canım kadar çok sevdiğim kardeşimin anne olmasıyla bana yaşattığı hayatımın en büyük mutluluğu.

1 sene boyunca her gün bir şeyler öğrendiğini, her gün biraz daha büyüdüğünü gözlemlemek bana yaşama sevinci veriyor. hayata bağlıyor. çılgınca bir mutluluk bu dayı olmak hadisesi. yanından ayrlırken özlemeye başlıyorum.

ilk doğduğunda görmüyordu bile, sonra bakmaya daha sonrada tanımaya başladı yavaş yavaş. beni görünce mutlu olduğunu hissettirdi gülümsemesiyle. şimdi "dayı nerde ?" diye sorduklarından o masum yüzüyle ağzı kulaklarında bana bakıyor küçücük işaret parmağıyla beni gösteriyor. gün gelecek bu soruyu biri sorarsa "niye soruyorsunuz ? mal gibi orada oturuyor işte dangoz" diyecek belkide. "dayı" demeyi öğretmeye çalıştım ama en son "ayııı" diye haykırınca zamana bırakmaya karar verdim.

bir gün bir çocuğum olursa onun kadar sevebilirmiyim bilmiyorum. bildiğim tek şey ne istese ona vermek istiyeceğim. verebilecek tek şeyim "canım" dahi olsa...

(bidi bidi bi sus artik - 29 Nisan 2009 12:44)

görev tanımı fazlaca geniş bir şeydir dayı olmak. amca baba yarısıdır, teyze anne yarısı. e dayı oldun, eşcinselsin. o bezi de sen değiştiriyorsun, çocuğu da sen sallıyorsun. berbere götürüyorsun baba ilgisiyle, uyuyor orda kucağında getiriyorsun, en kral annesin o an. "acıktım" dese emzireceksin, kastırsan süt çıkarırsın, o derece bir motivasyon amına koyim. ömrüm boyunca nefret ettim çocuklardan, "yeğenin oldu" dediler götümde olmadı. sarıp sarmalayıp getirdiler, beni gördü, "ehe" dedi, bir güldü dişsiz, o an aşık oldum ben kızıma. yıllar geçti, yeğenler birbirini kovaladı, iki abladan toplam dört yeğen aldık (iyi mahsül verdiler). doğdular tanıştık, hiçbirini diğerinden ayırmamak için hiçbiriyle ilgilenmedim ilk başta. nasıl oldu bilmiyorum ama her biri çok sevdi beni, hem de sevilecek hiçbir şey yapmadığım halde. dört kişilik yeğen ordum var şu anda. öl deseler ölürüm, ölün desem ağlayıp annelerine kaçarlar, öyle de sağlamız. sülalem kalabalık lan, tırsın benden, taciz tehdit istemem, sarmayın bana skertiriz.

(kizil sakal - 5 Ekim 2009 10:36)

bugün bir arkadaşımın başına geldi. bebeğin haberini ilk aldığımızda pek sallamıyordu, bebek işte falan filan. ama son bir haftadır ablanın doktora gitmeleri sıklaştıkça bizimki de heyecanlanmaya başladı. işte belki normal doğum olabilirmiş, belki sezeryan olabilirmiş, kilosu şu kadarmış, boyu şu kadarmış. her akşam uzaktaki ablayı aramaya başladık falan filan. sonra bu birisi bu sabahın köründe odama düştü, elinde cep telefonu. korktum önce, birine birşey oldu sandım. malum memleketten pek güzel haber gelmiyor. sonra o cool adam gitti, yüzünde kocaman bir gülümsemeyle dayı belirdi. bak dedi yeğenim doğmuş. eciş bücüş birşey altına da yazmışlar dayımın ellerinden öperim diye. sabahtan beri, telefon, internet, facebook, fotolar, fotolar, fotolar, videolar. böyle birşey herhalde dayı olmak. adam gönendi resmen, hastaydı iyileşti. hayat garip işte, vapurlar, balıklar, bebekler.

edit: bu entry'i acı vatan almanya'da yazdıktan bir kaç ay sonra, yukarıdaki arkadaşın yüzündeki gönencin bana hatırlattığı biricik dayımı süper salak bir trafik kazasında henüz 53 yaşındayken pisi pisine kaybettim. sonra yukardaki arkadaş kocam oldu, (t)elimize doğan bebek büyüdü, okula başladı, çok zaman geçmeden aynı arkadaş eski kocam oldu... hayat gerçekten garip, vapurlar filan ama ben hala her şeyin kötü gidişini dayımın zamansız ölümüyle zamanlıyorum, dayımdan önce, dayımdan sonra diye. dayı olmak böyle de bir şey herhalde...

