iranlı yönetmen majid majidi'nin 1996 yapımlı üvey baba çocuk hikayesi ekseninde hafif dozlu aile dramını konu edinen oldukça naif bir dille ele alan iran filmi.

özellikle baba oğulun çöldeki yolculukları muhteşem derinlikli işlenmiş.iranın yerel motiflerini ve kültürünü tanımak isteyen bu adamın filmlerine şöyle bir göz atsın pişman olmayacaktır.

gözümde en favori filmi the willow tree dir görülmeye değerdir.

(afrozist - 8 Aralık 2010 23:48)

90 saniyelik, o sessiz sonla, derin bi oh çektirir bu film .
derin bir ah çektiren için: (bkz: baran)

(dmt - 6 Ocak 2011 14:34)

klişe bir öykü olmasına rağmen, mecid mecidi'nin elinin değmesi, filmi izlemek için yeterli bir neden.

mecidi’nin hangi filmini izlersem izleyeyim, film bittiğinde acayip bir tat bırakıyor damağımda. bu tat, acı ile tatlının ortası gibi bir şey.
özellikle finalden sonra acı ağır basıyor olmalı ki, oturup düşündüğümde huzursuz oluyorum, rahatsız oluyorum, canım sıkılıyor ve bir müddet hareketsiz kalıyorum. finale kadar olan süreçte ise tam tersi; tatlı, neşeli ve de umutlu bir his kaplıyor içimi.

mecid mecidi, filmde öyle bir denge kuruyor ki, karakterlerin hiçbiri suçlu değil, hiçbiri kötü değil. kurduğu dramatik yapıda, müthiş bir denge var. her şeyin bir açıklaması, bir karşılığı var. herkes düştüğü durum yüzünden haklı. öykü satranç taşları gibi birbirine bağlı olarak ilerliyor.
méhrullah’ın annesi, dul kalmanın o toplumdaki zorluğunu biliyor. tabii ekonomik olarak hayatını idame etmenin güçlüğünün de farkında. bu yüzden jandarma ile evleniyor.
jandarma da, hiç çocuğu olmadığı için dertli. o da babalık duygusunu yaşamak adına, dul kadını ve dört çocuğunu kabul ediyor.
mehrollah, öz babasının yerini alan yabancı bir adamı kabul etmediği ve de babasının bıraktığı boşluğu kendi doldurması gerektiğini düşündüğü için jandarma'ya tahammül etmiyor.
latif ise işin tuzu, biberi. ya da öykünün aynacısı diyelim.

baran'daki latifi, bu filmde de görünce çok sevindim. aynı karakteri, aynı isimle oynayan latif, pedar’de de, saf/saftirik, duygulu ve klasik bir karakteri büyük bir başarı ile canlandırıyor. onun yüzü kadraja o kadar güzel yakışıyor ki, empati kurmak hiç zor olmuyor. öyle ki, o ağladığında ağlamak; o salaklık yaptığında, salaklık yapmak; o güldüğünde, gülmek geçiyor insanın içinden. tabii böyle bir karakterin karşısına da tam tersine; inatçı, zeki ve de sağlam duran bir karakter konulunca karakterler daha da belirginleşiyor. yani, ayinesi latif’tir, mehrollah’ın lafına bakılmaz.

(zzebercett - 23 Mart 2011 22:21)

mecid in, filmin başında akan suyla aldığı pedar'i filmin sonunda mecidi durgun suda geri verir.
anlarız ki anadolu ile iran arasında sadece hayali bir sınır çizgisi vardır.

(kalhor - 23 Ekim 2011 01:12)

iran ve majidi sinemasının metaforu olan kırmızı balık yerine iki adet fotoğrafın maneviyat ve anlam açısından
kırmızı balık olduğu,suya düşürülen fotoğrafı kaybetme korkusu ile bulma huzurunun aslında çöl iklimini sildiğini anlatan değerli bir majid majidi filmidir

(a little boy must suffer - 30 Ekim 2011 17:27)

aile kurumunu kültürün bireyler arasında yarattığı ilişkiler üzerinden sorgulayan bir majid majidi filmi.

--- spoiler ---

yaşantısını devam ettirmek için ekonomik nedenlerden dolayı evlenmek zorunda kalan bir kadının jandarma olan kocası ile ergenlik döneminde ki oğlu arasında tamamen kültürel öğelerden dolayı yaşanan sorunların anlatıldığı yönetmenin diğer filmlerine çok benzeyen bir film. bir çocuğun üvey babası ile yaşadığı sorunlara ilişkin cevabı para kazanıp ailesini geçindirebiliyor olmasıdır. annesi ise toplumsal baskının ağırlığı altında ezilmişliğin onu bu evliliğe mecbur kıldığını söyler. film sonundaki çöl sahnesinde yaşananlar insan özünde toplumsal ve ekonomik değerlerin ötesinde bir şeyler olduğuna gönderme yapar. iran'da bu filmlerin çekiliyor olmasının verdiği önemle ayrıca izlenmesi gereken eser.

--- spoiler ---

(astafai - 3 Mayıs 2012 09:53)

antipatik bir çocuk kahramana sahip film.

neredeyse yüz defa karşılaştığımız bir üvey baba-çocuk hikayesine değişik rüzgarlardan bakıp, çölde bitirdiği için yönetmene saygılar..

--- spoiler ---
bu filmin hepsini izledim ve memrullah sen haksızsın !
hulusi kentmen gibi adamı delirttin, çöllerde kuruttun..
zaten filmin başında o gariban latif'i tokatlamandan belliydi ne halt olduğun..
--- spoiler ---

(a puck - 17 Eylül 2012 02:09)

yer yer esaslı güldüren dram filmi. mecidi diğer filmlerinde olduğu gibi içinizdeki sinema ateşini harlar.

(zyzx - 4 Mart 2015 18:56)

neredeyse yirmi yıl öncenin filmi, şiiri bu ama dünya sineması sanki derinlik, anlatım bakımından o kadar gerisinde kalmış ki iran sinemasının. dramatik ögelerin hiç aksamadığı, hikayenin çok iyi bir biçimde kurgulandığı ve bu sayede meseleyi de, kabul etme sürecini de anladığımız bir film olmuş. yirmi yıl öncesinin filmine, iran sineması hakkında bu kadar bilgisizken üstelik, yorum yapma haddinde bulunmam komik elbette ama geçmişte, geçmişin fotoğrafında kalıp bunun acısını başkalarından çıkarmaya niyetlenen bir küçük saf çocuğun zamanın değiştiğini, daha güzel günler de yaşanabileceğini anlaması böyle güzel mi aktarılır? şiir, değişime şiir, ümide şiir, şans vermeye şiir. üvey babanın bir jandarma olması da boşuna değil, ayrıca saygı uyandıran bir tutum.

bir de şu tek cümle içimizi titretiyor filme dair: #25855862

(time traveler bird - 21 Aralık 2015 15:57)

filmin ana karakteri menrullah (menrollah) üzerinden, başlarda yiten bir fotoğrafın, sonlardaysa yeni gelen bir fotoğrafın yani iki ayrı fotoğrafın, daha doğrusu bu iki fotoğrafın zaman çizelgesindeki öncesi ve sonrasının yarattığı duygusal düzlemin, ki o düzlemin altında su yani zamanı sembolize eden su akar ve fotoğrafın birini götürürken ötekini getirir; işte tüm bunların öyküsü... acı bir şiir tadında. buruk ama lezzetli.

(fij - 30 Temmuz 2016 02:29)