ismi, italyanca "şaka" anlamındaki burla kelimesinden gelir. parody ve travesty adında iki de alt türü vardır. ilk defa 17.yy'da bir edebiyat akımı olarak ortaya çıkmıştır.

(tosantosun - 7 Eylül 2007 15:14)

ciddi bir edebi eserin komik ve abartılı bir biçimde taklit edilmesi ile ortaya çıkan müzikli şov.

(the noose - 21 Mart 2009 15:11)

bildiğin striptizi al, biraz bale koy içine, biraz 18.yy modasını anımsatan kostümler, al bir sahneye jartiyerli hatunları olsun sana burlesque sanatı. yersen sanat, yemezsen striptiz. ha izleniyor mu, olabilir.
bunun şahı dita von teese abla olmuş, kendisi ne asıllı amerikalı bilemiyorum ama bu 'sanat'ı havada kapanlar eski moulin rouge'cular - fransızlar olmuş. ha bir de ne var, tabiki new york'da burlesque festivali var.

(nothing personal - 10 Ekim 2009 02:35)

film basliyor, kizimizi goruyorum "dans edebilen, sarki soyleyebilen guzel birini bulamamislar mi oynatacak bunlar" diyorum, imdb'ye bakiyorum, "christina aguilera"ymis. boyle bir surecten sonra christina aguilera'nin nasil da normalde cirkin (neyse boyle demeyelim de; olabildigince guzellikten uzak diyelim) oldugu sonucuyla filme bi start veriyorsunuz. film boyunca bi sure burunda kusur yokken nasil burnun boyle cirkin durduguna anlam veremiyorsunuz. sonlarina dogru ama nasil bir makyaj yapiliyorsa bu hatun taslasiyor. tanri makyajli halini sahibine bagislasin, makyajsiz halini cok da birilerine bagislamasin.
konuya/filme geri donelim. film totalde gayet guzel. chicago'dan aldigim hazzi baska hicbir muzikalde almamistim su ana kadar. muziklerini download etme istegi uyandiran, kalkip seni de o sahneye cikma istegiyle dolduran vs... o acidan fazlasiyla sevdim ben filmi. chicago kadar iyi mi'yi su an bilemedim, izleyeli cok oldu chicago'yu ama en azindan bu bahsettigim duygulari uyandirabildi burlesque de.
yalniz bir sahne fazla rahatsiz etti beni. cher'i o kadar oynattik bari 1 sarkiyla gondermeyelim araya bi tane daha sokalim cher'in sarki soyledigi bi sahne diye zorla cher koymuslar. ne sahnede dans etti -bi gorsellik katti-, ne sarkiyi canli soyledi filmde ne de konuya iliskilendirildi. bari bu kendince huzunlu sarki soylemesini kizimiz falan goreydi ya da iste dedigim gibi "playback degil de canli soyluyor su an" izlenimi uyandirilsaydi; "aa bak bi zamanlarin neysiymis bu hatun karakter. hak ediyor lan burlesque'in devamini" falan diyeydik. ama dedim ya fazla sacma bir sahneydi. orda film muthis bir dusus yasiyor. tey. cher gerci "bi sarki daha soyletmezseniz surdan suraya oynamam bu filmde" dediyse ve yonetmenin de boynu kildan inceyse onu bilemem.
sonuc olarak; evet. guzel bi film. uzun zamandir her duygumu genel olarak neseye bogan boyle bi film/muzikal olmadiydi. nays.

edit: dur karar verdim! chicago tabi ki de daha guzel. bu filmde rahatsiz edici bi diger noktayi hatirladim. paso christina aguilera soyledigi icin sarkilari bi sure sonra sesi bayabiliyor. tamam sesin guzel de hep ayni tonlamalarla, inis-cikislarla soylenince bayici oluyor. chicago'da sarki soyleyen bir cok kisi/ses vardi zira.
ama sonuc degismedi; guzel bu film. ona gore.

(infected grail - 11 Şubat 2011 10:26)

klişe bir hikayeyi işlese de, christina aguilera cimcimesinin güzel sesi ve sevimli oyunculuğu için kesinlikle izlenmesi gereken eğlenceli bir müzikal. bu filmi izleyince canım striptiz veya böyle bir şeyler izlemek istedi canlı canlı, tövbe estağfurullah.

