(bkz: huzuru aska tercih etmek)

(muhendis - 17 Şubat 2007 18:20)

21 uluslararası istanbul fim festivalinde gosterimde olan odullu fransız filmi..aska inanmayıp sadece muzige inanan keman ustası stephan ^* dost degil ortak diyerek adlandırdıgı is arkadası maxime ^* ve hayatlarına aynı anda giren genç bayan kemancı camille ^* arasındaki üçlü bir aşk öyküsü gibi gözükse de film boyunca bekledigin şeylerin geçekleşmemesinden dolayı insanı huzursuz kılıcı bir yanı da var..

(keerleean - 22 Nisan 2002 09:32)

hayata katılmak yerine onu uzaktan seyretmeyi seçmiş, yorgun bir adamın hikayesi.

--- spoiler ---

stephane öncelikle yeteneği olmadığından, hayran olduğu müziği yapmaktan vazgeçmiştir. film boyunca bir nota bile çalmaz kemanla. tamir edip teslim eder sahibine, sonrasında dinlemekten röntgenci bir haz alır. aynı seyirci yaklaşım, ortağıyla ve camille ile de sürer. sürekli camille'yi seyreder, dinler ama sahip olmak istemez, o zaman bu konumunu yitirecektir. aralarındaki kavgadan sonra peşini bırakmaması, hala konserlerine gitmesi zaten asıl istediğidir. hayatta tad aldığı kavramlar açısından mersault'tan ve diğer varoluşçulardan oldukça farklıdır. son sekansta camille ve stephane'in gidişini izler, çayına şekerini atar, insanlar yaşamaya o durup seyretmeye devam eder.

--- spoiler ---

(quantum tarantula - 19 Mart 2008 16:08)

auteuil'ün ipince oyunculuğu ile her karesi lezzetli bir film olmuş.
stephane karakteri, alper gencer'in bir şiirinde geçen bronzofobik vardır, o bile değil. nihilist de denemez bir oluş olmuş. filmin yeniliği, edebiyatı da bu olmuş. diğer karakterlerin de hepsi doyurucu, hepsi birşeyler vadediyor yaşıyor. mesafesine rağmen izlemeye değer...

ve beart'ın 29 yaşı da nasıl desem, ipnotik.

bittiğinde bir arkadaşımın (bkz: zemheri yüreğim) çevirisi ile de beni güldürmüştür.

(sali - 13 Kasım 2009 04:18)

les choses de la vie ile birlikte en sevdiğim claude sautet filmi.

zaten hiç bir sautet filminde hayal kırıklığı yaşadığımı hatırlamıyorum. yine de un coeur en hiver'in yeri bi başka.

bildiğimiz ürkek ve ne istediğini bilmeyen sautet kadınları ve yine bildiğimiz yalnız, özgüvensiz ve mağrur sautet erkeklerinden daha fazlası camille ile stephane. aralarındaki bağın öngörülmesi zor gelişimi, seyircinin filmden bir saniye bile kopmasına mani oluyor.

auteuil, sautet'nin yazdığı mükemmel senaryodan öyle bir karakter çıkartmış ki ortaya, film 300 dakika da sürse stephane'ı tam olarak anlayamayacakmışız gibi geliyor. hatta stephane'a sorsan, o da kendini anlatamayacakmış gibi..

maxim karakterinin ve onu oynayan andre dussoiler'in filme müthiş katkısı olduğunu düşünüyorum. stephane'la olan diyalogları, camille ile stephane arasındaki etkileşimi sezdiği an aradan çekilmesi, her sahnede tempoyu yükseltmesine karşın nezaket çizgisini bozmadan bütün dinamikleri koruması bence feci şekilde takdire şayan. daniel auteuil yüz yılın oyunculuğunu çıkartmasa adından daha çok söz ettirebilirdi, yazık olmuş..

emmanuelle beart için ise ne söyleyeyim bilemiyorum.. tam sautet ile aralarında bir dominique pinon-jeanet ilişkisi oluşacakken 2000 yılında sautet'nin ölümüyle kaç mükemmel film daha sonsuzluğa gömülmüştür kim bilir.. ve ne acı ki sautet'den sonra kimse bu müthiş güzellik ve yetenek abidesini hakkıyla kullanamadı filmlerinde.. zaten adam gibi bir filme de denk gelemedi bahtsız güzel emmanuelleciğim..

film için daha fazla şey söylemek içimden gelmiyor. zaten fransız sinemasının en sevdiğim taraflarından biri pek bilinmeyen böyle mütevazı başyapıtlar barındırması. ritimleri de kiloyla satılan amerikan filmleri izlemeye alışkın bünyeler için ağır kaldığından, hasbelkader izleyenler de filmlerin popüler olmasını sağlayamıyor.. olsun böyle kalsın daha iyi.

