irreversible ile olay yaratan, arjantin dogumlu fransiz yonetmen. filmlerinin senaryosunu da kendisi yaziyor.

(neen - 26 Kasım 2002 20:14)

irreversible daki uzuuun sahneleri tecrübe ettiğim icin taktir mi etsem nefret mi etsem karar veremediğim yönetmen

(big bad mama - 2 Aralık 2002 11:17)

hamilelige ve hamilelere bir kini oldugunu düsündügüm adam.
ilk filminde tekmeliyordu, ikincide tecavüz ediyor.

(patty diphusa - 14 Aralık 2002 10:22)

kendisi irreversible'in rectum'da gecen sahnesinde alenen 31 cekerken gozukmektedir. ayni naneyi yemis bir diger yonetmen icin (bkz: steven soderbergh) ve (bkz: schizopolis).

(electric cafe - 1 Ocak 2003 23:19)

müthiş uyuşturucu deneyimlerini insanoğlu ile paylaşan rahatsız bir yönetmendir kendisi. imdb'den alğımız bilgilere göre irreversible filminin ilk 30 dakikasına kişide bulantı ve baş dönmesi yaratan 28hz'lik düşük frekanslı, neredeyse duyulmayan bir ses eklemiştir ki filmin cannes'daki prömiyerinde bu kadar kişinin filmi yarıda bırakıp çıkma nedeni bu sestir. bayılanlar da olmuş sanırım. yönetmen yine bir röportajında bu sesi gayet bilinçli bir şekilde eklediğini belirtmiş. hastasıyız.

(mevlana gel dedi gitmedim - 24 Mart 2012 07:07)

değişik bir yönetmen, çarpıcı (laf olsun diye değil hiç bak) filmlerini izlerken "yuh o kadar değil ulan! noluyo?!" denilebilir. lakin ki olur. hikayeler uçuktur. aşırı derecede. ilk izlediğim film (bkz: seul contre tous) idi "gaspar'ım n'aptın bilader sen ya? olum var ya yapacağın filmi..." diyip gıkım çıkmadan izledim ve dayanamayıp sonrasında birkaç filmini daha izledim. psikolojiyi fena bozabilir benden demesi. adamın en favori filmlerinden biri (bkz: salo o le 120 giornate di sodoma) imiş. yapıver hasabını sen gayrı. çıkardığım netice şu gardaş: manyak bi nev-i şahsına münhasır arjantinli ve de fransız yönetmen.. evet gaspar böylesin. bu müessesesinin kökeni için;

(bkz: marquis de sade)

(zamane yazari - 8 Temmuz 2015 23:46)

farklı bir adam gaspar. çoğunuzun aklına geldiğinde utanacağı şeyleri sık sık düşünmüş yarı işlevsel bir psikopat diyebiliriz kendisine. ressam bir babanın çocuğu olan noe görsel sanatlara yatkın bir ortamın getirisiyle beynindekileri stephen king'in yazıya döktüğü gibi sinemaya dökebiliyor. ilk filmi carne'de paspaslığın, boktan tesadüflerin, savrulmuş bir hayatın manifestovari bir dışa vurumunu izledik. seul contre tous gibi bir filmin ayak sesleri carne'den fark edilebiliyordu. carne'de savrulan bu hayatı büyüteç altına aldığı seul contre tous , anti kahramınıyla empati kurabilenlere kendini sorgulatıyordu. tıpkı climax'in afişinde "you despised i stand alone" dediği gibi. kamera kullanımındaki anilik de i stand alone'da deneysel sinemanın yeni bir yön kazanacığının müjdesini veriyor gibiydi. ikinci uzun metrajı irreversible 'da ise kadın erkek ilişkileri üzerinden, öfke, insan olmak, arzular ve kaybetmek üzerine günümüz etiğine seul contre tous'nun tuz döktüğü yaralara parmağını sokuyordu.

en sevdiğim yönetmeni övmeme biraz izin verin lütfen: enter the void benim için sinemanın başka bir boyuta geldiğinin bir kanıtıdır. psychedelic sinema diyebileceğimiz bir akım noe'den önce yaratılmışsa bilemem ama benim gözümde bu türü yaratan odur çünkü. dmt felsefesinin ve etkilerinin muazzam bir ruhsal yolculukla harmanlandığı film, izleyicilerine inanılmaz bir görsel şölen ve görsel sanatların dönüştürücü etkisini vaad ediyordu. hotel love sahnesindeki cinsellik kullanımı ise bana gerçekten haz vermişti. bu film kafamda noe'ya dair bir hipotez oluşturmuştu. hipotezimi kanıtlamak için bir sonraki filmini beklemeliydim.