(icimdengelsekeske - 14 Nisan 2012 21:17)

o kadar etkili bir filmdir ki; kendinizi bu saatte bavul hazırlarken ve los angeles biletlerine bakarken bulursunuz. bir de tabii dans kursu fiyatlarına bakmanıza neden olur.

bir de hayat seksi olmasını bilen kadınlarla daha zor, bunu kanıtlıyor film.

(candyline - 4 Mayıs 2013 01:51)

a.k.a savruklama. komedi filmlerinin en yalin, en ilken ve sinemanin ilk yillarindan sessiz sinemanin sonuna dek gelistirme gosteren cesidi. gulunc buluslar birbirnini izler, sopayla kovalama, pasta firlatma gibi kaba guldurme unsurlari bol bol kullanilir. ayreten sacmanin ve mantikdisinin da yer aldigi gorulur , davranislar hafif abartilidir.
(bkz: charlie chaplin) (bkz: buster keaton) (bkz: marx brothers)

(orlando - 11 Mayıs 2001 14:08)

yarından itibaren işi ve okulu bırakıp öğrenmeye başlayacağım sahne sanatı.

nefes kesici güzellikte bir bütünlük; müzik, dans, kostümler ve estetik bir figür.

(candyline - 3 Kasım 2013 00:30)

isim vere vere the devil wears prada müzikali yapıyor olsalardı daha bire birini yapamayacakları 2010 yapımı film. ben artık bir yerden sonra şaşırmayı bıraktım, doğrudan gülmeye başladım.

--- spoiler ---

bir kere konu bire bir kopyaydı; hayallerini gerçekleştirmek için küçük şehirden büyük şehire gelen akıllı, hırslı, çalışkan ve hazırcevap kızın kaprisli ve ağır takılan patroniçesinin zamanla saygısını kazanması ve yükselmesi. hadi cher yine meryl streep'in yerini doldurmak için fenâ bir seçim olmasa da christina aguilera'dan ne kadar anne hathaway olmuş yorum yapamadım. konunun ilerleyişi ve hikâye bire bir aynı; başta gülünüp geçilen, kültür şoku yaşayan kızın yavaş yavaş yerini bulmaya başlaması, patroniçesinin kendisine alaycı bakışlarla yaklaşıp "seni mi işe alacağım hah." yapmasına karşın kızımızın onun dokunuşlarıyla güzelleşmeye ve bu yeni dünyânın parçası olmaya başlaması, bunu yaparken kendi reklâmını yapması (anne hathaway "zekiyim, çabuk öğrenirim ve çok çalışkanım." diyordu; christina aguilera ise "ben hiç geç kalmam." dedi.), esas oğlanla kavga edişleri ve bu arada flörtleştiği "kötü" adamın prada'daki christian (bkz: simon baker) karakterine gerek tip, gerek davranışlar olarak tıpa tıp benzemesi, ayrıca bu seksî âbinin esas kızımızın patronunun işini tehlikeye sokması, esas kızımızın ilk tepkisinin "oha patronumun haberi var mı?" olması ve esas kızımızın filmin sonunda kendisine attığı trip, esas kızımızın kötü kızın önce nefretini sonra saygısını kazanması, ama yerini alırken mutlakaaaa "aaa ama onu işinden ediyorum." diye numaradan ağlaması, yetmezmiş gibi stanley tucci'nin tek bir detayına bile dokunmadan nigel'ı canlandırıyor olması; hattâ esas kızımızın güzelleşme sürecinde yolda yürürken arka fonda madonna (bkz: ray of light) çalması (prada'da vogue çalıyordu; ayrıca jump vardı)... daha sayayım mı?

kısacası çok ufak detaylar, tabii ki dekor ve bir-iki yan karakter (natalie, dansçı kızların esas kızdan yana olmaları, mark vb) dışında bire bir kopyalamanın şâhâne örneğini gerçekleştirmiş filmdir.

--- spoiler ---

yalnız filmin müzikleri fenâ değildir; özellikle de christina aguilera'nın bionic ve sonrası tarzını beğenmeyip back to basics dönemine daha yakın duranlar müzik albümünü alsınlar derim.

(turuncan53 - 28 Nisan 2016 19:35)

(bkz: dita von teese)

(efedrin - 2 Ağustos 2006 12:28)