(bkz: küçük bir aşk hikayesi)
(bkz: a few cubic meters of love)

hep derim. hayat derim, zaten aynı. yaşanan duygular aynı, yaşananlara bakıyorsun, tarih boyunca onlar aynı. farklı senaryo nasıl yazılsın ki diye. yani neresinden baksan, iflah olmaz bi hollywood savunucusu olmamdan kaynaklı bu tutumum tabi. bu filmle, ben, bu dediğimi lokma lokma tatlı tatlı yuttum. belki konu aynı ama onu hangi coğrafyada nasıl resmettiğin de önemliymiş be.
görüp görebileceğim en güzel filmlerden biriydi bu film. senaryosu, “elde konu mu kaldı ki” diyen benim gibiler için çarşaf çarşaf serilmeli. eğer hala filmden bahsederken gözlerim doluyorsa, ne bileyim, hala bende birtakım duyguları uyandırıyorsa, bence film yapmamış, başka bir şey yapmış yönetmen ya.
evet. doğru. konu yine aynı. belki milyon kez işlendi göçmenlik duygusu, baba-kız sevgisi, iki insanın birbirine duyduğu “masum” aşk, hayatın zorlukları... ama hiçbiri bu kadar dokunmadı bana. hem bu kadar her şeyden bahsedip hem de aslında hiçbir şeyden bahsetmiyormuş gibi yapan kaç film izler ki insan hayatta. hiçbir şeyi göstermeyip, bir sürü şey anlatan ya da.

detaylarıyla sadece, hayata dair ne varsa, hepsini sorgulatıyor film. nasıl da o kadarcık dakikaya sığdırmış her şeyi yönetmen ya.

böyle filmleri çok az insan görüyor, ben çok üzülüyorum ya.

(odetojoy - 20 Nisan 2015 13:40)

şiir gibi film, yürek burkan bir son.

film hakkında çok şey var söylemek istediğim ama kafam o kadar dolu ki, kalbim o kadar dolu ki... sadece bunu bir film olarak göremeyecek kadar kafamı ve kalbimi doldurmuş bir şey olarak tanımlayabiliyorum.

ama bir sahne var ki, (izlememiş olanlar için spoiler sayılır, okumayın bunu filmden önce) hiçbir türk filminin bende uyandıramadığı duyguları uyandırdı, hüngür hüngür ağlattı:
küçük çocuğun sünnet düğününe giden sabir, kadınlar içinde sevdiğini, maruna'yı da görür. uzaktan sevdiğini izlerken maruna birden kalkıp üzgün bir yüz ifadesiyle evine girer. sabir, şaşkın ve üzgün bakakalır ardından. ama biraz sonra maruna, o derme çatma evden sabir'in kendisine armağan ettiği başörtüsünü takmış şekilde çıkar. işte bu sahne için bile izlemeye değer.

ve çok kişisel olacak ama yazayım. hayatım boyunca sabir gibi bir adam tarafından maruna'nın sevildiği gibi sevilmeyi bekleyerek yaşadım. çok dokundu bana bu film. ne desem az.

son olarak, filmi mümkünse altyazılı izleyin. türk seslendirmecilerin hayat dolu sesleri filmin solgun atmosferini delip geçen rahatsız edici bir unsur. farşça zaten şiir gibi dil, oyuncuların gerçek seslerini duyun.

(bulutlari bekleyen - 11 Haziran 2017 00:05)