super collider faciası ve th1rt3en ergenliği ardından bu albüme de umutsuz vaka olarak bakıyordum, beklentim oldukça düşüktü ki bu kadar düşük beklentiyle karşıma birden taş gibi bir albüm dikilince bayağı bir şaşırdım. single'lara bakmamıştım çünkü albüm akışı içerisinde o single kulağa çok daha iyi geliyor genelde, single pek de belirleyici etken olmuyor. öncelikle baştan sona bütünlüklü bir albüm yaratılmış, bunda prodüksiyonun inanılmaz iyi olmasının büyük katkısı var. chris adler açık bir şekilde farkını ortaya koymuş, bunun yanında kiko sayesinde albüm daha melodik olmuş ve progpower tabanını hissettirmiş. chris adler'ın mükemmel tuşesi ve kiko'nun melodik gitar işi ile beraber agresiflikten taviz verilmiş ve kompleks megadeth riffleri bir kenara bırakılmış. genelde en çok eleştirilen nokta da burası, melodik işleri çok seven birisi olarak bana pek batmadı şahsen. dystopia, lying in state ve poisonous shadows albümün en öne çıkan parçaları kanımca. dystopia zaten albümün imza parçası gibi bir şey ayrıca kiko'nun en çok ağırlığını hissettirdiği parça da olabilir. lying in state ise albümde megadeth agresifliğini en iyi yansıtabilmiş ve ortalarına doğru inanılmaz güzel bir gitar riff'i barındıran bir parça. poisonous shadows ise albümün dramatik parçası ve evet... ben dave mustaine vokalinin bu kadar dramatik olabileceğini hayal bile edemezdim, benim albümden en beğendiğim parça olabilir, baştan sona bütünlüklü ve kaliteli bir parça. bu noktada mustaine'in vokaline de değinmek gerek, bence şu an eski vokal tarzından çok daha iyi bir tarz ile kendini bulmuş. gırtlaktan kullandığı vokal ile şu anki gitar tonu müthiş bir uyum, bunu hiç bozmasın. kısacası şöyle bir baktığımda 3.5/5'lik bir albüm olmuştur, eğer yaratıcı riff meselesine pek takılmayıp albümün klasik commercial olduğunu varsayarsak 4/5'e bile çıkabilir. son olarak albümün en büyük eksiği ise david ellefson'ın albümde buharlaşması, bas gitar tonu vesaire iyi ayarlanmış ama hemen hemen iki parçada bir hayvan gibi partisyonlarla karşımıza çıkan ellefson koca albümde kendine fatal illusion'da yer bulmuş sadece. neyse, bir endgame olmasa da iyi bir albümdür.

(lateralusz - 23 Ocak 2016 16:08)

sıfır beklentiyle bekleyip garip bir şekilde sevdiğim yeni megadeth albümü. hepimiz farkındayız herhalde, 90'ların başındaki o inanılmaz yaratıcı megadeth'i uğurlayalı çok zaman geçti. hatta ortada megadeth falan da kalmadı, dave mustaine solo project'e döndü her şey. bu nedenle de bir zamanlar çok sevdiğim megadeth gözümde düştükçe düştü ne yazık ki. hele hele super collider rezaletinden sonra 2014'deki istanbul konserini saymazsak megadeth ismini anamaz oldum artık.

bu albüm için konuşursak başlarda biraz beklentim vardı, ancak fatal illusion yayınlandıktan sonra tekrardan dave mustaine'e sövme sürecine geri döndüm. the threat is real ise biraz da olsa dinlenebilir bir megadeth şarkısı oldu benim için ama yeterli değildi. albüm yayınlandıktan sonra baştan sona dinleyince de yeterli bir şey göremedim açıkçası. ama hiç olmazsa megadeth'ten güzel riff'ler, dinlenebilir şarkılar dinlemek biraz da olsa mutlu etti. ayrıca albümün baştan sona sıkmadan dinletmesi megadeth adına özleten bir şey. ilk gözüme çarpan şarkı ise fear cover'ı foreign policy oldu, onun dışında bullet to the brain ve poisonous shadows favorilerim.

yeni kadrodan bahsetmek gerekirse chris adler babanın varlığı pek hissedilmiyor ne yazık ki ama shawn drover'dan sonra kim gelse iyi olacaktı bateriler. kiko loureiro abimiz ise fena olmamış, yakışmış megadeth'e. chris broderick hala burnumda tütüyor ama kiko'nun varlığı da farklı bir boyuta taşımış yeni albümü, taze kan gelmiş megadeth'e. şahane soloları var albümde.

özetlemek gerekirse, 2000'lerde çıkan ve the system has failed'dan sonra güzel denebilecek, dinlenebilir bir megadeth albümü olmuş dystopia. mükemmel değil, ama aşırı kötü de değil.

(benim niye les paul um yok - 31 Ocak 2016 15:11)

mustaine'den rust in peace, countdown, youthanasia ayarında albüm beklemek zaten ütopyanın ağa babası bu saatte, o yıllardaki dünya görüşü, frekansları duyum eşiği boku püsürü her şeyi farklı adamın, onu geçelim. hani sofraya oturursun, masada çok da sevmediğin bir meze vardır- börülce diyelim- tek başına gitmez ama yanında haydari vardır, ezme vardır hepsini rakıyla ritüel gibi indirirsin ya, hah bu albüm de aynı börülce gibi. ilk dinlediğimde pek bir şey anlamadım, sonra verdim yanına high speed dirt'ü (ezme), train of conseq'i(haydari), tornado of souls'u(tekirdağ) misler gibi gitti valla, yeni parçalar da gayet güzel geldi.

aydın boysan ağzıyla megadeth yorumu yazarken tanımı unuttuk, onu da girelim, davullarda bu kulakların hala nick menza'yı aradığı yeni megadeth albümü, marty friedman'a falan hiç girmiyorum.

