2011 berlin film festivalinde kristal ayı ödülünü kazanarak birkac yil oncesinin dikkat çekmiş yapımlarındandı sel.

13 yaşındaki yosi'nin gözünden bir aile panoraması diye kısaca özetlenebilir aslında film. ilişkileri kopmuş iletişimsiz anne ve baba fügürü, anenin bakamamasından kaynaklı küçük yaşında bir bakım evine bırakılmış, ancak yaşanan sorunlar üzerine yıllar sonra tekrar evine gönderilmiş otistik bir abi ve yosi'nin okulda yaşadığı sorunlarla birlikte bir aile filmi kısaca mabul...

film otizm üzerinden özelikle de otistik abi karakteri üzerinden şekilleniyor ve tüm aile bireylerinin hikayesini bu olay örgüsünde perdeye yansıtıyor. filmin kurgusal anlamda sıkıntılı diyeceğimiz pek bir detayı yoktu ancak hikaye bilindik ve sonu itibariyle de olabildiğince klişe bittiğinden olsa gerek benim gözümde ortalama bir film eşiğini aşamadı maalesef. zaman zaman kimi sahnelerde, özellikle yosi ve abisinin beraber olduğu sahnelerde rain man havası aldığımı da söylemeden geçmeyeyim. yönetmen bu filmi çekerken özellikle otistik abiyi canlandıran oyuncunun çok uzun süre otistik kişilerle zamanının geçirdiğini, kendisi de filmi çekerken uzun süre onlarla birlikte olarak filminin gerçekçilik boyutunu seyirciye net olarak yansıtmak istediğini söylemişti. hakkını teslim etmek gerek bu açıdan başarılı bir çalışma olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim.

ancak belirttiğim gibi film seyircide ayrıksı bir yer edinmiyor, diğer bu tematikte olan yapımlarla arasında kesin net bir fark yaratamıyor. bu sebeple de akılda kalıcılığı epey bir sekteye uğruyor. bu açıdan baktığımda filmin ortalamayı geçmediğini rahatlıkla söyleyebilirim.

(mimiko - 23 Haziran 2014 16:36)