2015 yapımlı türk-alman yapımı belgesel-film. yönetmenliğini ben hopkins yapmış. ekümenopolis'i izleyip de sevenler bu yapıtı izlerse daha çok keyif alacaktır bence. alışılagelmişin ötesinde bir çekim tekniği var bu filmde. kaçırmayın derim.

--- spoiler ---
film almanya'dan belgesel çekmeye gelen bir ekibin istanbul'a merhaba demesiyle başlar. gündelik yüzler anlatır istanbul'u. ekümenopolis'teki uzman sosyal bilimciler yoktur burada. arada bir neoliberal kelimesi geçmiştir, ama o da artık dükkanda satılacak neredeyse. neyse, ilk başta armutlu, gazi mahallesi, (aleviler kendilerini anlattığı için) daha sonra da üçüncü köprü anlatılır. toki, gezi direnişi, kentin tarihi derken bir anda belgeselden çıkarız ve daha önceden altyapısı verilmiş bir hayalet-ölü hikayeye geçeriz. istanbul'un renkli gece hayatının yerini karanlık ve çoğu kez ıssız sokaklar almıştır. çünkü buralar hayaletlerin şehrini temsil eder. ölüler konuşur, ama en akılda kalan taraflar bu konuşmalardır, çünkü şehrin esas sahipleri bunlardır. karanlık, şehrin terk edilen tarihi, umduğunu bulamama durumu ben hopkins'in arkadaşlarının istanbul'u terk etmesine neden olur. artık dayanamazlar, ben hopkins tek başına kalmıştır. bir gece karanlık sokaklardan geçen karakter-yönetmen bir binanın en üst katından gelen müzik sesinin peşine takılır. şarkı 1930'larda bir türk tangosudur. büyüsüne kapılır. filmin adı olur bu şarkı.

--- spoiler ---

mutlaka izleyin derim. çıkınca bir on dakika suskunluk yaşayacaksınız.

(bummler mann - 2 Mart 2016 21:25)

türkiye'de çektiği bir önceki filmi antalya altın portakal film festivali'nde en iyi film seçilen bir yönetmenin, yalnız ve güzel ülkemin 10 sinema salonunda vizyona giren şahane filmi.. en son feride çiçekoğlu'nun vesikalı şehir romanında bu kadar tat almıştım istanbul ile ilgili... kentsel dönüşümün döktüğü bir betonun altında milyonlarca hikayeden inanılmaz güzel görüntüler... boğaziçi görüntüsünden boğazda 3. köprüye, yavuz sultan selim'den gazi mahallesi'ne, gezi direnişi'nden haydarpaşa'ya, tarlabaşı'ndan kayaşehir'e dönüp dolaştıkları ilk bölümü hayranlıkla seyrettim. kediler, ölüler, çöpçüler, kağıt toplayıcıları ve milyonlarca kaçak göçmen .. kendisinin istanbul'un büyüsüne kapıldığı yarı sürreal atmosferdeki ikinci bölümün de ayrı bir deneyim olduğunu düşünüyorum. bu kısımda, özellikle paylaştığı terk edilmiş avm'nin^* görüntülerinde dokunaklı bir mesaj veriyor filmde... kentin binlerce yılda oluşan tüm dokusunu bozan, onu sözde mega projeler merkezi haline getiren bir talan...

--- spoiler ---
ben asıl, filmde “ufalanıp giden kirli ihtişamın”, eski mahallelerin güzel, garip ve melankolik havasının hayatta kalıp kalamayacağını merak ediyorum. istanbul’la ilgili en sevdiğim şey bu. seçkinleştirme süreçlerinin gerçekleştirildiği diğer şehirlere (benim yaşadığım londra ve berlin de dahil) baktığınızda asıl yerleşimciler taşındığında ya da zorla oradan çıkartıldıklarında bu mahallelerin ruhlarını ve kimliklerini kaybettikleri çok açık. tarlabaşı’nda yaşayanların çoğunluğu ekonomi, pazarlama ve halkla ilişkiler departmanlarında çalışmaya başladıkça, tarlabaşı bugün bildiğimiz yer olmayacak; tamamıyla farklı bir yer olacak. kısacası, bu mahalleleri korumak için belirli politik adımlar atılmazsa ne yazık ki bu durum kaçınılmaz. seçkinleştirme şehrin yüzünü daha kötü yönde değiştirecek. (ben hopkins)
http://www.radikal.com.tr/…tisamina-hasret-1333806/
--- spoiler ---

(ideolojik halay basi - 14 Mart 2016 00:48)

ben hopkins'in elinden çıkma tadı insanın damağında kalan bir kurmaca-belgesel.

--- spoiler ---

"insanlar kendileriyle meşgul. takmışlar kim olduklarına."

