tüm dünyadaki sinemalarda 13 eylül 2017 gecesi tek bir gösterimi yapıldı. david yıllar sonra pompeii'de konser vermek ister ve olaylar gelişir. icralar enfes, ışık şovu sara krizi geçirtecek kadar^* muazzamdı.

david abi yıllanmış şarap gibi, gitaristliğini biliyoruz da nasıl sesine hakim bir vokal olduğunu izleyin bir görün derim. rattle that lock ile açılıyor sonra içinde run like hell mi dersin, wish you were here mı dersin. favorimse kesinlikle rick wright için çaldıkları the great gig in the sky.

gitar fetişistlerine özel not: gilmour şu gitarları çaldı; relic bir telecaster, gretsch, stratocaster, lap steel ve akustik.

sinema çıkışı güzel bir insanın dediği gibi, hey youyu da bekledik ama...

(freud sus sen haksizsin ibne - 14 Eylül 2017 14:58)

facebook'ta hemen hemen istanbul'daki butun aktiviteleri takip ederim veya arkadaslarimdan en ucra aktiviteler timeline'ima duser haberder olurum. ama arkadas su konserle ilgili bir tane mi bildirim gelmez, bi yerden haberi cikmaz, resmen kacirmisim haberim olmadi, beni mi engellediniz konser sayfasindan anlamadimki. hakikaten kacirdigima uzuldugum konser yayini olmustur. roger waters in konserini izlemistim sinemada eminim bu da onun gibi muazzamdi.

(blood sweat and tears - 14 Eylül 2017 15:04)

surekli olarak insanin tuylerini diken diken eden konser gosterimi olmustur. ben bu kadar uzun sure ve sik bu duyguyu yasadigimi hatirlamiyorum.

suan dusununce bile tuylerim dikeliyor.

ızlenilen ortam: 4k + dolby atmos

(isin asli - 18 Eylül 2017 12:01)

13 eylül çarşamba gecesi tüm dünyada david gilmour live at pompeii konser filmi tek gösterimlik şekilde sinemalara geldi. dvd olarak 29 eylül'de çıkacak konserin sinemalara verilmesi, floydian kesim için güzel bir aktivite oldu. çünkü benim de dahil olduğum bu tür kişilerin sabırsızlığını giderecek ve benzer kafaları bir araya getirecek bir aktiviteydi.

buna benzer bir aktiviteyeyi tam iki sene önce de yaşamıştık. pink floyd'un diğer önemli ismi roger waters'ın filmi sinemalara tek gösterim, ardından dvd olarak piyasaya çıkacak şekilde gelmişti. ancak roger waters the wall gösterim açısından sinemalarda oldukça geniş yer bulurken, david gilmour'un konser filmi aynı derecede sinema salonlarında ülkemizde yer bulamadı. roger waters the wall'un tek gecelik gösteriminde istanbul'da bir sürü sinema bu olayın üzerine atlamış, eskişehir'de bile gösterime girmişti. fakat david gilmour live at pompeii istanbul ve ankara'da çok az sayıda sinemaya gelirken, izmir'e de gösterim çok yaklaşırken son anda denilebilecek zamanlamayla karaca sineması'nın devreye girmesiyle geldi.

david gilmour 1972'den sonra ilk defa pompeii amfitiyatrosu'na ayak basan pink floyd üyesi olarak, efsanevi pink floyd filminin anısına son solo albümü olan rattle that lock turnesinin içerisine pompeii konserleri ekledi ve doğal olarak bu sefer tercihi seyircili konser vermek oldu. filmdeki konser, 2016 yazında süren turnenin bir ayağıydı. konserde david gilmour'un sahne dizaynında pink floyd ve son yıllardaki roger waters konserleriyle karşılaştırıldığında, mütevazi bir tercih yaptığı görülüyor. sahnenin tepesindeki yuvarlak ekranda şarkıların kliplerinden görüntüler ve klipleri olmayan şarkılar için çekilmiş videolar oynatılıyor. lazer gösterileri çok azken, tabii sahneye duman verme alışkanlığını görüyoruz. david gilmour'un arkasında kendisine eşlik etmesi için seçtiği müzisyenlerin çoğunu ilk defa onunla beraber sahnedeler. sadece grupta yer alan bas gitarist guy pratt ve davulcu steve distanislao daha önceleri david gilmour ile beraber çalmış isimler. bu iki isimden, guy pratt'i abartılı bas çalışı nedeniyle hiç tutmamaktayım. diğer yandan steve distanislao ise pink floyd'un davulcusu nick mason'a oldukça yakın tekniğiyle beni müzikal açıdan tatmin eden bir müzisyen.

konser filminde göreceğiniz şarkılar genel olarak pink floyd klasikleri ve onları arasına serpiştirilmiş rattle that lock şarkıları. turnedeki konserlerde esasında şarkı sayısı toplam 22-23 taneydi. ancak sinema gösterimi için konserin kısaltıldığını ve süresinin 1 saat 50 dakika civarına indirildiğini gördük. sinema gösteriminden çıkarılan pink floyd şarkıları money, fat old sun, coming back to life iken, david gilmour'un bir önceki solo albümünden çaldığı on an ısland'dan iki şarkı da dışarda bırakılmış, turnenin sahibi rattle that lock'un içerisinde yer alan faces of stone ve today şarkılarının performansları da gösterilmiyordu. yani konserin orijinalinden 7 şarkı eksik şekilde sinema gösterimine hazırlanmıştı. ama belirtmem gerekiyor ki, bu çıkarılmış şarkıların 29 eylül'de piyasa çıkacak olan dvd içerisinde yer alacaklar.

