continental, silahsız bir film
2007 | kanada | 103 dk | dram

daha spesifik olması açısından, kanada değil de quebec filmi demek lazım aslında. quebec filmlerinin bambaşka bir havası oluyor çünkü. ben de bir quebec filmleri seçkisi düzenlerken seçmiştim bu filmi zaten. bölücülük olmayacaksa; kanada'yı ingiliz ve fransız bölgeleri olarak ikiye ayırabiliriz. hayatın her alanında olduğu gibi kanada sinemasında da durum böyle. kendine has fransızcası (galiba) ve tarzıyla quebec sineması diğer tarafa göre çok daha ileride ve oturmuş bir sinema.

"sevmesi zor" denilen filmler vardır ya, continental öyle bir film. bu tabiri her duyduğumda üzerine bir miktar kafa yorup tutarsız bir ifade olduğunu düşünsem de en kestirme yoldan böyle anlatılabilir sanırım. "minimalist film mi? minimalizm benim için bir yaşam tarzıdır." diyorsanız seversiniz bu filmi. keza, haneke sineması zirvede bir yerdeyse sizin için, yine çok seversiniz bu filmi. haneke'ye göre çok daha naif ve yumuşak bir film, ismi ile müsemma. haneke sinemasının sizi kendine müptela eden o saf sertliği yok bu filmde. ph 5.5.

kesişen hayatlar filmlerine pek sıcak bakmam. ama benim sevmediğim kısmı hayatların kesişmesi değil. sadece, bu adla anılan filmlerdeki "ya görüyor musun? nereden nereye!" dedirtme çabasıdır. yoksa her hayat başka bir hayatla kesişir illa ki. anlatılan her hikaye, her film bir kesişen hayatlar öyküsüdür zaten. iç içe geçmiş hayatlardan bahsetmiyorum. tabir çok yerinde; "kesişen". amores perros gibi. ya da 11.14 gibi. bu filmlerin tek farkı kurguları. kişilerin ana hikayeden bağımsız olan yan hikayelerine daha derinden, daha bir geriye sararak yer verilmesi. hatta bazen ana hikayenin olmaması. veya çok kısa olması.

filmimize dönecek olursak, karakterlerin üzerinde en çok buluştuğu payda, yalnızlık. kesişen hayatlarının yanında kesişen hisleri de var. hayatlarını kesiştiren de bu ortak ruh halleri zaten. kalabalıklar içinde veya çoluk çocuğa karışmış haliyle ruhsal bir yalnızlık çekeninden, iş yerinden evindeki telesekretere mesaj bırakıp eve gidince de onu dinleyenine kadar.

benzer bir ruh halindeyseniz bu filmden uzak durun demek geliyor içimden ama hiç anlamadığım lakin inandığım bir şekilde tam tersini yaparak benzer durumlardan sıyrılanlar da var bildiğim. ben ki canım sıkkınsa bırakın depresif bir filmi, hüzünlü şarkılardan bile kaçan birisiyim. ama dediğim gibi; iyileşmesi için yaraya tuz basanlar da var. aynı şey mi bilemedim ama yaraya tentürdiyot basmaktan da çok korkardım ben küçükken. ve onun bıraktığı o iğrenç turuncumsu renkten.

keyfiniz yoksa ve filmi seyretsem mi seyretmesem mi ikilemi yaşıyorsanız kendinizi street spirit ile test edebilirsiniz filmden önce. baktınız durumda bir değişiklik yok hatta iyi bile geldi direkt seyredin filmi. yok daha da kötüye gidiyorsanız, sığ sularda gezerken dalgaların sizi ağır ama güçlü bir şekilde derinlere doğru çektiğini hissediyorsanız siktir edin filmi. açın güzel bir müzik ve kendinize gelin. ama o gam yükü üzerine hemen cıstak cıstak bir şey dinlemeyin. stop crying your heart out dinleyin. o sizi tam olması gerektiği şekilde sahile çekecektir.

(ronesans adami - 12 Mart 2016 00:26)