sakin, uslu, şeffaf, samimi, dozunu bilmiş film.
güzel yerde durmuş, güzel yerde konuşturmuş, akması gerektiğince akmış, didiklememiş, yaraları kanırtmadan hislendirebilmiş, ertesi ve ertesi ve ertesi gün hatırlanabilecek kadar doğru ifadeye sahip shona auerbach filmi.

(blueclue - 8 Ekim 2006 02:44)

bir klişe ile tanımlarsak; insanın yüreğine dokunan filmdir diyebiliriz. iskoçya'nın, filmi daha yürek paralayıcı bir hale getirdiğini söylemeden geçmeyelim. zira film hawai'de çekilse aynı etkiyi yaratamazdı gibime geliyor.

(tensipzapti - 5 Ekim 2009 22:01)

gerard butler'a doyurmuyor ama başka da kusuru yok.

iskoçya'nın o güzel, serin, kapalı, gri havasında da gözünüzü hiçbir şey almadığı için bütün netliğiyle anlıyor, her şeyi rahatlıkla görebiliyor insan.

arabeskinizden sıkıldığınız bir zamandaysanız açık, pürüzsüz ve gerçek haliyle yüreğinizde bıraktığı sızı için izleyin.

(aksi melek - 12 Mayıs 2013 03:24)

newsroomdan sonra keşfettiğim emily mortimerin başrolde oynadığı tatlı bi film.. emily mortimer'i nası unutmuşuz biz kenarda köşede bunu düşündürdü bana.. oysa, notting hilldeki kıyıda köşede kalmış hatunmuş da kendisi.. neyse, filmi sadece emily için izleyince tatmin ediyo.. bol bol ingiliz aksanı ve şefkat de var.. daha ne olsun.. sessiz uyuyamayanlar, illa dizi film açanlar için ideal.. aç, biraz izle geri kalanını kafanda kur emily'nin sesi eşliğinde oh..

(semrin - 12 Aralık 2013 13:38)

aslında dümdüz işlenmiş , ama bir o kadar inişli çıkışlı bir film. hatta sadece çıkışlı. emily mortimer e bittim. o kadar savunmasız ve bir o kadar korunaklı oynamış ki.gerard butler zaten gerard butler . ne seyredeceğim diye düşünülen boş bir gün kesinlikle tavsiye edilir.

(yalancikestane - 17 Aralık 2013 02:31)

miramax tarafindan sinemalara sunulacak olan ingiliz/iskoc yapimi, billy elliot tadinda muhtesem bir filmdir. 10 yasindaki, sagir, frankie dogumdan beri annesi ile bir yerden bir yere tasinarak ve hic tanimadigi insanlardan kacmak uzerine kurulu bir yasam surmektedir. hic bir zaman tanismadigi denizci babasi ile sadece duzenli olarak yolladigi mektuplarla haberlesmektedir. fakat frankie'nin bilmedigi olay, babasindan geliyormus zannetigi mektuplar aslinda annesi tarafindan yazilmaktadir. cunku frankie'nin gercek babasi ile ilgili buyuk bir sir vardir ki, frankie nin annesinin bu siri frankie ye soleyip cocugun tum dunyasini degistirmeye hic niyeti yoktur. bir gun frankie'nin "sozde" babasinin da icinde bulundugu bir gemi, sehre gelir ve olaylar gelisir.

miramax tarafindan satin alinmis, cannes film festivali 2004 ve tribeca film festivali 2004 de gosterilmis, amerikada ekim ayinda sinemalara gelmesi planlanan filmdir.

(eternity4ever - 13 Mayıs 2004 03:57)

shona auerbach'ın yönettiği film. 2004 yapımı. film başladıktan takriben 51 dakika sonra sıgara içebilirsiniz. başlamayı düşünenler için de bir fırsat.35 mm. oyuncular ;jack mcelhone, emily mortimer, gerald butler, mary riggans.
olympia film festivalinde kasım ayında gösterimdeydi.

(dirtyrider - 7 Ocak 2005 10:32)

http://www.miramax.com/dearfrankie/

(schizophrenia13 - 8 Haziran 2005 12:42)

güzel bir senaryo ile güzel bir oyuncu kadrosunun birleşimi. cidden başarılı bir film ama kendisine gereğinden fazla değer biçildiği de kesin. belki de sadece bu tamamen müthiş bir film olduğunu kabul etmeyi zorlaştırıyor. gene de emily mortimer ve gerard butler ikilisinin uyumunu görmek ve iki hayal gibi gün yaşamak için izlemeli bu filmi... bir de iskoç aksanına karşı zayıflığınız varsa sevmeme şansınız yok.

(stradicaster - 13 Eylül 2005 22:18)

film için akmayan, durağan gibi tabirler kullanılıyor fakat aslında normal hayat kadar sıradan ve sessiz bir film bence. ne fazla ne de eksik. bu durgunluk belki de filmin gerçek hayatın daha soğuk ve acı kısımlarında geçmesinden kaynaklanıyor. sağır bir çocuğun yaşamının anlatıldığı film, insanı o ruh haline sokmakta hiç zorlanmadığı gibi bunda fazlasıyla başarılı oluyor. emily mortimer sesiyle ve mimikleriyle insanı kendine aşık ediyor. gerard butler karizmasıyla ve hareketleriyle kıskandırıyor. filmin sonunda ise şaşkınlık, sevinç ve gözyaşı birbirine karışıyor. bu arada sinema tarihinin en masum ve belki de en iyi öpüşme sahnelerinden birine tanık olduğumuzu da söylebilirim sanırım. sonuç olarak güzel film. izleyin, izlettirin.

(argento - 11 Aralık 2005 04:47)