bu tarihten sonra "studio live'da 2000ler nostalji partisi!!!" filan ayarında partiler verilecek ya...kafalar çok karışacak. zaten 2000lerdesin. "0lar partisi!" de diyemezsin.

ha bu arada millet "2000lerde çocuk olmak" konseptli nostaljik muhabbetler yapmaya başladığında, şifeklere kaya tuzu doldurup pompalı tüfeğimle kendimi sokaklara vurmayı düşünüyorum...

(mortifera - 25 Ocak 2009 19:54)

sana "hoşgeldin" demeli miyim, bilmiyorum. ben nasıl büyüdüm senin haberin var mı?

yirmi üç yılın çeteresini çıkaracak değilim. ama son bir yılın bana neler yaptığını bilirsen, belki bir fikrin olur.

hangi yenilgiyi, hangi üzüntüyü, hangi acıyı, hangi güçsüzlüğü, hangi birini anlatayım ki sana? bir yılda bir insanı olgunlaştırabilecek neredeyse en fazla şey yaşatıldı. imparatorluğumun en uzun yılı oldu be. göğsümün tam ortasına bir ağrı da yerleştirildi en sonunda, uykuların yerinde yeller esti, en uzun günler yaşatıldı. inançsızlığıma inançsızlık katıldı bir kere. gözümün önünde, kardeşlikten öte olup olabilecek en şahane arkadaşlık çatırdadı, onarılmaz yaralar aldı belki de. dostluk kavramına inancım sarsıldı. en mükemmel bir ailenin bile insana en büyük kederleri verebileceğini, elini ayağını kırabileceğini, sıkıntılara gark edebileceğini gördüm. bir aileye sahip olmaktan öte, aile kurmaya dair gücüm tükenmeye yüz tuttu, en doğal sevginin bile bir mülkiyet olduğunu kanıksadım. aşka gelince.. aslında hiç aşık olmadığımı, hatta aşkın ne olduğuna dair zerre fikrimin olmadığını fark ettim. hiç başıma gelmemiş, gelip beni bulmamış, başkalarının ağızlarında dolanırken varlığı ispat edilmeye çalışılan bi şeye nasıl inanabilirdim ki?

ayrılığın ne menem olduğu öğretildi. şehrimden sökülüp, apar topar, neye uğradığımı bilmeden, asla kendimi ait hissetmediğim, bi turist gibi sokaklarında yürüdüğüm, tamamen yabancılaştırıldığım doğduğum şehre atıldım. son beş ayda, ruhum mengeneye teslim edildi. günlerim; en güzel zamanlarımı yaşadığım, ömrüm boyunca mütemadiyen yad edeceğim; içindeyken en berbat anlarımın bile kıymetini bilmeme rağmen doymadığım okulumu, edindiğim küçük ailemi, sarhoş olunca çimenlerinde koştuğum, çanlarını çaldığım geceleri, birbirinden seçmece delileri barındıran, aidiyetsizliğimi öğreten yurdumu, bana müziğimle ne cümleler kurdurtmuş tek başına salındığım arka bahçelerimi, her oturuşlarımızda içime bi bebek gibi sokmak istediğim manzaramı, iki dilimlik kahvaltılarımı, kudurmalarımı, yangın merdivenlerinde tütün tellendirmelerimi özlemekle geçti. ve tüm bunlardan, taptığım tüm kavramlardan tek bir bıçak darbesiyle kestirilip atıldım. bitseydi, temmuzda biterdi be nefesim. hani yerinde de olurdu. ama 2009, o lütfu bile yaşatmadı ki yerine rüyamda ölümü gösterdi, "ben seni henüz hak etmiyorum ki" dedim, "dur ben seni saklıyorum" dedi, en sona beni bıraktı. herkesi aldı, bir ben kaldım. ölüm benden hoşlanmıştı, işe bak! durdum, her şeyi tek bir adam engelledi. onun varlığı ancak güç verirdi. babam yoksa bir gün, ancak o zaman ben de bu oyunu oynamayacaktım.

