''nicole uyuyamamaktadır. quebec’te montreal yakınlarındaki küçük kasabayı saran sıcak hava dalgası, ailesi tatilde olan nicole için sıkıcı yaz işinden kaytarıp izlanda'ya gitmeyi istemek için yeterli bir sebep gibidir. en iyi arkadaşı veronique’le yaz tatilinin dinginliği ve sıkıcılığına kendilerini bırakmışlardır, gündelik rutinleri arasında zamanın akışı adeta askıya alınmıştır. nicole’ün abisinin, müzik grubuyla birlikte albüm kayıtları için ansızın eve gelişi, bu içine kapalı, sıradan ve küçük zevklerle örülü dünyayı biraz olsun değiştirmiş gibidir.''

şimdiye kadar hakkında entry girilmemesine şaşırdığım stephane lafleur'ün üçüncü uzun metraj filmi. görselliği bile filmi izlemek için yeterli bir sebep. ayrıca filmin gizli kahramanı martin'i de unutmamalı. izlerken noah baumbach , alexander payne ve jim jarmush esintileri hissettim. film özellikle frances ha ile büyük benzerlikler barındırıyor.

https://www.youtube.com/watch?v=rk5yly4xevo

(ar lazi - 2 Şubat 2016 15:27)

her şey spotifyda disco dancing isimli şarkıyı keşfetmemle başladı. yani bu filmin soundtrackini. şarkıyı günlerce bıkmadan usanmadan dinledikten sonra, evde kimsenin olmadığı can sıkıntılı yorucu bir günün sonunda filmi de izlemeye karar verdim.

ergenliğimin tamamını antalya sıcağında geçirmiş bir genç yetişkin olarak söylüyorum ki bu filmi izlemek bana çok iyi hissettirdi.

vantilatörün sesinden uyuyamayıp pencereden ağaçları izlediğim tatlı yaz akşamlarını, ılık esen rüzgarın verdiği ferahlığı, vücuduma terden ve nemden yapışan şortları, yolda yürürken serinlemek için girdiğim bankaları hatırlattı.

içinde yorumlayamadığım birkaç karakter ve durum söz konusu olsa da izlemesi gerçekten keyif verici bir filmdi. üstüne sayfalarca yazı yazılamaz belki ama bittiğinde içinizde davullar patlatabilir. anlayana.

"stéphane lafleur’s great “tu dors nicole” is a remarkable tonal balancing act in such a way that it’s difficult to figure out how he pulls it off. ıt is both light as a feather and emotionally resonant. ıt is defiantly episodic and yet has a cumulative power in its storytelling. ıt is both airy and emotionally lived-in at the same time. lafleur captures something about those hazy days of early adulthood in which moments that feel like they have no importance suddenly do. ıt’s about that unique window of time in which our friends sometimes move at a different pace than we do, making decisions we don’t understand. ıt’s about those days in which we long to advance to something new without realizing that there may be nowhere to go. and it’s funny, heartfelt and gorgeously shot. this is an excellent film."

(jupiterden - 16 Mart 2019 21:12)