slavoj zizek'in 2003'de çıkan kitabı. paralaks adıyla çıkan türkçe baskısının önsözünden:

"bana sık sık soruyorlar: kitaplarınızda nasıl bir etik savunuyorsunuz? bütün hepsinde ortak olan bir etik tutum var mı?

işte yanıtım: evet, var, ahlaktan yoksun bir etik savunuyorum ama nietzsche'nin bizi kendimize sadık kalmaya, iyinin ve kötünün ötesindeki seçilmiş yolumuzda ısrar etmeye çağıran ahlaksız etiği değil. ahlak benim diğer insanlarla olan ilişkilerimin simetrisiyle ilgilidir; onun sıfır seviye kuralı "benim sana yapmamı istemediğin şeyi bana yapma"dır; etikse, tersine, benim kendimle tutarlılığımla, kendi arzuma bağlılığımla ilgilenir. fakat, etikle ahlakı ayırmak için tümüyle farklı bir yol daha var: friedrich schiller'in naifle duygusal karşıtlığı çizgisinde bir yol. ahlak "duygusaldır," ötekilerini (sadece), ötekilerinin gözüyle kendime baktığımda, iyi olan kendimi sevmem anlamında içerir; etikse, tersine, naiftir: yapmam gereken şeyi yapılması gerektiği için yaparım, iyiliğim yüzünden değil. bu naiflik düşünümselliği dışlamaz, hatta insanın yaptığı şeye karşı soğuk, katı bir mesafesi olmasına izin verir."

şöyle bir karıştırınca, "korkunç" bir kitap olduğunu görüyorsunuz:

--- alıntı ---
hıristiyan etik tutumu diye bir şey varsa, bu şudur: komşularının talepleri ne kadar tuhaf olursa olsun, ikizler naifçe bu talepleri karşılamaya çalışır. bir gece, kendilerini eşcinsel mazoşist olan bir alman subayıyla aynı yatağı paylaşırken bulurlar. sabahleyin uyanır ve yataktan çıkmak isterler, ama subay onları durdurur:

"kıpırdamayın. uyumaya devam edin."
"işemek istiyoruz. gitmemiz lazım."
"gitmeyin. buraya yapın."
sorduk: "nereye?"
şöyle dedi: "benim üzerime. evet. korkmayın. işeyin! suratıma."
yaptık, sonra da bahçeye çıktık, çünkü yatak sırılsıklam olmuştu.
--- alıntı ---

(atlantis - 1 Mayıs 2008 02:28)

ucak biletininin ayni dolmus gibi, koltuga oturup kapilar kapandiktan sonra hostese odenen bir sey oldugunu, ben ilk kez bu filmde gordum birader. acilis ve kapanis planlari disinda pek bir numarasi yok filmin. ama severiz yetmisleri kotu laf etmem, edemem.

(sanborn - 16 Kasım 2009 01:48)

zizek'in magnum opus'u olarak tanımladığı kitap. türkçe'sine şöyle bir göz gezdirdim, anladım ki ben türkçe çeviri felsefe okumakta zorlanıyorum.

orijinalini indirdim, zaman buldukça okuyup ilgi çekici bir şey olduğu takdirde editlerim.

"e neden şimdi yazdın peki bunu?" sorusunun cevabı da, "e bak sen tıkladın belki merak edip sen de bir göz atayım dersin."

evet.

edit: bir de paralaks dediğimiz nane aslında şöyle bir şey. bu ismini aldığı örnek yani. zizek ise bu perspektif farkını kıta felsefesi içerisinden yorumlayarak iki farklı perspektiften gözlemlenen bir nesnenin gözleyenlerdeki epistemolojik tezahürünün değişmesi ile kendi ontolojik statüsünün de iki farklı gözlemci için de değişiyor olduğunu söylüyor kısa göz gezdirmemden anladığım kadarıyla. kendisinin de belirttiği gibi, bir nevi hegel yani.

kusura bakmayın türkçe yazınca böyle oluyor. alışmadık götte don durmuyor. ama pes etmeyip türkçe ve anlaşılır şeyler yazmaya da çabalamak lazım tabi.

(hamdim pistim dustum - 6 Ekim 2014 02:49)

70'li yıllarda en iyi filmlerini yönetmiş alan j pakula’nın komplo üçlemesinin ikinci anlatısı the parallax view (parallax esrarı) liberal sistemin adalet mekanizmasına doğrultulan bir silah, biçiminde tariflendirilebilir.

meraklı bir idealist gazeteci (çok az filmde yalnızca arzu ettiği karakterleri canlandıran warren beatty), fbi veya lokal polis teşkilatının yapması gereken sorgu ve araştırmaları kimlik değiştirerek yapmaya çalışır ve sonunda dize getirilemeyecek ölçüde güçlü bir suç organizasyonuyla karşılaşır.

hükümet yetkililerinin gerçekleri örtbas ettiği, kamuoyuna yanlış ve gerçeklerle uzak-yakın ilgisi bulunmayan enformasyonların aktarıldığı, fail ve kurbanın birbirine karıştığı, faili meçhul cinayetlerin asla ortaya çıkarılamadığı güvensiz ve paranoyak bir atmosferde geçen the parallax view, liberal sistemin dinamiklerinden kanun, adalet ve güvenlik basamaklarını sorunsallaştırır. adaletin asla sağlanamayacağına olan inanç, belirgin bir biçimde öykünün kuşandığı bir gerçekliktir.

en dikkat çekici olan şey belki de, 70’lerle birlikte, sıradan vatandaşların, çeşitli mesleklerden kişilerin artık birer dedektif, birer ajan gibi iz sürmeleri ve gerçekleri ortaya çıkarma çabalarının beyaz perdede daha sık görülmeye başlanmasadır. blue velvet ya da roman polanski'nin frantic filmi gibi örneklerde başkarakterler birer dedektif gibi iz sürerken; serpico ve three days of the condor gibi filmlerde de sistemle başa çıkmaya çalışan kurulu düzenin figürleri boy gösterirler. artık yeni bir dönem başlamıştır: neo noir/#37187237 dönemi.

(hanging rock - 23 Aralık 2014 18:47)

alan j pakulanın paranoya üçlemesinin ikinci filmi, bir senatörün suikasta uğramasına tanık olan insanların teker teker öldürülmesinin tesadüf olmadığını farkedip olayın peşine düşen gazete muhabirinin yaşadıklarını konu alan politik gerilim filmi. başrolde warren beattyi görmekteyiz.
paranoya üçlemesinin diğer iki filmi için (bkz: klute) (bkz: all the president's men)

(gustavo - 19 Mart 2005 19:16)

alan j. pakula'nın gerilimi son sahnesine kadar düşmeyen konsept filmi. film aslında ülkenin içine sinmiş takır takır işleyen zinciri anlatıyor. warren beatty oyunculuğuyla ön plana çıkıyor. bir de beyin yıkamak için kullanılan bir video klip var ki, aman diyim, mükemmel düşünülmüş.

(crowley - 11 Temmuz 2005 11:06)

siyasal gerilim filmlerinin iyi bir örneği alan j. pakula' nın konsetp filmi. jfk suikastine göz kırpar...dönemin amerikasına da güzel bir bakış. iyidir, izlenmelidir...

(horace pinker - 4 Ocak 2006 09:51)