saç kesme adeti olmayan endonezyalı binlerce yerli kadının, uzun saçlarının sel sularında çözülmesi yüzünden hayatlarını kaybettikleri korkunç doğa olayı.

başlarını geleneksel dolama yöntemleriyle bağlayan bu kadınlar, tsunaminin yol açtığı, ani bastıran sel sularında sağa sola dolanan saçları nedeniyle evlerinden kaçamamış ve trajik bir şekilde boğulmuşlardır. bölgeyi ziyaret eden gazeteciler hayatları boyunca kilometrelerce uzanan plajlara vurmuş cesetleri, iç kesimlerdeki sahipsiz ölülerin oluşturduğu uçsuz bucaksız tarlaları ve akbabaları unutamayacaktır. ben ki o dönemden beri hala denizlere tuhaf bir korkuyla bakmakta, felaket bölgesindeki ağır koku (hiç bir şeye benzemez, benzetilemez, tarif edilemez derecede korkunç bir koku) 5 senedir burnumdan gitmemektedir.

(amorfolyus - 6 Ocak 2010 21:10)

olusan tsunamiler dolayisi ile 100 binlerce kisinin evsiz kaldigi deprem. halen maldive adalarindan haber alinamiyormus.

(kaiser sose - 26 Aralık 2004 10:08)

dunyanın en kalabalık musluman ulkelerinden biri olan endonezyada da acaba "8.9 yetmedi mi" diyen gerizekalılar cikcak mi diye merak etmekteyiz

(kolpazan - 26 Aralık 2004 15:21)

tarihin en büyük depremlerinden biridir, bbc'de büyüklüğü 9.0^* olarak verilmekte şu esnada.

böyle felaketlerde, insanın bulunduğu mekan felaket merkezinden uzağa düştükçe hissettiği acı ne yazık ki azalıyor. insan olamamakla mı, yoksa aslında insan olmakla mı alakalı birşey, bilemiyorum. nihayetinde ateş düştüğü yeri yakıyor galiba. ne olursa olsun, ne kadar uzakta, ne kadar bizden farklı insanların yaşadığı bir yerde olursa olsun, orada şu anda 14,000 ölü var. muhtemelen -ve maalesef- bu sayı çok artacak. 17 ağustos 1999'u hatırlıyorum, şimdi orada da kocaman bir 17 ağustos var, binlerce ölü, evsiz kalmasının ötesinde, annesiz, babasız, çocuksuz, arkadaşsız kalmış, umutsuz kalmış yüzbinlerce insan var. vücudundaki acı, yüreğindeki acının yakınından bile geçemeyen binlerce yaralı var. korku var, şok var, endişe var.

ama ilaç, doktor, yiyecek, su, korunak yok.

17 ağustos 1999'u hatırlıyorum, televizyonların sağ üst köşesindeki ölüm sayaçlarını. şimdi biz buradan bakıyoruz, bizim tek korkumuz burayı tetikleyip tetiklemeyeceği. burada, veya dünyanın uzak yerlerinde, bilim adamları televizyonlara çıkıp açıklamalar yapıyorlar. açıklamalara ihtiyacımız var elbet, doğanın bu korkunç öfkesini anlamaya çalışıyoruz. ama bu öfkeye enfes denmesine ihtiyacımız var mı bilemiyorum. birileri de çıkıp yardm edin desin, yardım yolu göstersin. bu ülkenin hindistan, malezya, srilanka büyükelçiliği yok mudur? biz 17 ağustos'ta kendi insanımız için canımızı dişimize taktık, şimdi insan için bir şeyler yapamaz mıyız?

17 ağustos 1999'u hatırlıyorum, haber sitelerinde gezip duruyorum. evrende ne kadar ufak ve önemsiz olduğumuzu anlamaya çalışıyorum.

(sui - 27 Aralık 2004 10:07)

masa ustune gelin -> mouseun sag tusuna tiklayin -> ozellikler deyin -> masa ustu sekmesini secip alttaki resimlerin oldugu kutuya gelin -> azur mavisi' ni secin -> hah iste o artik yok.

