dr. richard ferber tarafından ortaya atılmış, bebeklerin 6 aylık olmalarından itibaren yataklarına bırakılıp ağlamaları durumunda belli aralıklarla odalarına girip "annen baban burda ama senin tek başına uyuman gerek" mesajı vererek kendi kendilerine uyumaları esasına dayanan yöntem.

(devrik cumle - 24 Ağustos 2007 22:32)

eğer 11 ay ve sonrasında denenmeye başlarsa uykusuz gecelere siz ve komşularınızın birlikte yelken açtığı yöntemdir. çocuk 55 dakikayla 1.5 saat arasında avazı çıktığı kadar bağırabilir. ertesi gün iş günüyse zombi çalışan olarak gezersiniz. ne kadar süre böyle devam edeceği belirsizdir ve tam geçti derken ağlamanın geri gelmesiyle harap eder. sabır gereklidir. çok gereklidir. ya sabır.

(maxigenouss - 27 Ekim 2018 04:00)

biraz zorlansa “ağla, ağla da içini dök, rahatla” anlamı çıkarılabilecek bu tabir, hayır, terazi lastik plastik grup aqua’ ^* nın ağzına pek yakışacak “cry it, cry it out, little baby trout” gibi mükemmel kafiyeli, zıpzıp bir şarkıcık ismi değil, amerikan kaynaklı bebeğe doğru ^* uyku alışkanlıkları kazandırma yöntemidir.
neşeli banliyö ailelerine bir değil iki değil üç, beş, yedi bebek katan ^*çiftlerin her yeni bebekle artan uykusuzlukları had safhaya varmıştır, mary ve john ikinci dünya savaşında uykuları defalarca bölünmek suretiyle işkence gören esirlerden farksız, perişan haldedir. mükemmel amerikan sistemi omuzları üzerinde yükseldiği şampuan ailelerin göz göre göre heba olmasına müsaade edecek değildir ya. ülkenin en iyi kliniklerinden birinde çalışan uyku uzmanı dr. richard ferber hemen bir metod geliştirir. bebekler yataklarına konup her gün artan bir sure boyunca kendi hallerine bırakılırlar. bu kendi haline bırakılma sırasında da ağlayıp açılırlar. bebek ağlarken once beşer dakika arayla gidilip pış pış yapılır, ertesi gün on, sonra onbeş böyle böyle ortalama bir bazen iki bazen üç haftada bebek kendi kendine uyumayı öğrenir. bir bebeğin yarım saat boyunca katıla katıla ağlamasına yürekleri dayanamayacak gibi olan aileler, “çocuğuma doğru uyku alışkanlıkları kazandırmak için buna mecburum” der, kulaklarına birer tıpa takıp will and grace’i seyretmeye devam ederler. bazen bebeğin ağlamaktan içi dışına çıkar, kusar, kusmuğunda boğulmadığından emin olunup, diğer çocukların önüne mikrodalgadan çıkardıkları hazır gıda macaroni and cheese konur, tv karşısına geri dönülür. günlerce ağlayan bebek nihayet bir gün artık ağlamaz, susar. herkes kıymetli uykusuna kavuşur. bu metodu geliştirip değiştirerek yazan kitaplar yüzbinler satar, aileler ‘cry it out’çu amerikan uzman ^** ve ingiliz bebek hemşirelerinin ^*duacısı olurlar. bazı psikologlar “çocuk hayatının ilk yılında güveni öğrenir, niye sustu sanıyorsunuz, ağlamaktan usandı da ondan” dese de onların 8 saatlik uykuyu garanti eden bir formülleri olmadığı için aileler bebelerini ferberize etmeye devam eder. ‘yahu bebeğim kendi kendine hiç bir şeyi yapmayı beceremezken neden kendi kendine uyumayı becermek zorunda olsun ki?’ diye düşünmek, uyku düzenleriyle birlikte yerine gelen akıllarından geçmez. bu bebekler ileride büyür, dünyanın katil arılar, cani komşular ve kendi küçük kasabalarına bomba atmaya hazır müslümanlarla dolu olduğuna inanır, biricik ailelerini korumak için silahlanır, teröristleri temizleyeceğine yemin eden baykuş bakışlı adamlara oy verir ve üremeye devam ederler. ^*

(mental - 29 Eylül 2005 10:29)

şu an 18 aylık olan oğlumuza bu zamana kadar birkaç kez denediğimiz ve inanılmaz başarılı olan yöntem. yanına gidip pışpışlamak bizimkini çok daha fazla sinirlendirdiği için, hiç gitmedik. iki üç gecede taş gibi uyuyordu. ama işte hastalık, uzun uçak yolculukları falan derken düzeni bozuldu, ben de emzirmeye geri başladım derken uykusu da gitti. şu anda yine deniyorum, ve evet kesinlikle büyük çocuklar çok daha fazla ağlıyor. buna dayanıklı olmak lazım. ama yukarıda dendiği gibi bu yöntem sadece amerikalılara ait değildir. amerikan rüyası cart curt değildir. yurdum köylerinde çocuğa bakmaktan çok daha fazla işi olan köylü kadınlar da çocuğu kendi haline bırakmaktadır.

(justfriends - 5 Şubat 2019 23:30)