yirmi yedinci uluslararası istanbul film festivali'nin son gününde izledim hasbelkader.

film birbirinden alakasız bibuçuk hikayeden olu$uyor: michael jackson personası ile ya$ayan [sahiden] 'kaybeden' karakterimiz paris ortasında bi' marilyn monroe taklitçisi ile tanı$arak iskoçya'daki bi' taklitçiler komününe göç eder. taklitçilik dı$ında i$ gütmeden nasıl yerle$tikleri meçhul olan bu $atoda çakma abraham lincoln, charlie chaplin, sammy davis jr, james dean, madonna, kırmızı ba$lıklı kız, shirley temple, kraliçe ve papa bulunmaktadır. kendi halinde kabul edilebilir olan "en saf ruh taklitçinin ruhudur" mesajı nasıl olur da "ba$kası olma kendin ol" diye tarkanla$ır bilinmez.

yan hikayede ise, güney amerika'daki misyoner rahibeler ve alkolik bi' papaz var. yerli halka havadan yemek atan uçaktan dü$en rahibenin canlı kurtulması sonucunda, onu tanrının kurtardığını sanan misyon komunitesinin 'uçu$' hikayesi kara mizahi bi' kısa film olarak ana hikayeye yeğlenir.

hasbelkader dedim, festivali kötü filmler ile kapatmak keyifsiz oluyor.

(ent2tel - 4 Mayıs 2008 14:52)

abraham lincoln'un gozlerine bayildigim bir sahnesi var bu filmin, basketbol topu iceriyor.

(bkz: mr lonely)

(cubique - 15 Mayıs 2008 07:12)

(bkz: harmony korine)

(yourstruly - 14 Eylül 2008 19:44)

sinemada serbestlige acigim da, basbayagi sacmasapan bir film..

(whatdreamsmaycome - 1 Ekim 2008 12:04)

süregelen ya da sürüp giden bir olaydan çok adı belli olmayan bir duyguyu anlatan , izlendikten sonra tüm kopukluk ve saçma gelen sapmalarına rağmen 'haddi be' dedirtmeyi başarabilen harmony korine filmi.

(cengi - 30 Aralık 2008 01:14)

leos carax'nın sigara içişi dışında kayda değmedi bende.

yalnız "eğlence" denen şeye bu kadar yabancılaşmış eğlence sahnesi görmemiştim. eğlenemeyenlerle eğlendim. neyse bu laflarımı bırakıyorum şimdi buraya, öneriyle geldim. algı kategorilerini standardize edelim artık diyeceğim. tıpkı rating kategorisi gibi, filmlerin üzerine hangi algı sınıfına dahil oldukları yazılsın. ölçü birimi olarak da "kafa" kullanılsın, örn: kafa: 1500, kafa: - 500 gibi etiketlensin filmler. insan bakar, "o anki" kafasına göre seçer ne izleyeceğini hiç değilse. kafalar karışmaz.

(jeordie - 15 Nisan 2010 16:54)