rimini’nin dar sokaklarında, puslu akşamüstleri gezenlerin filmi. hanımlar fausto karakterine kızmakta haklı, fakat eşi olan kızcağız kadar da saf olunmaz ki. moraldo her daim soğukkanlı tavırları ile ağırbaşlılığın örneğini veriyor izleyenlere. fausto’nun babası rolündeki tonton ihtiyar, türk filmlerinde hayta oğlunu pataklayan yufka yürekli hulusi kentmen gibi. vuruyor bir yandan ama üzülüyor da. italyancanın büyüsünü hissettiren, 2 saat süreli iyi bir seyirlik.

(villeneuve - 10 Mart 2008 12:57)

--- spoiler ---

filmin sonunda moraldo trene binip giderken kamera geride kalanların yatak odalarını gösterir ve kamera sanki tren penceresinden bakıyormuş gibi uzaklaşır her odadan ki bu bence inanılmaz güzel bir ayrıntıdır.

--- spoiler ---

(kudra - 30 Nisan 2008 15:01)

5 asıl karakter arasında fausto'nun en çapkın, leopoldo'nun en entelektüel, alberto'nun en soytarı, moraldo'nun en sessiz ama en cesur[bunu filmin sonunda görüyoruz] ve riccardo'nun en şarkıcı [bunu beceremedim] olduğu film. bence böyle anlatmalı, zira fellini bu 5 adamda (adam? çocuk!) kendini betimlediyse, mutlaka her birinde birbirlerinden parçalar olmalı, aralarında bağlantı olmalı, kesişim kümesi. belki de, işte fausto için "içlerinde çapkınlık dürtüsü ağır basan", riccardo için "içlerinde şarkı söyleme isteği ağır basan" falan demeliydim. bilmiyorum. kudra'nın dediği sahne, bence filmin en korkutucu sahnesiydi zira sanki tren evlere giriyormuş gibi hissettim. ürkütücü bu. bir de, insanın yanında annesi varken izlememesi gereken bir film bu, alberto'nun annesine duyduğu sevgisini kıskanabiliyorlar.

- gel bakalım koca kafam.

(common of demons - 30 Haziran 2008 03:28)

herkesin derdi olan "gitmek"le ilgili bir film. gitmek, ama nereye, nasıl ...

(camelf - 21 Mayıs 2010 13:09)

film iki parçadan oluşur. ilk parçada şöyle bi karakterleri tanır ortamı görürsünüz ikinci parçada moraldo trene biner ve gider.

(realdar - 30 Mayıs 2011 16:42)

çok geç keşfettiğim ve ilk izlediğimde, keşke daha önce izleseymişim diye hayıflandığım, sinemacılara ders olarak okutulacak bir federico fellini filmi..

ustanın sevilen filmlerinin başlarında gelen,sıcak ve bazı filmleri gibi sıkıcı olmayan,izlemesi nispeten daha kolay akıcı bir film..o yüzden fellini yi keşfmetmek isteyenler için ilk izlemesi gereken film diyebiliriz....

fautso rolündeki franco fabrizi yi görünce,sanırsam adam elvis presley e rol modeli olmuş demiştim..
saçları,yüzü,fiziksel benzerlikleri dışında davranış biçimleri,mimikleri falan inanılmaz elvis presley i andırıyor..hatta filmdeki cesur çapkın,kendini beğenmiş karakteri falanda aynı elvis presley in çıkış yaptığı anlardaki tutucu topluma meydan okuyan yakışıklıyım,seksiyim ukalalığını andırıyor..filmin henüz elvis presley üne kavuşmadan önce çekildiğine bakarsak, ciddi ciddi bu filmdeki fausto rolünün elvis e etkileri olduğunu söyleyebilirim

ayrıca ilk izlediğimde, filmdeki tenor rolünü federico fellini nin bizzat kendi oynadığını sanmıştım. çünkü dış görünüşü inanılmaz benziyordu.sonradan o rolü oynayan kişinin fellini'in kardeşi riccardo fellini olduğunu öğrendim..ikiz gibi benziyorlarmış mübarekler

son olarak, az biraz sinemaya meraklısıysanız hiç düşünmeyin, hemen izleyin derim..çok büyük bir film değil ama izlemesi şart,derin anlamlar ve dersler çıkarabileceğiniz bir filmdir.tabi ciddi sinema meraklısı biriyseniz

(citylights1905 - 12 Mayıs 2012 03:41)

