encore ve relapse gibi beklentilerin biraz altında 2 albümden sonra eminem'in çıkardığı son lp'dir.

sıkı eminem takipçileri zaten farkındadırlar ama eminem'deki değişiklik onları aşıp normal dinleyicilerin de dikkatini çekebilecek bir düzeydeydi. sektörün en yetenekli adamlarından birini ass like that, my 1st single, bagpipes from baghdad, must be the ganja, 3 a.m. şarkılarındaki gibi sesini incelterek ve normalden farklı bir hale sokarak rap yaparken dinliyorduk. em, anlam veremediğim bir şekilde bu sesini değiştirme işine biraz takmış durumdaydı. bir süredir daha tiz ve aksanlı bir vokal ile rap yapıyordu. bu, o ses tonuyla söylediği şarkıların kötü olduğu anlamına gelmiyor elbette ama çok ilginç duyuluyordu (yeni albümde bu durumda kurtulmuş sayılır).

böyle durulduğu bir dönemde dahi beautiful kadar içten, we made you gibi iğneleyici (eminem albümlerinin ilk single'larında alışık olduğumuz popüler kültür taşlamalarıyla doluydu), crack a bottle gibi catchy, old time's sake gibi gaza getiren şarkılar yapmayı becerebilmişti. ama marshall matters lp ve the eminem show ile çok yükseklere taşıdığı çıtayı aşamıyordu sanki. kendi yeteneğinin yarattığı büyük beklentiyi karşılayamıyordu eminem.

işte recovery, böyle bir dönemin ardından geldi. ilk önce not afraid'de relapse'in kendi adına da ufak bir hayal kırıklığı olduğunu söyledi, heyecanlandırdı bizleri. sonra albümün kapakları yayınlandı. bu normal kapak: http://www.culturebully.com/…covery-album-cover.jpg bu da alternate cover: http://upload.wikimedia.org/…en/f/f3/recovery21.jpg

gelelim albüme..

genel olarak albümdeki şarkılarda bir sound bütünlüğü yok. geçmişteki albümlerde olduğu gibi dr. dre'nin prodüksiyonunun ağırlığı değil, farklı prodüktörlerin farklı sound'ları meydanda. dj khalil ve just blaze göze çarpan ilk isimler.
malesef albüm m.m. lp ya da the eminem show gibi ilk dinleyişte beyninize kazınmıyor. ama bu albümün kötülüğünün değil, o eski albümlerin başarısının altını çiziyor aslında. eminem kesinlikle kötü bir iş çıkarmamış.
albüm önceki çalışmalara göre farkını skit'lerin eksikliği ile bile belli ediyor. önceden her eminem albümünde gördüğümüz introlar, outrolar ve aradaki skitler bu sefer yok.

albüm cold wind blows şarkısının

"it shouldn't be difficult to explain
just why you came back again, you hate the fame
love the game, cold as ice you remain
fuck em' all, tell 'em all eat shit, here we go again"

sözleri ile açılıyor. bu motivasyonu görmek heyecan verici. belli ki eminem kafasını toplamış, kendini işine vermiş. ikinci şarkı talkin' 2 myself albümün en sağlam işlerinden. eminem tüm içtenliği ile söylüyor düşündüklerini. albümün en dikkat çekici sözlerini bu şarkıda yazmış. kendi de biliyor encore ve relapse'in ona çok da yakışmadığını, açık açık söylüyor her şeyi:

"hit my bottom so hard i bounce twice suffice this time around
it's different them last two albums didn't count
encore i was on drugs, relapse i was flushing em out
i've come up to make it up to you no more fucking around
i've got something to prove to fans i feel like i let em down
so please accept my apology i finally feel like i'm back to normal
i feel like me again"

space bound ile so bad isimli şarkılar gayet başarılı prodüksiyonları. so bad'de dr. dre'nin prodüktörlüğü üstlendiğini de belirtelim. özellikle space bound nakaratın da etkisiyle biraz duygusal bi hal almış. you're never over da başarılı şarkılardan, eminem bu şarkıda bol bol rahmetli dostu proof'tan bahsediyor ve şarkının sonuna doğru vokalini de iyi kullanmış. cinderella man inanılmaz "gaz" bir şarkı, favorilerimden.

gelelim albümün sürprizlerine. pink'in eşlik ettiği won't back down belki de en beklenmedik şarkılardan biri olmuş. farklı bir sound. benzer bir durum black sabbath sample'lı going through changes'da da geçerli. farklı bir sampling örneği lil wayne'le olan no love'da da kullanılmış. ilk dinleyişte biraz garip geliyor çünkü bir rap albümünde haddaway'in what is love'ını sample olarak duyuyorsunuz.

albümün en büyük sürprizi bence rihanna ile featuring yapılmış olması. tamam, bu kızcağızın sesi çok güzel, onun ben de farkındayım. ama günümüz popüler kültürünün yarattığı en büyük ikonlardan birini, yılların popüler kültür eleştirmeni eminem ile aynı şarkıda görmek çok ilginç. kızın hakkını verelim, love the way you lie'daki vokali güzel ama rude boyda azgın teke gibi kendine damızlık bir eleman arayan ve ağzına geleni söyleyen rihanna'yı eminemle bir ayrılık şarkısında duymak garip. sonuçta eminem'den ayrılık şarkısı dinlemek çok da olağan bir şey değil, hele ki yıllarca eleştirdiği popüler popçularla mikrofon paylaşıyorsa.

sonuç olarak, eminem relapse albümünde olduğu gibi 4-5 tane sağlam şarkı yapıp gerisini ortalama bırakmak yerine tüm şarkılara biraz daha emek harcamış ve hepsini biraz daha eşit hale getirmiş gibi. gayet başarılı.

(amaru71 - 13 Haziran 2010 04:25)