(zeynep27981 - 16 Temmuz 2010 21:27)

yaklaşık 2 ay önce olacağımı öğrendiğim durumdu. bugün ise artık durumun geçerli olmadığını öğrendim. garip bir boşluk duygusuymuş bu. varolduğunu öğrendiğim andan itibaren düşündükçe dolan gözlerim bugün hiç bir yaşam belirtisi göstermiyorlar. insanın aldığı nefesin ağır gelmesinin ne demek olduğunu öğrendim ben bugün. geldiğinde, büyüdüğünde yapacaklarımı düşündüğüm her şey bir anda bitiverdi. daha dün akşam kucağımda bir çocuk uyudu. çok sevdiğim bir çocuk. kanımdan olmamasına rağmen canım kadar sevdiğim bir çocuk. o an düşündüm, kanımdan olmayan bir çocuğu bu kadar severken kanımdan olanı nasıl seveceğim. yerine yatırırken, yanağına bir öpücük bırakırken nasıl muhteşem bir şey olduğunu düşündüm.

son zamanlarda duyduğum hamileliklerin bir çoğu sorunlu bir şekilde bitmişti. nedir sebep bilemiyorum. yediklerimiz mi, içtiklerimiz mi... ya da bozduğumuz doğanın dengesi mi... hiç bir şey bilemiyorum...

bugün içimde olan boşluğun kaç katını yaşadığını hayal bile edemediğim ablam ise bitmiş durumda...

allah, tanrı, yaradan, atom, bilim... her neye inanıyorsanız yaşatmasın kimseye bunu, yaşamasın kimse bunu... doğacak olan doğsun.. büyüsün.. tıpış tıpış yürüsün...

(zartanyan - 26 Mart 2012 23:07)

biraz önce peder bey mesaj attı "oglum ablanin cocuğu oldu" diye. tuhaf duygular içerisindeyim lan. çok enteresan bir şeymiş. kendimi hazırladım zannediyordum ama değilmişim. içim içime sığmıyor. böyle puf puf yanakları olan pofuduk bir kız çocuğudur kesin. birazdan gidip göreceğim.

hahahaha süper bir şey lan. herkeşe benden çay.

şakir'e bile çay var yani o derece ahueuhaehu.

(mcryan - 18 Haziran 2012 13:33)

ben dayı olduğumda 13 yaşındaydım. belki 12.5 falanımdır. sayılara takılmanın alemi yok. hayır yani takılacaksak takılmanın kıralını yaparım. bana 6 ayın lafını etmeyin rica ediyorum. bakın insanlar bekliyor.

ilk yeğenimi ilk gördüğümde -ki kendisi büyüyüp sözlük yazarı bile olmuş- tipe bak ne tatlı demiştim. doğduğu gün gördüğüm tek yeğenimdir.

son yeğenim de ben askerdeyken doğdu. o da büyüyüp pipisiyle oynayacak yaşa geldi. 14 aylık ellerinden öper.

şimdi ben bunları niye anlatıyorum biliyor musun? dayı olmak zor iş. kiminin manyak bir babası var (enişte), kiminin anası gençlerin halinden anlamıyor, kimi evladını umursamaz. ama sen hep düşünürsün bu çocuk güzel yetişsin diye. kafa yoruyorum lan resmen. yeri geliyor arkadaş oluyorum, iplemiyorlar beni. yeri geliyor abi oluyorum, yine iplemiyorlar. yeri geliyor baba olayım diyorum onu da iplemiyorlar. iplenmeyen bir dayıyım kısaca.

4 tane yeğenim var. yeğenlerimle gurur duyuyorum. bazıları her ne kadar boş beleş tipler olsa da onlarla da gurur duyuyorum. gurur duymadığımda ablamlar kızıyor. ablamlar da beni iplemiyor.

dayı olmanın en güzel yanı ne biliyor musunuz? babanızı torun severken görmek. belki dedeler yaşlı ve hasta olduğu için torun tarafından çok sevilmeyebilir, ama baba torunlarından bahsederken gözleri parlar ya, o mutluluk insana yetiyor. geçen babama bu mutluluk bana yetiyor dedim, beni iplemedi.

bir keresinde yeğenim su çiçeği olmuştu. 3 yaşındaydı. ben 16 yaşındaydım. sabaha kadar başında bekledim. sonra ne mi oldu? su çiçeği bana bulaştı alüminyum. hem de tatilde. tatil dediğim de ankara ha. millet antalya'ya bodrum'a falan gidiyor, didim'de yazlığı olanlar var; bizimkiler beni ankara'ya ablamın yanına gönderdi. iplenmediğimi söylemiş miydim?

işte dayı olmak budur.

(garipbasci - 2 Temmuz 2013 22:10)

bugün nasip olan. baba olmaktan daha heyecanlı olabiliyormuş, onu gösteren.
tarihe not düşülsün, yaş 29 baba, yaş 37 dayı.

(delikan76 - 6 Ağustos 2013 16:03)

iki gün önce ikinci defa başıma gelen olay. ama bu ikinci dayı olmamı sağlayan yeğenim şu an hasta. ameliyat olacak. bi saat sonra 3 günlük bir bebek olarak açık kalp ameliyatı olacak. insanın kendini çaresiz hissettiği anlar olur ya, o anlardan birindeyim. allahım, sabır ver, şifa ver.

(shaaborz - 20 Eylül 2013 09:12)

bugün itibariyle oldum. küçücük bir insanın bende yarattığı heyecan duygusunu anlatmam mümkün değil. o kokusu, o masumluğu inanılmaz bir şey. hiç heyecanlanmamıştım beklerken ama bugün, kalbimin yerinden çıktığını hissettim. büyürken hep yanında olmayı dilediğim, bana sonsuz güvenebileceğini hissetmesini istediğim harika bir kız çocuğu geldi bugün dünyaya.

gözüme kaçan şeyler var, ondan sulu sulu görünüyor sabahtan beri.

umarım isteyen herkese kısmet olur.

(zartanyan - 28 Kasım 2013 14:58)

şu an kalbimin güp güp atmasına neden olan şeydir. nasıl beklerim ln ben sekiz ay???
bugun keyfim yerinde herkese benden on şükela. ter bastı be!

(agk - 30 Mart 2006 17:26)