bir öyküsünden anlamlı bir alıntı;

"... bir söz ne kadar derin ve ince olursa olsun çok mutlu ve çok mutsuz olanlara önemsiz gelir, onları tatmin etmez. bu yüzden aptallıklar hep çok sevinçli veya kederli zamanlarda yapılır, aşıklar birbirini en iyi sessizken anlarlar, mezarın başında yapılan ateşli, hararetli bir konuşma da yalnızca yabancıları duygulandırır, ölenin yakınlarına soğuk ve ehemmiyetsiz gelir."

(pandayavrusu - 9 Mayıs 2009 13:53)

elif batuman'in makalesinde gordum de, tolstoy, cehov hakkinda ne demis biliyor musunuz? "cehov cok yetenekli bir kardesimiz, kalbi de altin gibi amma ne yalan soyliyim, hayata karsi durusu biraz oynak gibi". begenmeyen icin ingilizcesi su: "he is full of talent, he undoubtedly has a very good heart, but thus far he does not seem to have any definite attitude towards life".

aferin tolstoy, cok iyi dusunmussun sen onu. sana hic yakismadi bu laf. cehov'u ilginc kilan sey tam da hayatin o oynakligini yakalayabilmis ve bunu cooook ince, bakmazsan goremeyecegin bir ironi duygusuyla verebilmis olmasidir. haa gercek hayatta sana yamuk yaptiysa, borc taktiysa bilemem, o aranizdaki mevzu. ama edebiyata gelince isler boyle.

ayrica ama'dan onceki her sey yalandir, tamam mi?

(glass sealed - 22 Ocak 2011 03:41)

"sanırım anton çehov'la karşılaşan herkes, içinde ister istemez daha yalın, daha doğru, daha kendisi olma isteği duyardı... çehov hayatı boyunca hep kendi ruhsal bütünlüğü içinde yaşadı; her zaman kendisi olmayı, iç özgürlünü korumayı başardı. başkalarının özellikle de daha kaba insanların anton çehov'dan beklediklerine hiç aldırmadı... bu güzel yalınlığın içinde, kendisi de yalın, gerçek ve içten olan her şeyi sevdi ve kendine özgü bir güçle başkalarına da yalın olmayı öğretti."
maksim gorki

"çehov bir sanatçı olarak, önceki rus yazarlarıyla, turgenyev, dostoyevski veya benimle, mukayese bile edilemez. çehov'un kendi biçimi var empresyonistler gibi. bakarsanız adam hiçbir seçim yapmadan, eline hangi boya geçerse onu gelişi güzel sürüyor. bu boyalar arasında hiçbir münasebet yokmuş gibi görünür. ama bir de geri çekilip baktın mı şaşırırsınız. karşınızda parlak büyüleyici bir tablo vardır."
tolstoy

(daha - 10 Mayıs 2003 14:08)

''herhalde en tehlikeli insan tipi az anlayan, çok inanandır.”

(mikatokushi - 6 Ekim 2012 14:29)

babasının yanında bakkal çıraklığı yapmaktan rusyanın büyük bir yazarı olmaya kadar ilerlemiş,1860 tarihinde doğan,özellikle hikayeleriyle ünlü kişi.aynı zamanda moskova üniversitesi tıp fakültesini bitirip doktorluk da yapmıştır.
yazarlığının ilk yıllarında 'çehonte' ismini kullanmış ve sadece harçlık çıkarmak için yazmıştır.bu sebeple de sonraları bi eserinin önsözünde şöyle demiştir:
-"çehonte birçok şeyler yazmış olabilir,ama çehov bunları kabul etmek zorunda değildir"

(murron - 22 Ocak 2001 21:08)

"ne kadar harika bir gün. çay mı demlesem, kendimi mi assam karar veremiyorum. "

hangi kitabında, nasıl, nerede geçiyor bilmiyorum. bugün duydum, bugünüme iyi geldi, paylaşıyorum.

van gogh'suz düşünemedim...

(kedilipireli - 31 Mart 2014 13:35)

mutluyken görmezden geldiğin şeyler, mutsuzken canını yakar. çünkü insan hatalarını mutluyken değil, mutsuzken anlar.