(kalk kalk kalk - 3 Şubat 2016 09:19)

sabahtan akşama kadar dinlediğim albüm. megadeth'ten güzel bir albüm görmeyeli dile kolay 15 yıl olmuş. özellikle gitar soloları seviyorsanız çok yoğun bir lead hakimiyeti var. 90'ların power metal gruplarının tarzını thrash'le birleştirmeleri muhteşem. süper bir albüm.

(kusmuk - 16 Nisan 2016 14:32)

önemli grupların ileri kariyer dönemlerinde yaptığı albümlerin aksine gayet sıkı bir albümdür.

macerası uzun soluklu olmuş, bir tatmin yaşayacak sayıda ve büyüklükte konserler vermiş, büyükler içerisinde olduğu müzik otoritelerince dillendirilmiş topluluklarda bir doyum olduğundan mıdır bilinmez bir üretim sorunu yaşanıyor bir süre sonra. ancak avantajları da oluyor. o güne dek yaptıkları muazzam işler sebebiyle isimleri de büyüyor ve etkisini sürdürüyor. tabiri caizse "ölüsü bile satar" noktasında bir rahatlık hasıl oluyor hem dinleyicide hem topluluklarda... yeni işler o isimleri büyütenler kadar etkili olmasa bile hikayelerinin "pazar" etkisi sürüyor.

kişisel görüşüm bu albümün önem sahibi gruplar içerisinde ileri dönemlerde yapılmış albümlerin en iyilerinden olabileceği yönünde.

edit: ilk cümlede anlatım bozukluğu yaratan megadeth sözcüğü çıkarıldı.

(bosverinbeni - 8 Haziran 2016 10:13)

hardwired ile sezonu mutlu kapatıyorsak diğer sebebi de bu albümdür. megadeth ve metallica ben ölene kadar müzik yapacaksınız oğlum.

(nesekamourinho - 20 Kasım 2016 13:05)

yıl içinde olacaklara dair başlık atmış gibi bir isim taşıyan, 2016 başında yayımlanmış megadeth albümü.

yılın en sıkı albümlerinde başa oynar kanımca.

(bosverinbeni - 31 Aralık 2016 10:31)

metal muzik dinlemeye psikolojik sebeplerle ara verdigim bu sene dinledigim ilk album ve parca. beni depresif ve sinirli biri haline getiren eski, klasik, cok ama cok sevdigim parcalari ve albumleri dinlemeye ara verdim. yeni metal ve rock performanslarini da rezil, berbat, albumleri dinlemeye degmeyecek kadar kotu oldugunu dusundugum icin sans vermiyordum. fakat bu ilginc donemde megadeth istisna yapmama sebep oldu, bu da albumun ne kadar guzel oldugunu gosteriyor bence. eski metalciler yeni metalciler mutlaka sans tanimali. adam gibi album cikaranlarin coktan mefta oldugu bu zamanlarda ilac gibi geldi.

(kurbanlik koyun - 22 Şubat 2017 21:54)

linkine ulaşamadım ama birleşmiş milletler in "united abominations" albümünde yapılan göndermelere karşı yayınladığı cevap niteliğindeki açıklamanın sonunda "only in mustaine's dystopian fantasies" diye bir ifade vardı. zannımca albümün ismi o yazıya bir cevap olmuş. mustaine den beklerim.
müzikal açıdan ilk dinleyişimde monoton ve fazla teknik bir albüm olarak algıladım. lakin zaman içerisinde "the threat is real ", post american world" ve "poisonus shadows" gibi bombaların gerçekten hedefi vurur nitelikte olduğunu gördüm.
megadeth hayranları olarak en ciddi handikapımız 1990 dan bu yana çıkan her albümü rust in peace ile karşılaştırmak oluyor. ama bu kaçınılmaz, zira heavy metal tarihinin en önemli birkaç albümünden birisi. bir şey dikkatimi çekiyor o dönemlerde albümlerin 8-9 şarkıdan oluşması daha konsantre ve bütünleşmiş albümler oluşmasına yol açıyordu zannımca. tadı damağınızda kalan şarklılar defalarca dinlenerek albüme olan konsantrasyonun artmasına neden olmaktaydı.
bir albümde 12 - 13 şarkı koyacaksanız bazılarının dolgu maddesi olması kaçınılmaz hale geliyor. bu albümde de özellikle son üç şarkı, tek tek iyi şarkılar olmasına karşın albümün sonuna doğru ilginin giderek azalması ile "filler" olmaktan kurtulamıyor gibi.
onun dışında mustaine vokali, prodüksyonun da etkisi vardır herhalde ama çok iyi. ellefson bildiğiniz belkemiği olmaya devam ediyor. chris adler biraz düz kalmakla bekleneni vermemiş gibi dursa da bence oldukça iyi , neticede megadethi en iyi tanımlayan öge davul değil, şarkı yazımı, sözler ve tabii ki gitardır ki...
kiko laurelio kesinlikle çok çok iyi. olumsuz söylenebilecek hiçbirşey bulamıyorum. hız, harmoni, ruh eksiksiz, çok beğendim. post american world ve poisonus shadows daki soloları efsanevi... megadethin ,bir futbol takımını dolduracak kadar çok sayıda olan, gitaristleri arasında chris poland ve marty friedman ile ilk üçü paylaşır düşüncesindeyim.
poisonus shadows uzun zamandır dinlediğim en iyi megadeth parçası idi. sonuç olarak önemli bir albüm. zevkle dinleniyor.

(schistosoma reflexus - 7 Eylül 2017 15:42)

atanamamış hangar 18.

(yarasiz yuz - 28 Temmuz 2018 02:35)