şair olduğum zamanları anımsıyorum :
motorsikletimle rüzgarda kayardım,
sırtımda gitarım ve kafam sözcüklerle dolu.
bazan dururdum bir çiçeği dermek için,
bir kızı dermek için,
ya da motor arıza yaptığında,
ve sonra biraz daha uzağa giderdim.

hava güneşli ya da bozuk farketmez, bana hep bayramdı :
tarlalarda papatyalar arasında uyur,
derede kuşları dinleyerek yıkanırdım.
birkaç meyve de çaldım mı ziyafet tamamdı;
kırmızı şarap nadirdi, ama sarhoşluk ondaydı.
ne açlıktan ne soğuktan ölmez,
ve on parmağım hiç çalışmazdı.

ara sıra bağırarak şarkı söylerdim;
insanların hoşuna gittiğinde para toplardım.
çok olmazdı ama yeterdi
tüm arkadaşlarla bir kadeh içmeye,
hep arkadaşım olanlar, her kıtadan,
tüm çingeneler, göçer müzisyenler,
ve tüm günün havasını yaşayanlar.

şair olduğum zamanları anımsıyorum
yeniyetmeydim, ne melek ne çok kötü.
o zamanlar devrildi, artık anmıyorum,
denk gelip rastladığımda
o zamanki halime benzeyen birine,
bir selam çakıyorum, el sallıyorum.
selamladığım benim yeniyetmeliğim.
bir selam çakıyorum, el sallıyorum,
ya da görmemiş gibi yapıyorum.

(arsenelupin - 9 Kasım 2006 11:55)

(bkz: adolesan)

(fortuitus - 29 Nisan 2002 16:24)

salvador dali imzalı tablo. hollanda'da dinlendiği scheringa müzesi'nden çalınmış...

(arvo - 2 Mayıs 2009 13:29)

(bkz: larval/2)

(geri yinekel - 14 Aralık 2002 03:04)

(bkz: ergenlik)

(blindman - 14 Aralık 2002 18:30)

bir georges baba şarkısı.

je me souviens du temps où j'étais un poète :
je filais dans le vent sur ma motocyclette,
ma guitare sur le dos et la tête pleine de mots.
je m'arrêtais parfois pour cueillir une fleur,
pour cueillir une fille sur le bord d'un chemin,
ou bien lorsqu'il y avait une panne à mon moteur,
et puis je repartais un peu plus loin.

soleil ou mauvais temps, c'était toujours la fête :
je dormais dans les champs parmi les pâquerettes,
me lavais dans le ruisseau en écoutant les oiseaux.
je volais quelques fruits et c'était un festin;
le vin rouge était rare, mais l'ivresse était là.
je ne mourais jamais ni de soif ni de faim,
et je ne faisais rien de mes dix doigts.

et puis de temps en temps je chantais à tue-tête;
quand ça plaisait aux gens, je leur faisais la quête.
ça ne rapportait pas lourd, mais c'était bien assez
pour aller boire um verre avec tous les copains,
les amis de toujours, de tous les continents,
tous les gitans, tous les nomades musiciens,
et tous ceux qui vivaient de l'air du temps.

je me rappelle ce temps où j'étais un poète
j'étais adolescent, ni ange ni trop bête.
ce temps-là est révolu, je ne le reverrai plus,
et s'il m'arrive de croiser sur mon chemin
un de ceux qui ressemble à celui que je fus,
je lui fais un salut, un signe de la main.
c'est mon adolescence que je salue.
je lui fais un salut, un signe de la main,
ou bien je fais semblant de ne l'avoir pas vu.

(arsenelupin - 23 Kasım 2003 07:35)