son olarak sanatlı bir cümleyle filmi tanımlamak gerekirse;

un coeur en hiver: "buruk bir zarafet seramonisi"

bu da nerede duysam aklıma filmi getiren ravel sonatı

9/10

(peterpann - 21 Ağustos 2013 18:44)

ismiyle müsemma olağanüstü ''aşk'' filmlerden. başyapıt benzetmesini sonuna kadar hak edenlerden.

iki kişinin çatışmadan, birbirine üstünlük sağlamadan, çekişmeden, buzdan bir sessizlik üstünde inşa ettikleri benliklerinin usul usul çözülüşünü, bu çözülüşün bir açıktan ziyade daha kırılgan bir koru(n)maya dönüşümünü olağanüstü bir zarafetle aktarıyor peliküle yönetmen claude sautet.

karakterlere özdeş bir şekilde kurulan enstrüman seçimleri, o enstürmanları oluşturan yaylıların karaktelerin keşişmelerine uygun bir şekilde içiçe geçip hem teknik, hem duygusal ve sezgisel sarmalı oluşturmaları ve özellikle erkek karakterin bu enstrümanları aynı zamanda onaran, tamir eden ''nesneden'' ''imge' ''simge'' dengesiyle hem kıran, yok eden, hem yaratıp yeniden kuran ''kişi-tanrıya'' varan ''özne'' dönüşüm dengesi tek kelimeyle enfes.

emmanuelle béart'in güzelliğine örttüğü o ipeksi kırılganlığı tuz buz eden kompozisyonu fazlasıyla incelikli ve zarif.

özellikle daniel auteuil ile karşılıklı oyunlarında hislerin, duyguların tercümesine soyunan vücut dilleri az ama güçlü oyunculuğun en iyi örneklerinden.

finalde sessiz bakışların, hayal kırıklıklarının, kapanmayacak yaraların, cümle yitiklerin yarattığı tedirginlik ve gerilimle kurulan her şeye rağmen karşılık beklemenin yarattığı o kırılganlığın yoğunluğu ve ifadesi ''zarafetle öldüren'' cinsten.

emmanuelle béart, arabaya bindiğinde eğdiği başına vurgu yapan plandaki(daniel auteuil'in ona baktığında görülen) ifadesi unutulmayacak sinemasal anlardan. bir bakıma (erkeğin) yıkıp, yok edenin kendi yıkımının başlangıç ifadesi bu özdeşim.

enstrümanlardan müziğe, müzikten bedenlere, bedenlerden, ifadelere ve en nihayetinde onları bağlayan, kesiştiren, ortaklaştıran her şeye yayılan bir yıkım.

evet bu film yaşattığı tüm duygularla, oyunculuklarıyla, sinematografisiyle, müzikleriyle ''zarafetle öldürenlerden.'' ve ölmeden önce izlenmesi gereken nadide güzelliklerden.

(kulotsuzcorap - 23 Nisan 2016 13:46)

daniel auteuil ve emmanuelle beart'ın mükemmel filmi. çok sevdiği halde kendini uzak tutmak ne demektir, işte onu anlatır.

(doktor bihter - 2 Eylül 2001 10:46)

aldous huxley, sessizlikten sonraki en anlamlı şeyin müzik olduğunu söylüyor. un coeur en hiver tam da bu iki kavramı anlatan çok güzel bir film. sessizliği bozan değil ona anlam katan, onun içinde eriyen notalara hayran olmamak elde değil. film, var olan duyguları ya da var olduğu düşünülenleri, istenip de hissedilemeyenleri ya da hissedilip de açığa vurulmayanları orkestranın birer parçasıymış gibi bazen tek tek dinletiyor bazen de hepsini birden işitmemizi sağlıyor. gerçeklerin estetik zevkle dile geldiği film daniel auteuil'in harika performansı sayesinde biraz "üşütse" de emmanuelle beart'ın hüzünlü güzelliği ve belirsiz sonu nedeniyle buzlarımızı biraz olsun eritiyor.

(minareden atlayan fil - 27 Kasım 2016 19:17)

fatih özgüven olsa gerek, bu filmin türkçeye "ayazda bir yürek" olarak çevrilmesinin yanlış olduğunu, bu çevirinin durumu arabeskleştirerek anlam kaymasına yol açtığını, doğru çevirinin "buzdan kalp" olması gerektiğini söylemişti, ki haksız da değildi, stephane, tek kişilik dünyasında hiç de öyle mutsuz, ayazda üşüyor gibi görünmüyordu.

(geven - 30 Mart 2005 10:24)

en çok tutmak istediğini yakalamak için bile elini uzatamayacak kadar ayazda kalmış bir yüreği anlatan, seyredenin içini acıtan, film boyunca "koşsana, yakalasana, tutsana" çığlıkları bastırılarak seyredilen film, hayat o yüzden serin^*, ve de işte kafiye: düşler o yüzden derin^*, ya işte öyleyken böyle.

(koyumavi - 30 Mart 2005 10:29)