(martinandmara - 14 Nisan 2014 07:48)

" insanlar eğlenebildikleriyle arkadaş olurlar, anlatabildikleriyle dost, ağlayabildikleriyle kardeş. "

—anton çehov—

(pucepuck - 3 Eylül 2014 22:32)

"hepimiz gogol'un paltosundan çıktık" der..

(mavimor - 7 Ekim 2004 21:32)

yuzlerce oyku yazmistir hayati boyunca. carpici olduguna inandigim bir tanesini kisalttim ben de... cehov yazarken ne dusunmus bilemeyiz ama ben okurken bazi ulkeleri dusundum sadece...

isvec'te kucuk bir kasabaya tek basina gelen, cirkin yaslica bir adam yerlesmis. cok soylu bir meslegi varmis: hekimlik. ama suratsiz biriymis, kimseyle konusmazmis, mesleginin gerektirdigi yerde birkac laf eder, ondan sonra agzini acmazmis. sokakta karsilastiginda egilip selam vermek disinda kimseyle gorustugunu de gormemisler, cileye cekilen bir dervis gibi evine yalniz basina
girer cikarmis. aslinda bilgin bir kisi olarak boyle yaparmis, o zamanlar bilgin kisiler siradan insanlarla konusmazlarmis. hekimler de ayni; gecelerini gunduzlerini gozlem yapmaya, kitap okumaya, insanlari iyilestirmeye verirlermis. kasabada oturanlar bu durumu cok iyi anladiklari icin gevezelikleriyle, gereksiz ziyaretleriyle adami rahatsiz etmek istemezlermis. ote yandan tanri onlara her dertlerine care bulan boyle bir hekim gonderdigi icin cok mutluymuslar, onunla gurur duyuyorlarmis.
"iyilestirmedigi hastalik yok," derlermis onun icin.
kasabalilari cok sevdigini de anlatirlarmis. bir meleginki kadar yumusak, altin gibi yuregi varmis. bilmedikleri bir yerden cikip gelen, tanimadiklari birinin onlara bu kerte baglanmasi sasilacak bir seydir. adamcagiz onlari kendi cocuklari gibi sever, onlar ugruna yasamini tehlikeye atmaktan cekinmezmis. ustelik kendisi o zamanin yaygin hastaligi verem illeti cekiyormus. bir hastaya
cagirdiklarinda oksure oksure kosar, dere tepe demeden, soluk soluga hastanin imdadina
yetisirmis. ne sicaga aldirirmis, ne soguga, boyle durumlarda onun icin aclik, susuzluk hic onemli
degilmis. ustelik para da almazmis. eger hasta kurtulamazsa cenaze toreninde olenin
arkasindan aglayanlar arasinda o da bulunurmus. zamanla kasabalilar icin oyle kacinilmaz bir insan olmus ki, daha once onsuz nasil yasadiklarina sasarlarmis. doktora saygi duymayan, hayranlik beslemeyen tek kisi yokmus. buyugu- kucugu, iyisi- kotusu, namuslusu dolandiricisi, kisacasi, onu herkes sever, degerini bilirlermis. gerek kasabada, gerekse o yorede ona kotuluk yapmak soyle dursun, boyle bir seyi kimse aklina getirmezmis. o da evinden cikarken kapiyi pencereyi kapatmadan oylece birakir gidermis. cunku bilirmis ki, bir hirsiz cikip evini soyamaz, boyle bir seye inanmazmis.
bir hekim olarak buyuk yollardan gecmesi, ipsiz sapsiz serserilerin dolastigi ormanlardan,
daglardan asmasi gerekiyormus elbette. ancak hicbir korku duymazmis buralardan gelip
giderken. bir keresinde geceleyin bir hastasindan dondugu sirada haydutlar ormanda
yolunu kesmisler, ancak kim oldugunu anlar anlamaz onunde saygiyla sapkalarini cikarmislar,
actir diye karnini doyurmak istemisler. doktorun tok oldugunu soylemesi uzerine cikarip
sirtina bir palto giydirmisler, tanri'nin onlara boyle yucegonullu bir insana hizmet etme
firsati verdigi icin sevinerek onu kasabaya degin ugurlamislar. atlar, inekler,kopekler