konserde özellikle rattle that lock şarkılarının birebir çalınıyor olmasını çok sevdim. yeni şarkılar oldukları için üzerlerinde değişik düzenlemelere gidilmemiş olması, bence doğru hareketti. 10 şarkıdan oluşan albümden 7 parçayı çalıyor olması, david gilmour'un rattle that lock'un kalitesine güvendiğini göstermekte. albümden çalınmayan 3 şarkının ikisini enstrümantal oldukları için tercih edilmediklerini düşünüyorum. vokal içeren tek çalınmayan şarkı the girl ın the yellow dress bana göre albüme yakışmayan ve kalitesini aşağı çeken bir şarkı. aynı şekilde beğenmediğim dancing right ın front of me sinema versiyonunda yer almazken, konserin orijinalinde yer alıyor. belki de onun yerine bir pink floyd şarkısı daha çalınabilirdi. kariyerinde sahnede gitarı hiç bırakmayan müzisyenin albümdeki a boat lies waiting şarkısını gitarsız şekilde, sadece mikrofonla kalarak söyleyişiyse beni görsel açıdan şaşırttı. pink floyd albümlerinden çaldığı şarkı tercihlerinin çoğu şaşırtıcı değildi. david gilmour'un roger waters sonrasındaki pink floyd yılları ve devamında kendi solo yıllarında çalmayı tercih ettiği şarkılara yine yöneldiği görülüyor. the division bell'e çok düşkün olduğu bildiğimiz müzisyen, bu albümden 3 şarkı çalmakta. what do you want from me'yi çalarken vokal açısından biraz zorlandığı görülürken, gitardaki performası yine çok iyi. diğer yandan kusursuz bir high hopes versiyonu izlediğimizi belirtmeliyim. sinemada the dark side of the moon'dan the great gig ın the sky ve time şarkılarını izledik. rick wright'ın kariyerindeki en önemli bestesi olan the great gig ın the sky'da david gilmour slide gitarda harikalar yaratırken, geri vokallerin yetersizlikleri biraz göze çarpmakta. konserin sonlarında çalınan time ise son derece tatmin ediciydi. david gilmour'un kendi kariyerinde en sevdiği pink floyd albümü olan wish you were here'den çalmaktan hiç vazgeçmediği shine on you crazy diamond ve albüme adını veren şarkı da tabii yine vardı. açıkçası shine on you crazy diamond performansını çok beğenmekle beraber, gitar sololarını kasıtlı olarak hafif değiştirmesini tutmadım. wish you were here'deyse, david gilmour artık 70 yaşına gelmesi nedeniyle vokal açısından geçmiş turnelerin biraz gerisinde kalıyor. meddle'dan one of these days'i çalması, bana göre tarihi açıdan büyük önem taşıyor. çünkü 1972'deki filmdeki şarkılarla, bu konserdeki şarkılar arasındaki tek ortak şarkıydı. pink floyd'un roger waters'ın gruptan ayrılması sonrasında çıkarmış olduğu ilk stüdyo albümü olan a momentary lapse of reason içerisinde yer alan sorrow ise, bu konserde gitar ve vokal açısından çok başarılı bir david gilmour performansına sahip. the wall'dan yer alan run like hell performansı standart kaliteye ulaşırken, konserin finalini yapan comfortably numb yine david gilmour müthiş gitar solosuyla izlenilmeye doyulmaz bir haldeydi.

sonuç olarak sinemada izlediğim david gilmour live at pompeii beni müzikal açıdan gayet memnun etti. david gilmour'un bazı yerlerde vokal olarak gerilemesi ve arkasındaki müzisyen tercihlerinden kaynaklı pink floyd ile kıyasla bazen ortaya çıkan müzikal yetersizlikler olduğunu görmedim değil. ama bu tür kusurlar david gilmour'un eşsiz gitar performansını gölgelemiyor. zaten pink floyd meraklıları adına bu konserin çok değerli olduğu belirtmeme gerek bile yok. dvd çıkınca, rafımda yerini alacaktır. o zaman da içerisinden çıkarılmış şarkılara da bakacağım.

(roger waters - 23 Eylül 2017 00:08)

arada sırada aklıma takılan david gilmour neden konser vermiyor sorusuyla birlikte internette haberleri tararken hatırladığım efsane konser. yıllar önce roger waters the wall sinema gösterimini işle ilgili bir sebepten kaçırmıştım ama canlı izlemiş olmak tesellisi olmuştu. gilmour’u canlı izleyemesem de bu konseri sinemanın büyük ekranı ve ses sistemiyle izlemiş olmak en çok sevindiğim şeylerden biri.

adamın öleceği mi var anlamadım, yıllardır düzenli olarak yaptığı royal albert hall konserleri de dahil olmak üzere 2016’dan beri konser vermiyor ve gitarlarını hayır işi için dağıtıyor. ben izlemeden ölürse yıllar önce londra’da olduğum dönemde 1200 lira verip gitme imkanını değerlendirmediğime çok üzüleceğim.

(daemon - 26 Mart 2019 10:33)