toplum varlığımı fark etti. etiketlendirmeye, kalıplara sokmaya çalıştı. "şimdi bunu yaptın, sıra buna geldi", "şu nedenler şu sonuçları doğuracaktır, bunu yapmalısın", emredildi. "uymayacağım" dedim, "sıkıysa", "bir gün yapıyor olduğunu birdenbire nasılsa göreceksin" dendi. karşı gelmeye çalıştım, ama boşuna dellendiğimi anlamam uzun sürmedi. her şeyi kuralına göre oynamam, herkesi kendi silahıyla vurmam gerektiği kanırta kanırta öğretildi. kimse içine bakmıyordu bardağın, bütün olay şekilde gizliymiş meğer. bütün cümlelerin belli yeri vardı, her hareketin bir anlamı... yapmazsan, bilmezsen, yenilirdin. ve yenildim.

kendimi tanımadığım öğretildi sonra. kıvam kıvam kıvanırdım oysa ortalarda, "ben, beni biliyorum. çekilin ayağımın altından" derdim, burnum kırıldı. içimde; bir revolveri olsa onlarca insanı zevkle öldürebilecek nefrette bir faşistin, tek başına devlete kafa tutabilecek, dünyayı atlantis gibi tek omzuna alıp evrenin en dip köşesine kadar sallayabilecek güce sahip bir anarşistin, beklerken sabrın bütün basamaklarını teker teker çıkabilecek bir dervişin, tek gecede hiç tanımadığı insanlarla on yıllık dostmuşçasına eğlenebilen ve eğlendiren bir şarlatanın, hiç yapmayacağına adı gibi emin olduğu şeyleri yapabilecek denli dizginlenmez bir delinin, daha iki gün öncesine kadar, kendine ne olduğuna dair hiç bir fikre sahip olamayan bir malın, karşıdan karşıya geçmek için cadde üzerinde tam on beş dakika bekleyebilecek kadar, o çok emin olduğu özgüveninin bir anda yerle bir edilebildiği bir salağın olduğunu gördüm. her şeyi en mükemmel yapıp ya bir zirve ya da hiç bir şeye parmağını daldıramayacak bir sokak iti olabilecek kapasitemin olduğunu, içimdeki tüm çelişkileri bir yabancı gibi tespit edip kendimden korkarak öğrendim.

kelimelerle bile aramın bozulabileceği gözüme sokuldu sonra. ne bir deftere ne de şu koca kafaya ele avuca gelir tek bir cümle karalatılamadı. zevkten dört köşe, bir kitap dahi okuyamadım aylar boyunca bilir misin. hiç de hayra alamet değildi bu benim için, gülme oradan. elimi sürdüm, miğdem bulandı. kendime hakim oldum, kapak açtım, gözlerim karardı. yıllar önce söktüğüm okumayı unutacaktım az daha. sırf bu yüzden gittim modaya uydum. bir günde twilight okuttu be bana 2009! öyle ki, insan olduğumdan şüphe ettirdi. "lan acaba vampir miyim, sakın ben bi dişi edward olmayayım ha" diyebilecek kadar mantığım rayından çıkartıldı. bir insan yüz yıl yalnız olabilir miydi? ya vampir olmalıydım ya da ancak ona mahsussa tanrı... evet, ene'l hak'a 2009, böyle bir silsileyle ulaştırıyordu adamı. düşün artık boktanlığı.

ama hiç olmadığı kadar düşüncelere gark edildim. aslında; düzenleri, sistemleri, insanları değiştirebilecek gücümün olmadığını, hadi her şeyi geç, kendim için başıma gelecek güzelliklere karşı inancımı kaybettiğimi, kendim için yapabileceğim her şey için azmimin yok olduğunu, takatimin kalmadığını fark ettiğimde bile, bırakacağım izlerin derdine düştüm. tam bir dönemecin başına, her bir zerremi oya oya getirip bıraktı beni 2009. bir ömür koydu önüme, "ne yapacağına karar ver işte" dedi, şimdi de bırakıp gidiyor ki şaşırmadım. herkesin, her şeyin, hatta kendimin bile bir gün beni bırakıp gideceğini çivi gibi çaktım o güzel beynime.

ha bir de hamuruma yorgunluk katıldı iyi mi? bir insanın istediği hiçbir şey, ama hiçbir şey bile olmaz mı bre deyyus? inanır mısın, olmadı.

