 22:14)