michel gondry'nin bilim kurgu projesi. 2012'de tamamlanması öngörülüyormuş.

(s e - 6 Ocak 2012 16:08)

filmekimi 2012 kapsamında kendisiyle tanışabileceğimiz söylenen michel gondry filmi.

http://www.youtube.com/watch?v=ge0jtaejnly

(marti uctu - 14 Ağustos 2012 17:01)

izledigim en orijinal senaryoya sahip yol filmlerinden biri. hem komik, hem aci dolu... soundtrack oldukca basarili, bir de gondry'nin cizimleri daha cok yer etseydi daha mutlu olurdum belki de..

(phoebe buffay - 30 Eylül 2012 11:02)

sinemada diyalog nasıl yazılırın uygulamalı örneği. gondry deyince piç ettiğimiz entörnıl şşhhssspttlss saymazsak, ben yaptığı her işe hayranlıkla bakıyorum. insanların %90'nından farklı olarak, dünyayı tiyatral bir sanatsal şölenle görmesine imreniyorum. bu defa ise tam anlamıyla ters köşe yapmış ve çok farklı bir filme imza atmış. alışıldık yaratıcılıktan uzak, daha çok yaşken yanlış tarafa eğilen ağaçları konu edinen ve görmekten pek hoşnut olmayacağımız rahatsız edici bir film ortaya çıkarmak istemiş. lise öğrencilerinin davranışları, alışkanlıkları, değerleri, sevgileri, ilişkileri derken korkunç bir otobüs yolculuğuna tanık etmiş bizi. gülsek mi ağlasak mı bilemedim.

filmekimi dahilinde bir grup liseli arkadaş da filme gelmiş ya da bir öğretmenleri tarafından getirilmişti. umarım onlar benden çok daha iyi anlamıştır. ben de onların yaşındayken kaplumbağalar da uçar, edukators gibi filmler izlemiştim ve 15-16 yaşında izlenen ve tam da zamanı denen filmler vardır, bu da onlardan biri. yakınınızda bu yaşlarda gençler varsa tutun kolundan izletin.

(goflet - 4 Ekim 2012 14:21)

the bronx'ta 103 dakika süren bir otobüs hikayesi.
kulaklarım 30 yıl öncesinden adventures on the wheels of steel'i de aramadı değil.

(zindirzimba - 15 Ekim 2012 14:29)

amerikan gençliğinin durumunu abartmadan, tüm gerçekliği ile tek bir mekanda ortaya koyan güzel bir film.

(franny - 15 Ekim 2012 14:41)

michel gondry denince aklıma gerçeküstü sahneler, rüyalara ve bilinçaltına dair oyunlar, ilginç anlatımlar, kostümler.. vs. geliyor, ister istemez. kafamda böyle bir profil çizmesine sebep olan ise topu topu izlediğim dört film; eternal sunshine of the spotless mind, la science des reves, tokyo! üçlemesindeki interior design, ve be kind rewind. dolayısıyla sınırlı bilgimle ve kıt bir beklentiyle gittim, the we and the i filmini izlemeye. yine benzer rotalarda ilerleyeceğini düşündüğüm bir film görmeyince de şaşırdım haliyle. oysa ki atladığım bir şey var; yönetmenlerin de, senaristlerin de, oyuncuların da, hep aynı doğruda yürümesi mümkün değil ve hatta böyle olmaması daha iyi. kendine ait bir duruşu, bakışı, özetle imzası elbette olacaktır ama bu demek değildir ki, hep benzer hikayeleri benzer şekilde anlatmalıdır.

michel gondry, izlediğim bu filmiyle beni beklenmedik bir yolculuğa çıkardı ve bana pek güzel bir ders verdi anlayacağınız. ele aldığı konu ondan beklenenin aksine fazla gerçekçi; bir otobüs dolusu lise ve ortaokul öğrencisinin en sahicisinden diyalogları, yaklaşımları, taşkınlıkları, saygısızlıkları, aşkları, gözyaşları, hayatları, mesafeleri, ve yakınlıkları var. tamamına yakını tek mekanda geçen filmlerin taşıdığı bilindik riski de beraberinde taşıyor bu gerçekçi konu, çünkü film bir otobüste başlayıp, bir otobüste bitiyor. işte bu riskli fikir, güzel bir hikayeyi gerçekçi bir dille anlatmak için yola çıkmış.

filmin başında tıka basa dolan bu otobüsü hayat gibi düşünürsek, çıktığımız yolculuğun nasıl başlayıp nasıl bittiğine şaşırmamak mümkün değil. bu hem ergenler hem de yetişkinler için bir yolculuk üstelik; tüm o boyundan büyük tepkiler ve aşırılıklar nasıl törpüleniyor zamanla, yüksekten çıkan sesler nasıl titremeye başlıyor, kırıp geçerken bir saniye bile durup düşünmediklerimiz nasıl karşımıza dikiliveriyor, kahkaha atarken duymadığımız hıçkırıkları nasıl duymaya ve dinlemeye başlıyoruz, atıp tuttuğumuz konulara nasıl temkinli yaklaşıyoruz, bağıra çağıra konuşmaya alışmışken nasıl dinlemeyi öğreniyoruz sessiz sakin, etrafımız insanlarla dolup taşarken nasıl git gide azalıyorlar ve en sonunda da biz’e ve ben’e nasıl varıyor duraklar, yine zamanla. zamanla; otobüs ilerledikçe, saatler geçtikçe, hava karardıkça, biz sakinleştikçe, ben büyüdükçe...

dedi bu film bana ve şöyle de bir replik bıraktı ardında (nereden gelip, nereye gittiğini varın siz kendi yolculuklarınızdan öğrendiklerinizle doldurun);

“... gittikçe daha çok buğulanan bir camın ardından bakmak gibi...”

(dolls - 18 Ekim 2012 22:32)

filmekimi 2012 kapsamında izleyebildiğimiz etkileyici michel gondry filmi.
bir yerlerden mutlaka biz'i izliyoruz film boyunca. gürültücü, naif, saldırgan, teşhirci, röntgenci, çaresiz hallerimizi.

(memyself - 24 Ekim 2012 16:11)