mardi gras'dan sonra gelen carsamba, lent'in ilk gunu. 2007'de 21 subat'a denk gelmistir.

(muhendis - 23 Şubat 2007 00:06)

ethan hawke'un yeni romaninin adi. gecen haftalarda rolling stone dergisinde uzun bir bolum yayinlandi. ayrica edward burns de bu isimle bir film cekiyor.

(sleepwalker - 11 Ağustos 2002 00:07)

easter'dan onceki 7. car$ambadir. ^*

(huger - 15 Temmuz 2003 06:10)

(bkz: wishbone ash)

(neen - 26 Kasım 2003 16:57)

bu sene amerikada the passion of christın gösterime girdiği gün.

(tinuviel - 2 Mart 2004 12:32)

hani bazı şarkılar vardır, bestelerinin yanı sıra güfteleriyle de öyle melodiklerdir ki, dinlemeden edemezsin; dinleyemediğin vakitse, kafanın içinde tekrar tekrar döndürüp durursun kelimeleri.

işte, t.s. eliot'ın "ash-wednesday"i de tam böyle bir şiir işte. yalnızca tek bir okuyuşta, «because i do not hope» mısrası öyle bir mıhlanır ki zihninine, artık ağa yakalanmış bir sinekten farksızsındır, ne kanatlarının bir değeri kalmıştır, ne de pençelerinin kudreti... hele bir de, eğer şiiri t.s. eliot'ın ya da seamus heaney'nin sesinden dinlemişsen, tamamdır: bu, yürüyen "ash-wednesday" oldun demektir!

ben, misal, "ash-wednesday"i bir süredir cep saati gibi yanımda taşıyorum. ya da bırakalım şimdi metaforu; şiirin çıktısını alıp, dosyalayıp, gittiğim her yere yanımda taşıyacağım geliyor. hal böyleyken, dedim, madem şiiri beynimde taşıyacak kadar çok okudum, çok sevdim, neden anladığım kadarıyla çevirmeye koyulmuyorum? böyle konuştum kendimle, ve şiirin en sevdiğim kısmını, yani ilk bölümünü, dün gece türkçeye çevirdim. "ash-wednesday", (antolojiler ve t.s. eliot'ın toplu şiir kitapları her ne kadar şiirin 1930'da yazıldığını belirtse de) aslında 1928'den '30'a, yaklaşık 3 yıla yayılan bir zaman diliminde ve üç bağımsız parça olarak yazılmış. ki bunu salt şiiri okuyarak çıkarsamak mümkün. aşağıda çevirisini verdiğim ilk bölüm ise, ilk kez 1928'de, "perch' io non spero", yani "çünkü ben ummuyorum" adıyla yayınlanmış. t.s. eliot, 1927 yılında anglikanizm'e geçtikten sonra yazdığı şiirinin bu bölümünde, italyan ortaçağ şairi guido cavalcanti'nin buradan okunabilen "perch’i’ no spero di tornar giammai", yani "çünkü ben geri dönmeyi ummuyorum artık" adlı şiirinden beslenmiş. takip eden bölümlerde ise dante alighieri'nin "la divina commedia"sından ilham bulmuş kendine. ne var ki, t.s. eliot "ash-wednesday"i teolojik bir şiir olarak tasarlamasına karşın, özellikle ilk bölümü üzerinden, bunun aslında bir "aşk şiiri" olduğuna yönelik yorumlar almış ve bu yorumları bertaraf etmek için epeyce vakit harcamış zamanında.

"ash-wednesday", ister teolojik, ister seküler bir şiir olsun; kesin olan, bunun t.s. eliot'ın parmaklarından çıkan en yetkin şiirlerden biri olduğu ve modernist melodikliğinin şu post-modern çağımızda dahi yankılanabildiğidir. masalı daha fazla uzatmadan, okuyucuyu "kül çarşambası"nın ilk bölümünün çevirisiyle başbaşa bırakıp çekiliyorum.

~~

"kül çarşambası, i"

çünkü ben geri dönmeyi ummuyorum artık
çünkü ben geri dönmeyi
çünkü ben geri dönmeyi ummuyorum.
falancanın ihsanı, filancanın vesilesi...
böyle şeylere yeltenmeye yeltenmeyeceğim artık
(ihtiyar kartal ne diye açsın ki kanatlarını?)
ben ne diye
bu adi asrın yitik kudretinin yasını tutayım ki?

çünkü ben bilmeyi ummuyorum artık
eski güzel günlerin hastalıklı görkemini
çünkü ben düşünmüyorum
çünkü ben biliyorum ki bilemeyeceğim
tek hakiki, fani kudreti
çünkü ben içemeyeceğim
oradan, ağaçların çiçeklendiği, pınarların gürlediği yerden, artık kuruyup bittiğinden.