(bkz: aylaklar)

aynı aylaklar, pier paolo pasolini filmlerinden de geçiyor.
özellikle de mamma roma'da.

siyah beyaz. 1953. her bir karesi fotoğraf güzelliğinde ve özelliğinde fellini filmidir. türkçesi ise "aylaklar" olarak bilinmekte. beş kişilik genç ve tutkulu -the young and the passionate- bir erkek grubunun başından geçenlerin konu edildiği film, ama kadınlar için sanırım "deniz kızı, opheliavari" sandra'nın başına gelenler diğerlerinden çok daha ilgi çekici. film en iyi senaryo dalında da oscar'a aday olmuş.

http://tr.wikipedia.org/wiki/aylaklar_(film,_1953)

(the tempest - 9 Mart 2013 19:47)

karakterlere baktığınızda italya'nın ekonomik açıdan neden bir almanya olamadığının ve büyük ihtimalle olamayacağının göstergesi federico fellini filmidir. bir işiniz, bir mesleğiniz olsun bari aslanlarım. sabah akşam zamparalıklar, itlikler, hergelelikler... sonra neden ülke kalkınmıyor, bundan kalkınmıyor işte.

(pasifaktivist - 4 Nisan 2013 05:36)

izlerken bana trainspotting'i anımsatan film, hikayenin esas hatlarında da benzerlikler var. acaba irvine welsh yazarken etkilenmiş midir?

(kidd - 30 Mayıs 2013 12:34)

stanley kubrick'in en sevdiği fellini filmi.

(hanging rock - 30 Eylül 2013 15:24)

aylaklık müessesesinin hakkını veren bir fellini filmi. benim de ilk izlediğim fellini filmi olma özelliğini taşıyor bu arada. adının boşuna aylaklar olarak çevrilmediği kanısındayım. 50'lerde aylaklığı hakkıyla icra etmiş kendi akrabalarıma, yusuf atılgan'ın aylak adamı bay c'ye ve camus'nün fransız aylağı yabancı'ya baktığımda da ortak bir halet-i ruhiyeye rastlamak mümkün. çapkınlık mevzuuna fazlaca değinmiş fellini ki o dönemin adamlarında yadsınamayacak derecede göze çarpan bir olgu bu çapkınlık hadisesi. o dönemlerdeki bu ortaklaşmanın esas nedenini henüz keşfedememiş olsam da örneklerine rastlamak bana büyük bir haz veriyor.

--- azıcık spoiler olabilir bence izledikten sonra okuyuver ---

karakterlere gelecek olursak, en merkezdeki karakter fautso çapkınlığıyla işlenmiş. bu özellik onda kötü bir huy olarak gösterilmemiş de daha çok onun başarabildiği yegane yaşama biçimi olarak sunulmuş gibi. fautso'dan kadın düşkünlüğünü çıkarttığımızda geriye pek de bir şey kalmıyor gibi zaten. gerçi bu kişilik özelliklerini birçok farklı karaktere bölüştürmüş olmanın da getirdiği bir durum aslında. fakat bu bölüştürme sırasında riccardo'nun hakkı yenmiş, hikayesi güdük kalmış, derinine inilmemiş gibi geldi bana. entelektüel adamımız leopoldo ise hatları çok net bir entelektüel tipolojisi yaratıyor. yaşadığı yerde sıkışıp kalan ve kendini gerçekleştiremeyen insanın dramını hakkıyla yaşıyor ve yaşayacak. alberto ise benim için büyük bir boşluk. onu kafamda oturtamadım, sempati mi besledim antipati mi bilemedim. haklı mı buldum haksız mı karar veremedim. soytarı diye sıfatlandırılıyor fakat bana daha çok hayatı mizaha vurup yaşamını kolaylaştırmaya çalışıyormuş gibi geldi. anasının kuzusu ve biriciği görünümü ve kardeşini kendi hayatını yaşayacak kadar cesur olduğu için suçlaması sinirime dokunan noktalar olarak kaldı. karakterler hayatlarının değişme zamanının geldiğinin farkında olmakla beraber değişime hazır değil ve bunun için bir şey yapmıyorlar, bu nedenle yapmaya kalkışanlara da içten içe sinirleniyorlar gibi sanki. mesela fautso da filmin sonunda 'akıllanmış' gibi görünse de birkaç gün sonra yolda gördüğü bir güzelin peşine koşacaktır yine. gelgelelim filmin en sevdiğim karakteri olan moraldo'ya. ürkek, sessiz ve içine kapanık gibi görünen bu karakter filmin sonunda ne kadar cesur olduğunu kanıtlıyor. fakat bir yandan da farklı bir düşünce aklımın bir yerinde saklı kaldı. moraldo'nun bu sessiz, üzgün, fautso'nun hallerini onaylamayan görüşünün sebebi bana arkadaşının göz göre göre kardeşini aldatması değil de fautso'ya içten içe beslediği aşkıymış gibi geldi. zaten film boyunca hiçbir kadınla ilişkisini ya da böyle bir isteğini görmüyoruz moraldo'nun. filmin başından beri zaten çözülemeyeğini bildiği için içinde saklı tuttuğu bir derdi olduğunu düşündüm ve filmin sonunda bu düşüncem onun eşcinsel aşkını yaşayamadığı için mutsuz olduğu yönünde güçlendi. moraldo fautso'ya asla kardeşi aldatılan bir kayınbirader gibi kızmadı, hep ardından aşkına karşılık bulamayan hatta aşkını itiraf bile edemeyen bir dost gibi hüzünle baktı fautso'nun çapkınlıklarına. ve en sonunda da çekip gitmedikçe hayatında hiçbir şeyin değişemeyeceğini kabullenip atladı trene.