(kalashnikov - 28 Aralık 2004 14:38)

bizzat felaketi yaşayan bir arkadaşımdan aldığım bir emaili aynen aktarıyorum

merhabalar,

asya'da meydana gelen felaketi birinci elden yasamis
birisi olarak sizleri bilgilendirmem gerektigini
dusundum. beni tanimayanlar icin, ben su an sri
lanka'da staj yapmaktayim.

ben bu felaket gerceklestiginde sri lanka'nin guney
sahilinde matara/mirissa'da tatildeydim. christmas
dolayisiyla tum oteller doluydu, biz ancak sahilde 10
dk yuruyus mesafesi olan ic taraflardaki bir otelde
yer bulabildik. 7 stajyer beraberdik. cumartesi gunu
gayet guzel bir gun gecirdikten sonra, pazar sabah
ciglik sesleriyle uyandik. herkes bizi uyandirmaya
calisiyordu. su geliyor diye bagiriyorlardi. hemen
kalktik, bahceye ciktik. otelimizin onunde yol tamamen
nehir olmustu. biz sansliydik cunku denizden bayagi
uzaktaydik fakat yine de su oraya kadar ulasmisti.
otelde bekleyeme basladik. once bu su yukselmesinin
dolunaydan kaynaklanan medcezirden oldugu dusunduk ama
butun koylulerin kosusturmasi, bagirislar ve olenlerin
oldugunu soylemesi bizi de panige soktu. otelimiz
bolgenin en yuksek yerinde oldugu icin orda beklemeyi
daha guvenli bulduk. bu arada da surekli koyluler
kosusturuyor, haberler getiriyorlardi. sahil
kenarindaki otellerin tamamen su altinda oldugunu,
duvarlarinin yikildigini, insanlarin oldugunu
soyluyorlardi. yarim saat sonra sahil kenarindaki
otellerden kurtulan bir cift geldi. odalarinda kitap
okurlarken, birden cok yuksek bir ses duymaya
baslamislar, sanki odalarinin tepesinde ucak ucuyor
gibiymis. sonra kapinin altindan su girmeye baslamis.
bir iki saniye icinde kapi patlamis ve cok buyuk
miktarda su odaya dolmus. odadan cikmayi basarmislar
ama su cok guclu oldugu icin bir agaca tutunup
beklemisler. yanlarindan bir kadin suyla birlikte
suruklenip gitmis. en sonunda su seviyesi azalinca
bulduklari esyalarini alip kacmislar. kacarken yolda
yasli bir kadinin olu bedenini gormusler. bizim otele
sigindilar, soktaydilar. biz onlarin hikayesini
duyunca durumun ciddiyetini anladik ve hemen oradan
ayrilmaya karar verdik. bu arada baska turistler de
otele geliyorlardi. tamamen islak, camur icinde, ne
buldularsa giymisler filan. hemen bir kacimiz
tanidigimiz sri lanka’lilari aradik, onlar bize
ulkenin ic taraflarina dogru ilerlememizi, kiyidan
uzak durmamizi, endonezya’da deprem oldugunu soyledi.
biz hemen toparlanip, ic taraflara dogru yurumeye
basladik. koylulerin evlerine, tepelerdeki tapinaklara
turistler siginmislardi. ama biz hemen oradan kacmayi
daha uygun bulduk. 1-1,5 saat kadar yurudukten sonra
bir minibus bizi almayi kabul etti. minibusun
soforunun babasi da kayipmis, bu sebeple once babasini
bulmak zorundaydi. biz minibusun icinde onlarla
seyahat ediyoruz tabii. kiyidan kacmaya calisirken,
adamlar tekrar kiyiya gitti babasini aramak icin.
kiyida kayiklar parcalanmis, otellerin evlerin