çünkü ben biliyorum ki vakit daima tam vaktidir
ve yer daima tam ve yegane yerdir
ve gerçek olan ne varsa sadece tek bir yer için
ve sadece bir defalığına gerçektir.
memnunum şeyler oldukları gibi olduklarında
ve feragat ediyorum bu kutsanmış çehreden
ve feragat ediyorum bu sesten
çünkü ben geri dönmeyi umamıyorum artık
dolayısıyla memnunum, memnun olduklarım üstüne
inşa ettiklerimden.

ve yakarıyorum tanrı'ya ki rahmetini esirgemesin bizden
ve yakarıyorum ki unutabileyim
her ne varsa kendimle uzun uzadıya tartıştığım
uzun uzadıya açıkladığım
çünkü ben geri dönmeyi ummuyorum artık
bu sözcükler yetsin yanıtlamaya
her ne olduysa, olmayacak artık
tanrı'nın rahmeti hesap günü geldiğinde esirgenmesin bizden

çünkü bu kanatlar uçmak için kanatlanmayacaklar artık
ama yalnızca havayı dövecekler
havayı, artık iyice azalan ve kuruyan
iradeden dahi daha az ve daha kuru olan
öğret bize umursamayı ve umursamazlığı
öğret bize kıpırtısız kalmayı.

yakarın biz günahkarlar için şimdi ve ölüm vakti geldiğinde
yakarın bizler için şimdi ve ölüm vakti geldiğinde.

(siyah giysili adam - 24 Haziran 2014 17:07)

kısa shivaree şarkısı. "i oughta give you a shot in the head for making me live in this dump" albümünden 11. şarkı.

goodnight goodnight
leave all your toys
candles and cats
a few stupid boys
and a rock for good luck
two different eyes
leave your red birds to sing us lullabies
and some books and a baby
a ceiling of gold
the new york yankees
and a bottle of snow

(queasiness - 2 Ekim 2004 14:05)

1973 yapımı bir drama. larry peerce yönetmiştir. elizabeth taylor ve henry fonda gibi iki dev başrollerde yer almıştır. ilişkisini kurtarmak için estetik operasyon geçiriyo liz abla ama olaylar beklediği gibi gelişmiyor. biraz arabesk bir konu.

(esismen - 19 Ocak 2005 09:45)

(bkz: t. s. eliot)

(dutagaci - 6 Nisan 2005 03:10)

waste land ve four quartets ile birlikte bir butunun parcalarini olusturdugunu dusundugum t s eliot siiri

ash-wednesday

i
because i do not hope to turn again
because i do not hope
because i do not hope to turn
desiring this man's gift and that man's scope
i no longer strive to strive towards such things
(why should the aged eagle stretch its wings?)
why should i mourn
the vanished power of the usual reign?

because i do not hope to know again
the infirm glory of the positive hour
because i do not think
because i know i shall not know
the one veritable transitory power
because i cannot drink
there, where trees flower, and springs flow, for there is nothing again

because i know that time is always time
and place is always and only place
and what is actual is actual only for one time
and only for one place
i rejoice that things are as they are and
i renounce the blessed face
and renounce the voice
because i cannot hope to turn again
consequently i rejoice, having to construct something
upon which to rejoice

and pray to god to have mercy upon us
and pray that i may forget
these matters that with myself i too much discuss
too much explain
because i do not hope to turn again
let these words answer
for what is done, not to be done again
may the judgement not be too heavy upon us

because these wings are no longer wings to fly
but merely vans to beat the air
the air which is now thoroughly small and dry
smaller and dryer than the will
teach us to care and not to care
teach us to sit still.

pray for us sinners now and at the hour of our death
pray for us now and at the hour of our death.

ii

lady, three white leopards sat under a juniper-tree
in the cool of the day, having fed to sateity
on my legs my heart my liver and that which had been contained
in the hollow round of my skull. and god said
shall these bones live? shall these
bones live? and that which had been contained
in the bones (which were already dry) said chirping:
because of the goodness of this lady
and because of her loveliness, and because
she honours the virgin in meditation,
we shine with brightness. and i who am here dissembled
proffer my deeds to oblivion, and my love
to the posterity of the desert and the fruit of the gourd.
it is this which recovers
my guts the strings of my eyes and the indigestible portions
which the leopards reject. the lady is withdrawn
in a white gown, to contemplation, in a white gown.
let the whiteness of bones atone to forgetfulness.
there is no life in them. as i am forgotten
and would be forgotten, so i would forget
thus devoted, concentrated in purpose. and god said
prophesy to the wind, to the wind only for only
the wind will listen. and the bones sang chirping
with the burden of the grasshopper, saying

lady of silences
calm and distressed
torn and most whole
rose of memory
rose of forgetfulness
exhausted and life-giving
worried reposeful
the single rose
is now the garden
where all loves end
terminate torment
of love unsatisfied
the greater torment
of love satisfied
end of the endless
journey to no end
conclusion of all that
is inconclusible
speech without word and
word of no speech
grace to the mother
for the garden
where all love ends.