bir sonraki filmi love'ın ilk gösterimi cannes'da olacaktı ve ben bölgesel trenlere kaçak binerek ve otostop çekerek cannes'a kadar geldim 1000 kmlik yolu bitirip. kumsala oturur oturmaz sırf noe deneyimi yaşayabilmek adına iki pul lsd aldım ve tribin ertesi günü filmi izlemeyi planladım. ne kadar uğraşsam da bilet bulamadım. bir noktada kafamın da ilginçliğiyle tişörtümü çıkarıp göğsüme "love için bir davetiye lütfen" yazsam da bilet bulamadım ve kendi kendime filme küsüp 2017'de gerçekten değer verdiğim bir insan sorana kadar izlemedim. benim için gerçekten özel bir film oldu love. cinselliğin aşk ve saplantıyla ne kadar bağlantılı olduğunu gösteren bu film bana çift olmak kavramını gerçekten sorgulattı. müziklerini filmden sonra 2 ay boyunca dinledim ve filmi bir sene içinde 3 kez izledim. hipotezim de benim gözümde doğrulanmıştı.

noe'nun her filmi bir uyuşturucuyu anlatıyor bana göre. seul contre tous'da alkolün hoyratlığını irreversible ise kokaini fena halde vurgulamıştı. enter the void'in dmt ile ilişkisi aşikarken love afyondaki rahatlığı aşkın ve arzuların sonsuzluğunun yarattığı uyuşukluğu anlatıyordu. climax ise hipotezimi bana göre doğruladı.

--- spoiler ---

climax spoiler'ı içerebilir.

lsd'nin etkisini climax'de delilik üzerinden okuyan gaspar, 90'ların çok kültürlü fransa'sına da seul contre tous'daki gibi bir politik okuma getiriyordu. lsd ve deliliği aynı potada eriten noe lsd'nin insanı en gerçek haliyle ortaya koyabilmesini deliliğin sebebi olarak konumlandırarak sane olamanın yalnızca bir maskeden ibaret olduğunu gösteriyordu.
--- spoiler ---

ben bu noktadan sonra noe sinemasının belki de 68 kuşağını ele alan bir dönem filmiyle cannabis'i de anlatıp daha sonra sinemanın daha deneysel ve deneysel olanda rahatsız edici olandan ziyade estetik olana yönelebileceğine inanıyorum.

tanım: genç, dahi yönetmen

(unutmayi unutan adam - 5 Kasım 2018 03:02)

bir arkadaşımın kendisinin sinemasını "ben böyle filmler çeksem anama babama izletemem" biçiminde özetlediği güzide yönetmen.

filmleri üzerine sayfalarca yazılabilir lakin bir cümleyle sayfalarca yazılacak analizi boşa düşürdüğü ve bir o kadar içerdiği için ne desem boş.

severek izliyoruz, manyak oğlu manyak.

(kelepcemin karasinda bir ak guvercin - 7 Kasım 2018 16:54)

sıradan, öyle yolda gördüğünüz insanların anlatıldığında basit görünen hikayelerinin, içine girdiğinizde ne kadar çarpıcı olduğunu gözler önüne serebilen başarılı ama başına buyruk yönetmen.

gaspar noe ve onunla aynı dalda film çekmiş/çekiyor olan yönetmenlerin eserlerini izledikten sonra, politik veya sosyolojik anlamlar çıkarmaya çalışmak keyif veriyor insana. bu tarz -özellikle de şiddet görsellerinin üst düzeyde olduğu- eserlerin alt anlamlarıyla ilgili fikirler okumak/üretmek insanın zihnini açıyor.

ancak şöyle bir şey var; -120 days of sodom ya da srpski film gibi belirgin politik kaygılar taşıyan eserler hariç- bu dalda işler yapan yönetmenlerin muhtemelen kendisinin bile düşünmediği teoriler çıkıyor bazen. bu da üzerine her anlamda düşünülebildiği için insanı hem gülümsetiyor hem şaşırtıyor.

gaspar noe türünün benzerlerinden böyle kaygılar taşımamasıyla ayrılıyor zannımca. yani düz hayatların ve sıradan bir bar kavgasının ya da hafif çılgın atan bir dansçı grubunun yaşadığı şeyleri bize anlatıyor. örneğin; climax için

--- spoiler ---

filmde çocuğun bulunduğu odanın önünde intihar eden kadının haberi bize basında "dün gece filanca okulda yapılan bir dans provasında x kadın intihar etti" şeklinde yansırken, aslında orada ne kadar acayip olaylar olduğunu muhteşem bir görsellikle ifade ediyor.

--- spoiler ---

kısacası gaspar noe net şekilde basit olayların içindeki korkunçluğa başarıyla dokunuyor. kamera teknikleri, renkler ve sesler insanı sanki retrofuturistik bir evrendeymiş gibi hissettirirken, normal yaşamın absürdlüğü iliklerimize işliyor.

çok başarılı.

(kafirullah hazretleri - 30 Ocak 2019 12:01)

climax filmine kötü diyen tipleri görmemizi sağlayan über yönetmen. bence, siz gaspar noe falan izlemeyi bırakın.

(relativity90 - 21 Mart 2019 16:31)