hakkında, lisa immordino vreeland tarafından çekilmiş "peggy gugenheim: art addict" adında güzel bir belgesel bulunan efsane koleksiyoner.
snob ya da narsist olabilir. ama asla aptal ve boş değildir. ikinci dünya savaşı dönemi, sanat piyasası için yaptıkları -hele de bir yahudi olarak - küçümsenmemeli, döneminin paris hilton'u olarak görülmemelidir.

(hain tirtil - 7 Haziran 2016 01:39)

gözünden ziyade iyi bir kulağı olduğunu söylerler. amerikalı bir hanım, bir patroniçe. varlıklı bir ailenin görece yoksul evladı. titanik kazasından aldığı tazminatla avrupaya kaçıp, ilk galerisini, marcel duchampın gözetiminde londra'da açıyor. sonra bir ayağı venedik'te, aile ve sanat bağlarıyla zaman zaman new york'ta, paris sürrealizm çemberlerinde ^*. lover of art başlıklı bir biyografisi var, nasıl çevirirsek artık..gözünden ziyade iyi bir kulağı olduğunu söylediklerini söylemiştik. ilk "tek sanatçı sergisi"ni pollock üzerine açması keşiften sayılsa da, tüyoyu bir resmin başında sayıklayan mondriandan almış. kendisi de yinelemekten çekinmiyor, "bildiğim neredeyse herşeyi duchampdan öğrendim". otuzbir kadın temalı sergisini bir kadın eksik açsaydı, ikinci kocası max ernstle "sonu"na dek evli kalırdı belki. kalamayınca, yves tanguye kaçıyor. kaçıyor da kaçıyor. profesyonel sarkaç, arsız, söylemesi ayıp bir buçuk isterik peggy guggenheim. duchamp ilk valizini ona veriyor, peggy john cagee terbiyesizlik ediyor, djuna barnes geceyi anlat banasını peggy'e adıyor.. hakkında haliyle bir dolu hikaye, kahramanı olduğu her hikayede kendisinden kahraman rol arkadaşları var.
vakit varsa, bir duchamp biyografisiyle seviştirerek okunabilir biyografisi, peggy guggenheimın uzun yıllar arzu ettiği şekilde` : son bakışta aşk`..

(bkz: peggy guggenheim müzesi)

(chlo - 18 Kasım 2004 11:06)

20. yuzyilin basinda new york sanat cevresinde, cok ressama yardimi dokunmus kadin. de kooningi pollock ile birlikte gosterebilmek icin ikna edememistir bayagi bir sure.

(zad - 9 Temmuz 2006 08:29)

parasiyla eslerini, arkadaslarini resmen satin alabildigi icin (hakli olarak belki de) insanlara pek deger vermeyen bir kadin. annesini devamli aldattigi ve üzdügü icin duydugu nefreti gösteremeden babasinin titanic'de can vermesi, ilk kocasinin itin teki olmasi, kiz kardesinin bir dogum esnasinda kan kaybindan ölmesi, sonraki uzun süreli esinin kendi evinde bir ameliyatta can vermesi ve kizinin ileriki yillarda cözülememis ölümü gibi agir dramalardan sonra haliyle insanliga zararli bir karaktere bürünür. kendi ifadesine göre yahudi olmasini gereksiz bir sekilde bir kompleks hale getirmis ve her zaman paranoyalarla günlerini gecirmistir. james joyce, emma goldman ve marcel duchamp gibi sahislarla kanka olabildigine göre bos bir kadin degilmis. eserleri sergileme konusunda basarisi göz ardi edilemez diyor elestirmenler, benim kanim asistanlari ve danismanlari yine devreye girdigi icin basarili olmus. 1970'lerin basinda "sanat dünyasi aldi basini gitti, yatirim sektörü oldu, en pahali eserler inanilmaz ilgi görüyor, fiyatlar haliyle sisiriliyor" diye sikayet etmeye kalkmis ama "senin ve tayfanizin 40larda baslattigi anlayisin eseri bu" diye tokat gibi cevabi yemis, aslinda bir bakima haklilar demistir. bir edepli duramamistir, devamli bir ev degistirme, cevresini yenilemek zorunda kalma durumlari, cok kötü bir anne olmasi falan filan bir yana güncel sanat kendisine cok sey borculudur.

(camel - 31 Temmuz 2006 12:33)