under a juniper-tree the bones sang, scattered and shining
we are glad to be scattered, we did little good to each other,
under a tree in the cool of the day, with the blessing of sand,
forgetting themselves and each other, united
in the quiet of the desert. this is the land which ye
shall divide by lot. and neither division nor unity
matters. this is the land. we have our inheritance.

iii

at the first turning of the second stair
i turned and saw below
the same shape twisted on the banister
under the vapour in the fetid air
struggling with the devil of the stairs who wears
the deceitul face of hope and of despair.

at the second turning of the second stair
i left them twisting, turning below;
there were no more faces and the stair was dark,
damp, jagged, like an old man's mouth drivelling, beyond repair,
or the toothed gullet of an aged shark.

at the first turning of the third stair
was a slotted window bellied like the figs's fruit
and beyond the hawthorn blossom and a pasture scene
the broadbacked figure drest in blue and green
enchanted the maytime with an antique flute.
blown hair is sweet, brown hair over the mouth blown,
lilac and brown hair;
distraction, music of the flute, stops and steps of the mind over the third stair,
fading, fading; strength beyond hope and despair
climbing the third stair.

lord, i am not worthy
lord, i am not worthy
but speak the word only.

iv

who walked between the violet and the violet
who walked between
the various ranks of varied green
going in white and blue, in mary's colour,
talking of trivial things
in ignorance and knowledge of eternal dolour
who moved among the others as they walked,
who then made strong the fountains and made fresh the springs

made cool the dry rock and made firm the sand
in blue of larkspur, blue of mary's colour,
sovegna vos

here are the years that walk between, bearing
away the fiddles and the flutes, restoring
one who moves in the time between sleep and waking, wearing

white light folded, sheathing about her, folded.
the new years walk, restoring
through a bright cloud of tears, the years, restoring
with a new verse the ancient rhyme. redeem
the time. redeem
the unread vision in the higher dream
while jewelled unicorns draw by the gilded hearse.

the silent sister veiled in white and blue
between the yews, behind the garden god,
whose flute is breathless, bent her head and signed but spoke no word

but the fountain sprang up and the bird sang down
redeem the time, redeem the dream
the token of the word unheard, unspoken

till the wind shake a thousand whispers from the yew

and after this our exile

v

if the lost word is lost, if the spent word is spent
if the unheard, unspoken
word is unspoken, unheard;
still is the unspoken word, the word unheard,
the word without a word, the word within
the world and for the world;
and the light shone in darkness and
against the word the unstilled world still whirled
about the centre of the silent word.

o my people, what have i done unto thee.

where shall the word be found, where will the word
resound? not here, there is not enough silence
not on the sea or on the islands, not
on the mainland, in the desert or the rain land,
for those who walk in darkness
both in the day time and in the night time
the right time and the right place are not here
no place of grace for those who avoid the face
no time to rejoice for those who walk among noise and deny the voice

will the veiled sister pray for
those who walk in darkness, who chose thee and oppose thee,
those who are torn on the horn between season and season, time and time, between
hour and hour, word and word, power and power, those who wait
in darkness? will the veiled sister pray
for children at the gate
who will not go away and cannot pray:
pray for those who chose and oppose

o my people, what have i done unto thee.

will the veiled sister between the slender
yew trees pray for those who offend her
and are terrified and cannot surrender
and affirm before the world and deny between the rocks
in the last desert before the last blue rocks
the desert in the garden the garden in the desert
of drouth, spitting from the mouth the withered apple-seed.

o my people.

vi

although i do not hope to turn again
although i do not hope
although i do not hope to turn

wavering between the profit and the loss
in this brief transit where the dreams cross
the dreamcrossed twilight between birth and dying
(bless me father) though i do not wish to wish these things
from the wide window towards the granite shore
the white sails still fly seaward, seaward flying
unbroken wings

and the lost heart stiffens and rejoices
in the lost lilac and the lost sea voices
and the weak spirit quickens to rebel
for the bent golden-rod and the lost sea smell
quickens to recover
the cry of quail and the whirling plover
and the blind eye creates
the empty forms between the ivory gates
and smell renews the salt savour of the sandy earth this is the time of tension between dying and birth the place of solitude where three dreams cross between blue rocks but when the voices shaken from the yew-tree drift away let the other yew be shaken and reply.

blessed sister, holy mother, spirit of the fountain, spirit of the garden,
suffer us not to mock ourselves with falsehood
teach us to care and not to care
teach us to sit still
even among these rocks,
our peace in his will
and even among these rocks
sister, mother
and spirit of the river, spirit of the sea,
suffer me not to be separated

and let my cry come unto thee.

(bkz: faber and faber)

(elf - 29 Nisan 2005 10:39)