--- azıcık spoiler olabilir bence izledikten sonra okuyuver ---

(flaneuse - 19 Ocak 2014 02:48)

güzel bir fellini filmidir efendim bu film. kısaca bilgi vermek gerekirse bir italyan kasabasında yaşayan beş adet delüğanlının hayatlarından bir kesit sunmuş yönetmen. gayet güzel bir konu güzel bir şekilde işlenmiş. film gayet akıcı ve güzel. izlenmesi şiddetle tavsiye olunur.

--- spoiler ---

şimdi gelelim işin spoiler kısmına yukarıdaki yorumlarda arkadaşlar bu beş karakterin bütününün felliniyi oluşturduğundan bahsetmiş cidden güzel demiş bu tespiti yapan arkadaşı tebrik ediyorum. onun dışında filmi izlerken bildiğin sinir oldum arkadaş. bu şerefsiz fausto insanda ne huzur bırakıyor ne de sevinç. be hey öküzün oğlu be hey piç ulan hiç mi utanman arlanman yok senin. elemanın önünü alamadık bütün film boyunca kadın bunda, içki bunda, tütün bunda ,hırsızlık bunda, aylaklık bunda bir herif üzerinde bütün olumsuz vasıfları taşıyabilir mi? diye soruyordum kendime bu herif taşıyor maalesef.

ama şimdi allah tip vermiş boy pos vermiş onu es geçmemek lazım. gül gibi karısını aldatıyor eşşoğlu yetmiyor yüzsüz yüzsüz "arkadaşı yolcu ediyordum" diyor, yetmiyor "bana asıldı yüz vermedim" diyor, yetmiyor "ne yaptım ben yaa hangi ruj izi??" diyor. sonra da yüzsüz yüzsüz kendisini affettiriyor. burada felliniyi takdir etmek istiyorum adam resmen günümüz italyan erkeklerinin atasını teee 1953 yılında filme çekmiş iyi mi? atası fausto olan nesillere " italyanlar da çok piç yaa" dememek gerekiyor.yine de şimdiki italyanlar az bile fausto kadar olsalar koynumuzdan hatunu alırlar bön bön bakarız arkalarından. velasıl günümüz ikili ilişkilerinde piç diye tabir edilen adamın genlerinin nereden geldiğini bu filmle öğrenmiş bulunuyoruz.o piçin anne tarafının bir italya geçmişi olabilir. fausto bu kaçırmamış.

sandraya gelirsek ya hatun ne güzel kadınsın üstelik güzelliğin kasaba ahali tarafından "bahar güzeli" olarak tescillenmiş. önün açık işte yürü git. ne işin var fausto zibidisiyle. adam bir kere faul. herif sandranın hamile olduğunu öğrenir öğrenmez milanoya kaçıyordu neredeyse. buna rağmen hala seviyor bu sandra kezbanı faustoyu. yetmiyor aldatıyor yine ses etmiyorsun. yetmiyor yine aldatıyor yine ses çıkarmıyorsun yahu hiç mi özsaygın yok sandra yapma böyle. fellini sandra karakteriyle günümüz türk kezbanını anlatmış bence. arkadaş felliniye saygı duydum yeminlen. şimdi bakıyorum da ikili ilişkiler konusunda sinir olduğum iki tip var erkeğin "aldatan", kadının "kabulleneni ". adam almış ikisini evlendirmiş bize izlettiriyor.