duvarlari yikilmis, arabalar nehirlere suruklenmis,
ters yuz olmus… neyse adam babasini sapasaglam buldu
da tekrar ic taraflara dogru yoneldik. bu sefer bir
kasabaya geldik, denizden ic taraflar da ama yine de
her yer suydu. sofor biriyle konusmak icin tren
raylarinin neredeyse ustunde durdurdu arabayi. bir iki
dakika konustular, derken birden tum kasaba halki
bagira cagira tek bir yone dogru kosmaya basladilar.
herkes ciglik atiyordu, tabii sri lanka dilinde
(sinhala). bizle birlikte minibuste olan sri
lanka’lilar sinhala bagirmaya basladilar. once kem kum
sinhala’mizla bize arabadan inin dediklerini sandik.
zannettik ki tren geliyor ve biz tren yolunun
ortasinda kaldik. hemen arabadan disari firladik,
cantalarimizi zor kaptik. sonra farkettik ki su
geliyormus ve adamlar bize arabaya binin cabuk diye
bagiriyorlarmis! hemen aynen arabaya geri bindik ama
inanilmaz bir panikle. cunku herkes ciglik cigliga
kaciyordu. biz de feci korktuk, belki 5 sn icinde 7
kisi, koca sirta cantalariyla arabaya tekrar dolustuk
ve hemen ordan kactik! bazilarimiz dua etmeye filan
basladi. o kasabadan da gectikten sonra tepelere
tirmanmaya basladik, yolda oluleri tasiyan
kamyonetleri gorduk, feciydi. hastaneye dogru gittik,
herkes dolusmus tabii. yolda tapinaklara siginan
insanlari, yerlere oturmus aglayan insanlari filan
gorduk. sonra her nasilsa tekrar tren yolunda
durdugumuz kasabaya geri donduk, yine ayni noktada
tekrar su geliyor bagirislariyla karsilastik ve bu
sefer suyun geldigi yone dogru arabayi hizla surerek
diger guvenli tarafa gecmeyi basardik. en nihayet
bizi, arac bulabilecegimiz daha buyuk bir kasabaya
biraktilar. tam da o anda bir kamyon insanlari
topluyordu. hemen 7 kisi kamyonun arkasina atladik ve
sehre otobus bulabilecegimiz bir kasabaya gittik.
ordan elimizden haritalarla en guvenli yol neresidir
diye arastirdiktan sonra ic taraflarda baska bir
kasabaya gitmeye karar verdik. otobus inanilmaz
kalabalikti insanlarin paniginden tabii. dayanilacak
gibi degildi ama mecburduk bir yere ulasmaya. yarim
saat-45 dk otobuste gittikten sonra arkamizdan gelen
bir minibusu farkettik. icinde yabancilar vardi ve
minibus bizi alabilecek kadar bostu. hemen bir kagida
colombo (sri lanka'nin baskenti) yazip cama
yapistirdik, el kol hareketleriyle dikkatlerini
cekmeye calistik. bizi gorduler ve hemen gelin gelin
diye isaret yaptilar. bizi almayi kabul ettiler.
otobusu hemen durdurduk, cantalarimizi kaptigimiz gibi
indik ve minibuse bindik. tabii hepimiz sevincten
bagiriyoruz filan arabada. 5-6 saatlik bir yolculuktan
sonra da adamlar bizi colombo’ya 15 km kala bir yerde
biraktilar. ordan da taksi bulup evimize geldik ama
mahvolmustuk artik. sabah saat 9’dan gece yarisi 2’ye
kadar canimizi kurtarma savasi verdik resmen.
colombo’ya dondugumuz de farkettik ki tum gun hic bir
sey yememisiz. insan cani soz konusu olunca baska
hicbir ihtiyac hissetmiyor gercekten.

