julien duvivier'in yönettiği fransız noir. tamam hadi ota boka film noir deniyor da, voici le temps des assassins, klasik noir kuşağı dışında bu payeyi almayı hakeden yegane filmlerden. 1956 yılında çekilmiş, şiirsel gerçekçilik günlerinden duvivier'in kankası jean gabin ve le beau gerard blain başrolde. femme fatale olarak da bi bayan var ama o pek ünlü değil(danièle delorme).

paris meyve sebze halinde kendi halinde bi restoran işleten gabin'in eski karısının, gabin'den olmayan kızı çıkagelir bi gün, annem öldü size emanetim hesabı yapar. gabin babacan, kıramaz alır kızı yanına. dedik ya babacan, bir de paris işçi üniversitesinde(politik olsun diye okulu ben salladım) okuyan, bir öğrencisi(erkek) vardır gabin'in. karnını doyurur, cebine harçlık neyim koyar. kaçınılmazdır ki, restorantta bu genç adam ile bu genç kadın kaynaşacak, meşk edip hayaller alemine dalacaklardır. lakin tecrübeyle de sabittir ki film noir larda ve uyumadıkları zamanlarda kadın kısmısın hep bi planı vardır. tagline gibi yazmayı bırakırsak diyebiliriz ki, hatun iş çevirecektir.

böyle bi aşk üçgeni, elektral kompleksler, babayla rekabet, hatunun çokeşliliği falan az bi freud tipi sapkınlığa meyili olanlar için derya deniz olabilecek bir film voici. neyseki sapkın değilim, ayaklarımı soktum geldim.

(dwight - 3 Ağustos 2011 00:19)

fr. işte katiller zamanı

(white vinegar - 3 Ağustos 2011 00:33)

sonuna dek kendini izlettiren, adaletin çok ilginç bir şekilde yerini bulduğu bir film.
figüranlarına dek tüm oyuncular rollerini hakkıyla oynuyorlar.
andré chatelin, başka bir yerde denildiği gibi kendi halinde bir restoran işletmiyor.
evet, restoranına öğrencisi de hatta bir kez berduşu da geliyor ama genelde tam bir gurme cenneti restoran, düşesler, belediye başkanları, sosyetik tipler hep uğrak yeri yapmışlar restoranı; gazetede övücü bir şekilde vedat milörümsü biri yazınca daha da ünleniyor. doğrusu, bir yemek filmi değil. hazırlanışlarını da göstermiyorlar pek yemeklerin fakat adları, sunumları bile hoş bir tad bırakıyor dilde değil gözde, o nadir şaraplar, o şarap soslu karidesler ve daha neler neler...

filmle ilgili ilginç bir ayrıntı da, restoranda bir gün densizin bir coca cola istiyor ve fırçayı yiyor! orada kola olamaz çünkü bir restoran, orası bir büfe, "drugstore" falan değil! böyle haşlanıyor soran densiz ama andré'nin annesinin şehir dışında işlettiği kafe/pansiyon/dansing'de kocaman bir kola reklamı görüyoruz. orada kola var!
gizli reklam mı yoksa fransızlar'ın amerikan ıvır-zıvırına, hele hele filmin çekildiği 1956'da daha az da olsa, sonraki yıllarda artan tepkilerinin mi yansıtılması? bilemiyorum. siz de bilemeyeceksiniz olasılıkla.

film noir gibi olmayan bir film noir.

imdb: voici le temps des assassins... (1956) / julien duvivier

(fij - 22 Kasım 2018 01:12)