bile onu tanirlar, gorduklerinde sevinclerini kendi sesleriyle dile getirirlermis.
kutsal kisiligi sayesinde her turlu kotulukten uzak kalan, haydutlarin, delilerin bile saygiyla
karsiladigi bu iyiliksever hekim bir sabah yolun kiyisinda olu bulunmus.
derin bir cukurda kafatasi paramparca, kanlar icinde yatiyormus.
adamcagizin soluk yuzunde
korku degil, yalnizca saskinlik okunuyormus. herhalde karsisinda onu oldurecegini anladigi birini gorunce cok afallamis olmali.
kasaba ve yoresinde oturan halkin ne denli uzuldugunu bir gozunuzun onune getirin. gorduklerine inanamayan bu insanlar, umutsuzluk icinde, boyle bir adamin nasil oldurulebilecegini birbirlerine soruyorlarmis.
sorusturmayi yuruten sorgu yargiclari hekimin cesedini cesedini inceledikten sonra :
"bu olayda bir cinayetin butun belirtilerini acikca goruyoruz, ancak doktorumuzu oldurebilecek bir insan yeryuzunde var olamayacagina gore bu belirtilerin tumu yalnizca rastlanti sonucu bir araya gelmis olabilir. o bakimdan doktorumuzun karanlikta ucuruma yuvarlanip kafatasinin parcalandigi kanisina varmak gerekir."
bu dusunce kasabadakilerin hepsinin aklina yatmis. doktoru topraga vermisler, o gunden sonra da cinayet sozunu kimse agzina almamis. boyle bir insani oldurebilecek derecede alcak, igrenc birinin varligini kimse dusunemiyormus. cunku igrencligin de bir derecesi vardir, degil mi?
ancak olaylar boyle bir caninin var olabilecegine dogru yonlendirmis insanlari.
bir gun bir de bakmislar,, pek cok kez mahkemelere dusmus, ahlaksizca yasantisiyla un salmis bir serseri meyhanede doktorun saatiyle tabakasini satip icki zikkimlaniyor.
adami sikistirmislar, bunun uzerine serseri sasirip acikca yalana dolana sapmaya baslamis.
tutmuslar, adamin evini aramislar, yataginin altinda doktorun kanli gomlegiyle altin sapli
nesterini bulmuslar. daha baska kanita gerek var mi? serseriyi hemen delige tikmislar.
kasabalilardan bir bolumu:
-olamaz boyle bir sey, sakin yanlis bir is yapmaya kalkismayin, en kesin kanitlarin bile insani yanilttigi gorulmustur, diyorlarmis.
adam mahkemeye verilmis. durusmada suclamalari surekli yadsiyormus.
asagi yukari her sey sanigin aleyhindeymis, onun suclulugunu kanitlamak ormanlarin yesil oldugunu kanitlamak kadar kolaymis, gelgelelim yargiclarin tavri akil alacak gibi degilmis.
yargiclar eldeki kanitlari yeni bastan, yeni bastan degerlendiriyor, taniklarin yuzune inanmaz
bakislarla bakiyor, kizarip bozararak durmadan su iciyorlarmis.
sabah erkenden baslayan durusma ancak gec vakit son bulmus. basyargic:
-suclu ayaga kalk, mahkememiz seni yargiladi, doktoru oldurmekten suclu bulup...
basyargic, olum cezasina carptirdi diye sozunu bitirecekken karar kagidi elinden yere dusmus;
- hayir, diye bagirmis. eger ben hukmumde yaniliyorsam tanri bana en agir cezayi versin,
ancak yemin ederim ki, bu adam sucsuzdur. dostumuz hekimi oldurebilecek bir insanin var olabilecegi dusuncesini havsalam almiyor. bir insan bu derece alcalamaz.
obur yargiclar da;
- evet boyle bir insan olmaz diyerek ona katilmislar.
durusmayi izleyen halk ise
- evet saliverin bu adami, diye bagiriyormus.
sanigi istedigi yere gitmek uzere ozgur birakmislar, kimse cikip da yargiclari haksiz bir karar verdiler diye kinamamis.

(boyalikus - 27 Ağustos 2001 15:44)