şimdi bu sandranın bir gardaşı var adı morado bu garibim de ilk italyan varoluşçularından herhal. bir böyle sorgulama, bir böyle gece 4e kadar sokakta takılmalar, bir böyle hatunlu ortamda tek takılmalar, bir böyle mutsuzum ben tripleri, bir böyle trene atlayıp uzaklara gitmeler falan. ama delikanlı çocuk bak şimdi sonuçta 5 tane ergenin içinden kabuğunu kırıp uzaklara giden tek bu oldu. o yüzden takdir ettim ben bu herifçioğlunu.

sonuç olarak cidden fellini çok güzel bir film çekmiş. baba-oğul ilişkisi bakımından da türk-italyan benzerliğine insan gerçekten hayret ediyor.
--- spoiler ---

(el cancer del besiktas - 21 Ocak 2014 21:48)

akla/aklıma orhan kemal'in arkadaş ıslıkları romanını getiriyor. yalnız hem kahraman farklı davranıyor, hem yönetmen ve yazarın tavırları farklı. fellini sosyalize olmakta, büyümekte zorlanan kahramanına merhamet ediyor; orhan kemal büyümek zorunda kalan kahramanına merhamet ediyor. fellini kahramanı şeytanın ayartısına, yaramazlığa hayır diyemiyor, acısını çekerken bile büyüyeceği belirsiz veya büyümekten umutsuzdur. orhan kemal'in kahramanı güç bela terk ettiği sokağı ve cenneti unutamıyor, artık olan olmuştur, geri dönemeyecektir.

(ibisile - 22 Ocak 2014 00:05)

federico fellini, i fellini'de filmi için şunları söyler:

"(...) o kariyerimde bir dönüm noktasıydı. daha sonra yaptığım her şeyi o beklenmedik başarıya borçluyum.

yeniyetmeyken ben de arkadaşlarımla durup kadınlara bakardım ve hangisinin sutyen kullanıp hangisinin kullanmadığı üzerine fikir yürütürdük. akşamüstleri kadınlar işten çıkıp bisikletlerini almaya geldiğinde bisiklet parkında nöbet tutardık. en iyi görüş açısı bisikletlerine binerken arkadan bakıncaydı.

rimini'den ayrıldığımda daha on yedi yaşındaydım. bu genç adamlara, i vitelloni'de portrelerini çizdiğim, köşebaşlarında dikilen bu 'kalp hırsızlarına' ben dahil değildim ama onları uzaktan izlerdim. benden daha büyüktüler, bu yüzden pek ortak yanımız yoktu. fakat bu filmde onlar ve yaşamları hakkında bildiklerimi ya da hayal ettiklerimi anlatıyorum.

rimini'de yaşam genç bir erkek için en küçük kültürel uyarıdan yoksun, uyuşuk, taşraya özgü, donuk ve cansıkıcı geçerdi. her akşam bir öncekinin aynıydı.

--- spoiler ---

bu büyük danalar -'i vitelloni'nin sözcük karşılığı- henüz sütten kesilmemiş olmakla birlikte kendi kendilerini zora düşürme konusunda fazlasıyla ustadırlar. fausto bir çocuk peydahlayacak durumdadır ama henüz baba olacak konumda değildir. alberto, 'hepimiz birer hiçiz,' saptamasını yapar. ama bir kişilik geliştirmek için hiçbir şey yapmaz. kızkardeşinin özverisini kendi konumunu korumak için isteyerek kabul eder fakat kızkardeşi kendi mutluluğunu aramak üzere gitmek istediğinde bunu kabul etmez. riccardo operada bir kariyer hayal eder ama bunun için çaba göstermez ve sadece eğlencelerde şarkı söyler - kardeşim riccardo gibi. leopoldo yazar olmak ister ama arkadaşlarının ve üst katta oturan kızın aklını çelmesine kolayca izin verir. sadece moraldo -gözlemci- bu uyuşturucu yaşamın dışına çıkmak için bir çaba sarfeder. olabilecek yegane seçimi yapar. oradan ayrılır. bindiği sabah treni ona neredeyse geride bıraktığı insanların yatak odalarından geçer gibi gelirken kulaklarında hala şu sorular çınlamaktadır: 'burada mutlu değil miydin ki?' ayrılışıyla onlara, yaşamlarını daha fazla paylaşmak istemediğini göstermiştir. moraldo yaşama uyanırken onlar uyumaya devam ederler.
--- spoiler ---

i vitelloni, venedik'te^* gümüş aslanı aldı da kariyerime devam edebildim. luci del varieta ve lo sceicco bianco'daki başarısızlıklarımdan sonra eğer bu film başarı getirmemiş olsaydı, belki de film yönetmeni kariyerimi bu noktada askıya alır ve başkaları için senaryo yazmakla yetinmek zorunda kalırdım. filmlerimin sayısı 2.5'da kalmış olurdu. günün birinde belki biri bana bir olanak daha tanırdı. belki de tanımazdı."

