yalniz ve yarali insanlarin filmi. iksv fim festivali kapsaminda az once izledim. benim icin su soru ve cevabin karsiligi olan filmdir:

- 5 aylik bebekten yi bir oyuncu olur mu?

- kesinlikle evet cancagizim. yonetmen isterse herseyi yapabilir.

--- spoiler ---

ben 5 aylik guzel bebegin tepkilerine, yonetmenin yakaladigi surat ifadesine, sehla bakislarina hasta oldum. tum salon bu minik insana kah guldu kah "aaaaaa" seklinde hep bir agizdan tepki verdi.

bir yol hikayesi olan bu film cocuklarin insanlari hayata bagladiginin da kanitidir. bu minik velet ve annesi hayattan kendini soyutlamis ve 8 yildir oz oglunu gormeyen ruben'i hayata baglamaya yetiyor. uzun lafin kisasi sevgi ve sefkat tum yaralarin iyilestiricisidir.

cok yavas tempoda seyreden bir film. bir bucuk saatte toplam diyalog yirmi dakikayi gecmez ama cok tahammul edilir bir akisi var.

filmin sonunda ruben'in bebege olan hediyesi benim gozlerimi doldurmaya yetti. izleyin.

--- spoiler ---

(milagros - 3 Nisan 2012 22:46)

giorgelli'nin henüz ilk filmini çekiyor olmasına rağmen, minimalizmin ruhunu kavrayan bir yönetmen olduğu açık. kısa süreye rağmen, tamamen yolda ve çoğu bir kamyonda iki kişi ve bir bebekle geçen bir film çekmesine rağmen hikayeyi iyi toparlıyor ve hiç kasıntı bir hava vermeden kendi içinde derinlik kazanmasını sağlıyor. görüntü yönetimi anlamında da film oldukça başarılı. girişte kesilen akasya ağaçlarını izlediğimiz anlar görsel olarak etkileyici. düşünsel olarak da filmin ilerleyen bölümlerinde anlamlı hale geliyor...

(http://hayatimizsinema.blogspot.com/…alar-2011.html)

(diamant - 13 Mayıs 2012 03:58)

2011'de sutherland trophy'yi kazanmış filmdir. 31. uluslararası istanbul film festivali'nde 'akasyalar' adıyla gösterilmişti.

(uzunada1969 - 5 Ocak 2014 01:47)

aldığı her ödülü hakeden film.
ayrıca bir bebeğin bu kadar ön planda olduğu başka bir film seyretmemiştim. o bebeğin ruben'e verdiği huzuru ben buradan hissettim, suratımda kocaman bir sırıtmayla başladım filme öyle de bitirdim.

--- spoiler ---
o mola sahnesinde kadına "kahpe" diye haykırmıştım ama lafımı geri alıyorum. iyi ki mutlu sonla bitti çok ağlardım.
tek eleştireceğim nokta ruben'in aldığı 'evet' cevabına rağmen suratının gülmemesi. hayır insan bir tebessüm bekliyor. neyse gençler mutlu olsun.
--- spoiler ---

(lesfeuillesmortes - 22 Mayıs 2014 17:30)

izleyenin akıp giden manzaraları seyreylemesine ve karakterleri tanımasına fırsat veren, geçmişe değil de geleceğe odaklanan, umudun izlerinde bir yol hikâyesi. selvi boylum al yazmalım'ı da anımsatan bir havası var.

(martin jacques mystere - 14 Eylül 2014 21:42)

akasyalar, ne aradığını bilmeyen ama arayan, kendini aramak zorunda hisseden, ancak bu şekilde yaşadığı hayatla bağlantı kurabilen bir adamın mesafeli ama içtenlikli hikâyesini anlatıyor. yolculuk esnasında pek çok kez yanında götürdüğü kadını ve çocuğu bırakmak, onlardan uzaklaşarak kendi steril ve yalnız dünyasına geri dönmek isteyen şoförün yaşadığı tereddütler ve iç dünyasında geçirdiği değişim, karakterlerin bakışları, jestleri ve beden dilleri üzerinden aktarılıyor. ufacık değişimlerin ve jestlerin insanın arayışına etkisini göstermesi açısından, pablo giorgelli’nin filmi ilgiyi hak ediyor.

(jeansolpartre - 21 Mayıs 2015 23:39)