iggy pop üstadın, 2016 yılı albümü post pop depression'dan sakin ve cool bir vokal ile seslendirilen güzel parça.
sözleri:

ı have no plans
ı have no debts
the mind is not the carefree set

ı'm looking for american valhalla
so if it passes by
give me a holler
please

ı've shot my gun
ı've used my knife
this hasn't been
an easy life

ı'm hoping for american valhalla
but if ı have outlived my use
please drink
my juice

ınnocence
ıt's so hard to figure it out

ınnocence
ıt's so hard to figure it out

ı don't know
ı don't know
ı don't know
ı don't know

ıt's so hard to figure it out

ı don't know
ı don't know
ı don't know
ı don't know

where is american valhalla
death is the pill that's tough to swallow
ıs there anybody in there?
who do ı have to kill?
ı'm not the man with everything
ı've nothing, but my name

lowly, lowly deeds
that no one sees

lowly, lowly deeds
that no one sees

where is american valhalla
death is the pill that's hard to swallow
ıs anybody in there?
and can ı bring a friend?
ı'm not the man with everything
ı've nothing, but my name

ı've nothing, but my name
ı've nothing, but my name
ı've nothing, but my name
ı've nothing, but my name...

(embryonic - 24 Mart 2016 18:48)

post pop depression'ın break into your heart'tan sonraki en iyi parçasıdır. üçüncüsü için (bkz: german days)

hem david bowie hem de iggy pop için zaten çok iyi ve özel bir yerlerden başladığı halde sürekli evrilen ve iyiye giden müziklerini 50 sene daha yapacak olsalardı, ömürleri 150-200 yıl olsaydı varacakları nokta ne olurdu acaba diye merak ediyorum ara sıra. iggy bir albüm daha yapsa bari dünya gözüyle.

david bowie buna "i don't know where i'm going from here, but i promise it won't be boring" diye cevap verirdi kesin.

(paninormanperisi - 29 Eylül 2016 11:07)

iggy pop'un joshua homme ve saz arkadaşları ile bir araya gelip "tek seferlik" albümün hikâyesine ve icrasına dair aynı isimli belgesel-vârî film.

ifistanbul sponsorluğunda, cinemaximum tiksintisinde izlenmiş, sinematik olarak montaj başta olmak üzere çokça kusuru bulunabilecek olsa da müziğin doğrudan hitap ettiği "gönül gözü"yle izlendiğinde müthiş bir kerteye erişen yapım.

grupları, müzisyenleri, şarkıların ortaya çıktığı bağlamları merak eden, ufak işsizlik arasında bunları araştıran bir müzik-perver olarak öncelikle, hafif sağcı (cumhuriyetçi damarı, homofobiye yaslanabilecek sözleri) josh'u, işini ne denli ciddiye alan, müziği - sığ bir anlamda kariyer olarak değil de - profesyonel bir şekilde icra eden birisi olduğunu ve bir sonraki adımın daha iyiye olması yönünde olan mükemmeliyetçi tavrını (hâlâ belli bir kurgunun ürünü olsa da) samimi bir şekilde göstermesiyle, adamın tüm yamuklarını bir kenara atmaya insanı çok da zorlamadan sevk eden yapım. iyi bir sinemanın temel taşlarndan olan karakterle özdeşleşme yetisi temelinden hareket edilirse, müziğine hayran ama hayat görüşünden tiksinilen bir adamla bu denli samimi bir yakınlık kurmayı başarması da filmin başarısı.

eski iggy pop'çulardan biri olunmasa da, muhalif bir sanatçının yılların getirdiği bezginlik içinden çıkma çabasının ve - biraz ucuz bir tabirle - küllerinden yeni doğmasının an be an gösterildiği yapım. sanki florida'daki köy evine yerleşip hayata küsmüş bir yaşlı herifin yıllardır bu anı beklediğini, sahnedeki performansıyla tekrar bambaşka bir "kendi" olma hâlinin, diğer birçok kurgu filmde bu sahihlik ve samimilikte görülemeyeceği belgesel.

ve kişisel olarak josh-iggy ilişkilenmesinde, josh'un destek olan, koruyup kollayan baba figürüne karşılık iggy'nin yaranmaya ve kendini ispat etme derdinde olan genç adam figürünün verdiği twist ile de hem iggy'ye hem de josh'a duyulan saygının her tarafa bulaştığı film.

(muvazzaf sergerde - 16 Şubat 2018 11:40)