işte bir senede ben bu kadar büyüdüm. bana ne getireceğini bilemem. ama ben sana böyle geliyorum, sen de beni üzecek misin? ^*

(bosforlu cevriye - 25 Aralık 2009 20:53)

(bkz: sidney de kutlamalar başlasa da moda girsek)

(dirtyoxygen - 31 Aralık 2009 02:06)

eşek sikme olaylarının artış göstereceğinden korktuğum yıldır.
"oohhh... bu da birleşmiş milletler için."
(bkz: uluslararası biyolojik çeşitlilik yılı)

(castro - 31 Aralık 2009 03:42)

biz 89'dan 90'a geçişi görmüş insanlarız..hem o zaman daha güzeldi yılbaşısı, eğlence seçeneği azdı, ne yapsak bu yılbaşı gibi dertler yaratmazdık, trt vardı, mustafa yolaşan vardı,muz yerdik kırk yılda bir..şemsiye çikolata alırdı annem, çerez getirirdi babam...2009'dan 2010'a geçiş de neymişşş..

(komans - 31 Aralık 2009 09:09)

bugün 2009'un son günü 2010. 2009 orospu çocuğunun teki çıktı. senden de pek ümitli değilim. çıkışta bekliyorum ama.

edit yeri; 31 aralık 2010'da tam buraya edit gelecek. gelmezse sorumlusu ya ekşi sözlük'tür ya da yaraa yemişimdir.
bu arada 31 aralık 2010'daki bene selam ederim. yenge varsa hiç acıma yala.

(greyback - 31 Aralık 2009 19:50)

herkesin gereksiz yere fazla anlam yüklediği yıl.bu kadar sorumluluğu kaldıramayıp intihar edicek diye korkuyorum.

(bu kacinci nick - 1 Ocak 2010 00:05)

seni hiç sevmedim ve sevmeyeceğim ikibinon. sana dair son güzel günüm mart ayında bir gün. o günden beri terslik, o günden beri berbatlık. tamam, iyi ki insan sosyal bir hayvan türü ve insanlarla tanışmak diye bir şey var ama hepsini mi kötü insanlardan ^* seçip de önüme koyarsın? insanın yakın çevresinin aslında onun kötülüğünü isteyen insanlarla dolu olması ve bunları sktir çekip kendine dönmesi.. meraba bu hareketi anımsadınız mı? özel hayattan insan silmek diyorlar ama sanırım bu güçlü olmak.

ikibinon yılı, bu sene o kadar çok leyla gördüm, düşen gördüm, kalkan gördüm ki. ve baktım: ilişkiler bitiyor. ortalığa saçılan kirli kirli şeyler.. sözcük diyorlar bunlara ama ben inanmak istemem. evlilikler gördüm, bağların arasındaki sızıntıyı gördüm, aradan kaçan sırlar gördüm. ölüm gördüm. adalet istedim. sabır gördüm. yüz-süzlük gördüm. aile denilen şeyin ortak alınmayan kararların "hata"ya dönüşmesinden ibaret olduğunu gördüm. hepsini ve daha fazlasını beş miyopi gözlerimle gördüm.

adımın bir harfini attım, gökyüzünü katlayıp bir köşeye koydum, kendimden başka kimseye kötülük etmek istemedim. ponyo oldum, ilk ciddi cv'mi yazdım. "i'm not here, this isn't happening" cümlesinin gizli sözde öznesi oldum. kendimi sildim, tamamen yok oldum. nefes aldım, ses verdim. bir şey vardı ancak makilerin orada söyleyebildim.

sonra bir sabah uyandım ki kış olmuştu. sayılı günlerin vardı, bitecektin. oysa benim insan olan yerlerim ağrıyordu. olsun, vicdan başka nereyi ağrıtır ki.

(eloise vera - 31 Aralık 2010 00:56)

25 yıllık ömrümde yaşadığım en kötü yıldı. siktirdi gitti de kurtulduk. amına koduğumunun...

(peperuhi - 1 Ocak 2011 09:13)

türk telekom'un 8 megabit, aylık 3 gigabyte limitli interneti 20-25 dolara verip interneti hızlandırdık diye böbürleneceği yıl.

(alvin - 20 Mayıs 2006 01:05)