kitaptan, yazım hatalarını düzeltmeden aynen aktardım. içerikle ilgili kısıma spoiler koymak durumunda kaldım.

(kanter - 10 Nisan 2015 16:23)

ilk entrysi olmanin duble cinli sinefil hazzinin ekstra gaziyla da (ne diyorum hic fikrim yok) ove ove bitiremeyecegim bu filmi federico fellini yapmistir. turkceye aylaklar olarak cevrilmis olabilecegine yalan meyal yemin edebilirim. semiz buzagilar olarak cevrilebilirmis halbuki, resimli italyanca sozlugunden copy paste yaparsak. aylaklar ismi daha iyi olmus, acikca goruluyor.
film, fellini'nin muthis bir yazar oldugunu da acikca gorulur kiliyor. sonraki filmlerinde gorsellikle yarisa soktugu narrative dehanin hangi topraktan yeserdigini de gozumuze sokuyor fefe. sekizbucuk rekat namazinda niyazinda bir fellini'nin karakter tahlilindeki virtuezitesinde viziteye cikan aktorlerin arasinda birader riccardo fellini de var. fakat asil franco fabrizi cosuyor fausto rolunde.
alti antikahramani birden doksan dakikada fircalayan karikaturcu fellini aslinda bize sunu demek istiyor sevgili cevat abi..hangi fellini evladim? hangi film degil ki cevat abicim.
fellini 1953 tarihli bu filmde geleneksele nasil cukunu soktugunu ele aleme gosteriyor. acayip ayiptir soylemesi fakat filmdeki iki guzel kadinin ismini izninizle burada tekrar zikretmek istiyorum. arlette sauvage ve leonora ruffo. ikinizi de opuyorum.

yasli homeseksuel aktor rolundeki zati izlerken aklima ismet ay'a da bu rolun cok yakisacagi gelmisti ki ertesi gun ismet ay goctu, suflesi bol olsun.

(madeira - 8 Ekim 2004 09:41)

fellini bu filmde kendisini beş karakter üzerinden anlatmıştır fikrimce. zira kadın düşkünlüğü, entellektüellik, palyaçoluk, şarkıcılık ve en önemlisi şehrin ellerini kollarını bağladığı moraldo... bunların bir şekilde hepsi fellini'yi betimler.

(mccormick - 17 Mayıs 2005 00:07)

istisnai güzellikte bir afişe sahip, ve hiç bilinmeden, sadece afişine tav olunarak alınıp izlenildiğinde insanı^* şanslı hissettiren, sinema keyfiyle dolduran klas film.

(roda cherji - 21 Eylül 2005 22:46)

istanbul modern'de 3 mart cuma günü saat 20:00'de gösterilecek olan filmdir, kaçıranlara haber ola.

(psyche - 26 Şubat 2006 12:11)

alberto, moraldo, fausto, leopoldo ve riccardo..
bes adamin hikayesi..
aslinda fausto grubun basi oldugundan sanirim daha öne cikiyor..bu adam çapkin anladik da ya o karisi olcak hatun ne diye kendini hülya koçyigit edasiyla yemek masasindan yatak odasina atiyor.aldatiliyorsun iste ne diye saflik yapiyosun ki..bu film; evlilik ve sadakat meselesini yeniden gözden geçirmeme sebep oldu.gözden geçirdim de ne oldu? hiç..bu adamlarin akli uçkurunda iste..yapacak bir sey yok..
moraldo denen adama bayildim yalniz.her ne kadar olanlara seyirci kalsa da..içlerinde en yüreklisi..

aklima takilan bir sey daha var..bunu the dreamers'ta da görmüstüm..sinemada sigara içiyor herkes..ben de istiyorum..sinemalarda sigara içenler için salonlar ayrilsin.tüttüre tüttüre izleyelim..

(mulkiyeli - 10 Mart 2006 18:27)