küçük bir çocuğa yazıldığı göz önünde bulundurulursa

"yes it's a long way to go, but in the meantime before you cross the street take my hand"

diyerek insanı gülümseten john hemen ardından bir anda insana dank eden "hassiktir ya hakikaten" derdirten bir cümleyi ekler bu şarkıda, hayata bakış açınızı değiştirir:

"life is what happens to you, while you're busy making other plans"

(event - 12 Kasım 2009 00:10)

sinema keyfiniz kafa dağıtmak üzerine ise uzak durun bu filmden. kışkırtmak amaçlı söylemiyorum, harbiden.

yalnız bir gerçek var ki, oyunculuk olsun, yönetim olsun, ışıktı, kaşıktı hepsi kıdemli. zevkle izledim ama tavsiye etmiyorum.

(belirli ucamayan cisim - 26 Kasım 2011 18:07)

timothee chalamet için izlenecek filmlerden :)

(birminikkus - 9 Ekim 2018 10:47)

özellikle ergenlik dönemi gençlerin, uyuşturucu bağımlılığının içinden çıkılması ne kadar zor bir bataklık olduğunu görebilmeleri açısından izleyebilecekleri, gerçek bir hayat hikayesine dayanan, iç burkan film.

(lingonberry - 2 Kasım 2018 22:52)

ne yazık ki malum ortamlara düşmüştür.

(gokten sukela indi - 4 Ocak 2019 08:44)

izlerken icim burkuldu. uyusturucunun gencecik bir hayati beraberinde ailesini sevdiklerini nasil darmadagin ettigini anlatan guzel film.

(minka - 4 Ocak 2019 19:47)

yaşayan en büyük oyunculardan biri olan (bkz: steve carell) ve bu yolun henüz başında olmasına rağmen mükemmel işler çıkaran (bkz: timothee chalamet) i buluşturan 2018 yılının en iyi filmlerin biri.

film david ve oğlu nick'in ilişkisini ele alıyor. nick parçalanmış bir ailenin çocuğudur. annesiyle boşanmasının ardından oğlundan ayrı kalsa da david, nick ile ilgilenmeyi hiç bir zaman ihmal etmez. aslında nick'in iyi bir hayatı ve başarılı bir öğrencilik dönemi vardır ama kısa bir süre içerisinde david oğlundaki değişimi fark eder. oğlundaki değişimi anlamaya çalışırken acı gerçekle yüzleşir. nick; meth ve eroin bağımlısıdır.

yönetmenin çok karışık ve dağınık anlatımı içerisinde iki oyuncu da filmi kurtarmış diyebilirim. steve carell artık bu dram flimlerinin üstesinden kolaylıkla gelebilecek kapasiteye gelmiş. timothee rolünü oynarken o bağımlı ve promlemli çocuk psikolojisini çok iyi yansıtmış. film boyunca aktarılmak istenilen mesajlar gayet açık bir biçimde izleyiciye aktarılmış. filmin tek eksik yanı; müzikler daha güçlü olabilirmiş.

iki sahne çok fena bir şekilde içimi dağıttı. oğlu için artık bir şey yapamayacağını ve elinden bir şey gelmediğini anladığı bölümler, ikinci olarak da tabi ki son sahne. günlük güneşlik çimenlerin içinde gölgede sandalyede oturup, hiç bir şey söylemeden babasına sarılıp ağladığı sahne.

(konuneydiabi - 17 Ocak 2019 23:59)

timothee chalamet için merakla açtığım ve beklentilerimi karşılayan bir film oldu. tek gözüme batan detay filmde kullanılan müziklerin sahneler ile uyumsuzluğu. onun dışında derdini iyi anlattığını düşünüyorum.

--- spoiler ---

nick küçüklüğünden beri bağlanma aşamasını tamamlayamadığı (anneden ayrı olma) için kendisini maddelere veriyor. psikoloji dersinde gördüğüm kadarıyla bir bebeğin/çocuğun anne ile geçirdiği vakit o kadar önemli ki aradaki o güven ve sevgi bağı kurulamazsa sittin sene o boşluğu dolduramıyorsun.

nick de bunu içindeki kara delik olarak ifade ediyor filmde. ne yaparsa yapsın olmuyor. ne kardeşleri ne ailesi, ne sevgilisi, ne okul, ne entelektüellik. bu da bir çeşit hastalık elbette.

filmin hoşuma giden yanı bağımlılığa çoğunlukla ailenin- babanın- bakış açısından bakması. gerçekten ebeveyn olup bu tarz bir durumla karşılaşsam ne yaparım diye sorgularken buldum kendimi.

diğer bir nokta da filmin nick kurtuldu hadi bye diye bitmemesi. 8 yıldır mücadele ettiğini vurgulamışlar. bağımlılık -sigarada dahil- bir kere içine girdin mi kolay kolay sıyrılamadığın durumlar malum. her an her saniye mücadele ediyorsun.

neticede iyi filmdi. emeğe sağlık.

--- spoiler ---

(otlukek - 20 Ocak 2019 00:22)

son aylarda girl ile birlikte izlediğim en iyi filmlerden biri oldu. timothee chalamet bir kez daha aklımı aldı, evren onu sikimsonik yapımlardan ve marvel'dan uzak tutsun, amin.

ayrıca dünden beri her boş anımda dinlediğim soundtrack'i bir 1990'lar sonu / 2000'ler başı saygı geçidi gibi.

link

(bozuk sut - 28 Ocak 2019 15:04)

18 yaşında bir oğlan babası olarak filmin ilk beş dakikası sonrasında düşüncelerim "bu film sonunda herhalde benim yüreğimi dağlayacak" şeklindeydi. ama öyle olmadı. o duygusal yoğunluğu bir türlü hissedemedim. bunun temel sebebinin dağınık kurgu olduğunu düşünüyorum. hiçbir sahnenin 3 dakikadan fazla sürmediği çılgın bir tempo ve her konuşmalı sahneden sonra araya bir şarkı serpiştirme merakı filmi yüzeyselleştirmiş.

(150film - 11 Şubat 2019 00:50)