céline sciamma'nın tomboy'dan sonra çektiği son filmi. yönetmenin, tomboy gibi kalburüstü bir filmden sonra kendini bir üst seviyeye taşıyabildiğini söylemek zor bu filmi izledikten sonra; maalesef. aslında film bir noktaya kadar son derece dinamik ve istikrarlı bir şekilde ivme kazanarak ilerliyor; ama ne oluyorsa ondan sonra oluyor ve film durağanlaşıyor. dolayısıyla seyircinin de ilgisi bir süre sonra kopuyor filmden, konsantrasyonu sekteye uğruyor. tomboy'dan birüst noktada değil film maalesef.

marieme, kendi halinde paris'in fakir bölgelerinde yaşayan siyahî bir genç kız. mülayim, sessiz, utangaç. bir gün kendine nazaran daha hareketli ve girişken siyahî bir kız grubuna dahil oluyor. gruba girdikten sonra marieme'de büyük bir değişim başlıyor. saçından giyimine, tavrından duruşuna komple değişiyor marieme. serseri bir grubun serseri bir üyesi oluyor. yönetmen marieme'deki değişimleri başarılı bir şekilde anlatmış; değişim peyderpey gelişiyor çünkü.

--- spoiler ---

filmde en sevdiğim sahne, kızların çalıp çırptıkları paralarla bir otel odasında özgürce eğlendikleri sahneler oldu; özellikle de rihanna'nın diamonds şarkısına eşlik edip dans ettikleri o sahne. genç olmanın, arkadaşlığın, topluca işlenen ergenlik suçlarının en güzel örneklerinden olabilir bu sahne. çok doğal, çok gerçekçi idi. zaten film de bu sahneye kadar güzel bir şekilde ilerliyor ve bu sahneyle zirveye ulaşıp sonra aynı merakı uyandıramadan devam ediyor.

bu arada yönetmen bir önceki filmi tomboy'a da bir şekilde göz kırpıyor çünkü mariene de hayatının bir noktasında, bir şekilde "tomboy" olmak zorunda kalıyor; memelerini sarıp erkek gibi giyinmek ve davranmak zorunda kalıyor.

--- spoiler ---

(feministim ben - 22 Temmuz 2015 15:16)