hala haber alamadigimiz bazi arkadaslarimiz var. onlar
da baska plajdalardi. iki tanesi bir tapinaga
siginmislar. butun sel magduru bolgelerde sehirden
ayrilma yasagi var cunku herkes panik halinden dolayi
vahsilesmeye baslamis. yoldan gecen arabalara saldirip
sehirden cikmaya calisiyorlarmis. bizim hep gittigimiz
kucuk bir misafir evi yerle bir olmus, sahibinin evi
de yikilmis, amcasi kayipmis. haberlerde gosterilenler
felaket. hala da depremler olmaya devam ediyor. bir is
arkadasim dalgalarin gelisini gormus. once deniz
tamamen iceri cekilmis ve sonra su seviyesi inanilmaz
bir hizla yukselmeye baslamis ve kiyiya vurmus.
dalgalar halinde degilmis, cok yuksek seviyede bir su
kutlesi halinde kiyiya gelmis.

burda milli afet hali ilan edildi, kurtarma ekipleri
bir araya geldi. ben su an colombo’dayim, burasi daha
guvenli sayilir. ama benim icin dun bir film gibiydi
tamamen, tum gun canimiz kurtarmakla gecti. her
saniyesinde yeni bir panik, kacis vardi. neyse ki
sansliydik. en buyuk sansimiz da deniz kiyisindaki
otellerden yer bulamamis olmamizdi. sabah erken kalkip
gunesin dogusunu izleyelim diye planliyorduk, gec
yatiigimiz icin uyanamadik vs... bir cok sekilde
sansimiz yagver gitti ve bu felaketler biz denizden
uzak olan otelimizdeyken oldu.

haberler bu kadar, herkes hayatinin kiymetini bilsin.
kendinize iyi bakin…

=====
oya

(bettencourt - 29 Aralık 2004 00:03)

ölenlerin üçte birinin çocuk olması nedeniyle unicef "asya’da bir nesil yok oldu " şeklinde bir açıklama yapmış. bilmem ki başka bir şey demeye gerek var mı...

(empas kumpas - 29 Aralık 2004 17:00)

toplam ölü sayısının resmi olarak 80.000 civarında olduğu deprem. lakin bu sayının kısa sürede salgın hastalık, kimliksiz & kayıtsız insanlar vs.. ile 150.000 hatta ve hatta 200.000 civarına ulaşabileceği söyleniyor. ayrıca ilk tespitlerde ki 80.000 kişinin 3/1'i çocuk. görüntülerde de ayrı ayrı 2-3 tane adamın, kadının ufak çocuk cesetlerini (muhtemelen çocukları) kucaklarına aldığını gördüğüm an hayati fonksiyonlarım durdu..

üstüne üstlük hâlâ allah yücedir muhabbetini böyle bir olayda haklılığın ispatı olarak gösteren, "bakın dünya fani, hak yoluna gelin" mesajını vermeye kasan embesiller var ki insanın öyle tanrıya da o lafı söyleyenede saydırası geliyor..

edit: çok kötü diyen zavallı insancıklar. merak etmeyin, tanrınızı süper savunduğunuz için cennetin en güzel yerinden yer kaptınız, üstelik seks kölesi cariyeler de cabası. tüm ailenizi yakınlarınızı bir doğal afette kaybetseniz, cesetlerinin başında dururken size gelip "tanrı'nın adaleti, gavurlardı o yüzden tanrı cezalandırdı, allah böyle belalarını verir, namus kalmamıştı (bunları bir şekilde her deprem'den sonra duyuyoruz) vs.." derlerse ne hissedersiniz?

(mission complete - 30 Aralık 2004 02:54)

amerika hörtleşik devletleri yetkililerinin, bir tsunami ihtimalini önceden belirledikleri, ancak ilgili yerlere ulaşamadıkları depremdir. kendileri bir takım yerlere e-mail göndermişler ancak cevap alamamışlardır. dolayısıyla "e mail gönderdik cevap gelmedi ne yapalım, kısmet değilmiş" diye düşünüp, tv'den maç izlemeye devam etmişlerdir muhtemelen:

http://www.milliyet.com.tr/…4/12/30/yasam/ayas.html

ulan, ulan, şimdi siz isteseniz o süpersonik uydu sistemlerinizle bilmemnelerinizle, bana bu oturduğum yere vahiy bile indirirsiniz, koskoca güney asyada ulaşacak adam bulamadınız demek. oha diyorum size. yoksa sandığımız kadar büyük (!) devlet değil misiniz? yoksa televizyondan insan ölümleri izlemeye çok mu alıştınız, ondan mı?

(sui - 30 Aralık 2004 14:54)

maaalldiiveleerdeee mahsuur kalan emre ye ilk biiiz ulaastıık tarzi bir anons u duydugumdan beri turk kanalı seyredememe sebep vermiştir bu felaket. bu kadar mı insanlıktan uzaklastı bizim medyamız.. kurucu olmak yerine rayting ugruna yapılan bunca saklabanlık niyedir. hani nerede yardım kampanyası ile ilgili haberler? varsa yoksa emre ve aysun un nasıl kurtuldugu... malesef bunu kanıksamıs turk halkının büyük bir kısmı da deliler gibi bunu izliyor , bunu yutuyor ve daha fazlasını , daha mühimini istemiyor. çok yazık...

(sirius black - 30 Aralık 2004 21:11)