--- spoiler ---

ayrıca soundtrack için şöyle buyrun

(ar lazi - 16 Mart 2016 20:21)

ben de inanılmaz derece de merak uyandıran film.. lakin hiç bi yerde bulamadım, izlemek istiyorum , yolunu yerini linkini bilen varsa bilgilendirirse çok çok sevinirim =)

(welekrock - 8 Mayıs 2016 20:54)

megakentin hüzün dolu melodisi.

ben hopkins kırık dökük türkçe öğrenmiş, istanbul aşığı bir belgeselci. çok pozitif, kendisiyle barışık, samimi bir adam. işini severek yaptığı için ortaya çıkan eser de doyumsuz olmuş. tereciye tere satma derdinde değil, oryantalizm tuzağına düşmüyor, bir hikayesi var onu anlatmak için yoğun çaba gösteriyor, seyirciyi sıkmamak için hoş muziplikler yapıyor, doğru kişileri bulup çıkarıyor, belgesel sinemayı kurmaca ile yoğurmayı başarıyor. bu sene katıldığım bir sinema kursunda belgesel sinemacılarla karşılaştım. dizi ve sinema sektöründeki sinemacılardan çok farklı insanlar, çok farklı bir dünyaları var, ve doğrusu onları çok sevdim. emine emel balcı gibi belgeselci olup kurmaca yapan, ama takdir edilmeyen, yönetmenlerin de her zaman yanındayım. zira kurmacanın içerisine gerçeklik hissi verebilecek yegane kişiler, kimse de bunun farkında değil.

koca megakenti anlatmak hiç kolay bir iş değildir. gerçi belgesel olarak anlatmak istediğinizde ya turistik unsurlar üzerinden yürürsünüz ya da spesifik bir konu vardır (misal kentsel dönüşüm) buradan yürürsünüz. ya da bir filmde arka plana kenti yerleştirirsiniz işiniz kolaylaşır. ancak dünyanın en büyük beşinci megakentini her yönüyle bir yapıma sıkıştırmak deli işidir. hopkins bu çılgınlığı göze alıyor. bir belgesel havasında, kamera arkasını da buna dahil ederek, başlayan film bir süre sonra kurmacaya doğru yelken açmaya başlıyor. bir yerden sonra sürrealizme rotasını çeviriyor. finale doğru ise deneysel sinemanın (benim en çok sevdiğim) tüm unsurlarını kullanmaya başlıyor. böylesi eklektik bir işi kotarabilmek ciddi anlamda emek istiyor. ekibini zorladığına, ki adamlar kente küfretmeye başlıyorlar bir yerden sonra, şahit olduğumuz anlarda büyük bir sevgiyle bağlı olduğu kent için her türlü yorgunluğa seve seve katlandığını gözlemliyoruz yönetmenin.

ve enfes müziklerle süslemiş filmi. filme ismini veren, seyyan hanım'ın hasret şarkısı ise hem değişen, dönüşen, devleşen bir kentin her şeye rağmen yok olmayan ruhuna bir güzelleme hem de kentin hayaletlerinin hüzün dolu bir melodisi.

teşekkürler ben hopkins. bu kenti her şeye rağmen neden çok sevdiğimizi bize hatırlattığın için.

(gunduz avlanan jaguar - 16 Ağustos 2016 16:07)

belgesel midir, belgesel çeken ekibin öyküsünün filmi midir, istanbul'da kendini kaybetmiş yönetmenin karanlıklardaki kulaç atışları mıdır, kedilerle martıların gözlemci olduğu büyük bir savaş tatbikatındaki askerlerin çamurlar içinden miğferlerinde yansıyan pırıltılar mıdır diye sorgulatan ve az neşeli, çok hüzünlü arşivlik yapım.

(fij - 17 Ağustos 2016 05:20)

film uzerine kisa bir yazi ıstanbul, sevgilim

(porphyry - 26 Ağustos 2016 12:05)

ben hopkins'in yönetmenliğini yaptığı ve baş aktör olarak oynadığı 2015 yapımı belgesel süsü verilmiş kurmaca film.

tek kelimeyle büyüleyicidir. alışılmışın dışında bir hikayesi ve çekim tekniği vardır. süreciyle birlikte -ki bu 99 gündür- istanbul'a aşık olma halini ve istanbul'u -o hep var olduğu rivayet edilen ama bir şekilde hep gizli kalan/bırakılan diğer yüzüyle birlikte- anlatır.

bence filme mistik hava katmaya çalışmasa daha güzel olurmuş ama yönetmen o ve eserini böyle şekillendirmek istemiş. yine de, dediğim gibi, güzel filmdir.

(boss of bosses - 23 Aralık 2016 22:58)

acayip güzel bi iş. belgeseli kurguyla sentezleyen insanların kafaları başka çalışıyor. özgün bi iş.
bi de

--- spoiler ---

98,5 gün deyip koşturduğu sırada aklımda aha herif vakit dolmadan kaçayım bu şehirden moduna girdi diye düşündüm. malum 99 oldu mu, artık istanbul'dansınız....

--- spoiler ---

(sefiller8 - 26 Aralık 2016 00:12)

--- spoiler ---

"bertold brecht, sezuan'ın iyi insanı'nda şöyle yazar: "kentinizi yaşlı, ağırbaşlı bir işçi gibi yataktan kalkıp aletlerine uzandığı ve ciğerlerini havayla doldurduğu anda görmediyseniz çok şey kaçırmışsınız demektir."

altta yatan gerçek şehri görmek için ona şafak vakti bakıp, önceki gecenin eğlencesinden sonra ortalığı kimin temizlediğini görmelisiniz."

--- spoiler ---

(mrs robinson - 27 Ocak 2017 19:43)