kilise bünyesindeki bir yetimhanede yaşanan çocuklara yönelik şiddet ve cinsel istismar üzerine yapılmış mükemmel bir film. kanada’da newfoundland’da yaşanmış olaylardan esinlenmişler. çok uzun zamandır böyle vurucu bir film izlememiştim. iki bölümden oluşuyor. ilk kısımda çocukların maruz kaldığı cinsel istismarı ve şiddeti izliyoruz. açıkçası rahatsız edici olduğunu söyleyebilirim ama tahammül edilemeyecek raddede değil. bu tür sahnelerden son derece geriliyor olmama rağmen kapatma gereği duymadan izleyebildim. dozunu kaçırmamışlar. ikinci kısımda ise yargılama sürecini izliyoruz.

aslında açık hiçbir nokta bırakmamış. üzerinde durmasa olmazmış diyebileceğim hiçbir konu bulamadım. o açıdan vurucu olduğu kadar muazzam bir film. mağdurun psikolojisini çok başarılı yansıtmış: çocukların başına gelenleri itiraf edememesi, korkması, aynı şeyleri tekrar yaşamamak için duruşmaya katılmaktan çekinmesi, kendisine istismarda bulunan kişinin cezalandırılmasından ziyade bütün olayın unutulmasını kapanmasını dilemeleri, faillerin kendilerini ele vermemesi için baskı uygulaması. en önemlisi “kim mağdur kim fail” diye nitelendireceğim konuya da değinmiş olması. çocuk istismarı suçu mağdurlarının ileride aynı suçun faili olabildiği gerçeği. bunun yanı sıra mağdurları tek tip olarak göstermemiş. her biri apayrı bireyler olarak hayatlarına devam etmişler. yahut seneler geçmesine, çocuk sahibi olmasına rağmen cinsel istismarda bulunan kişilerin aynı hisleri taşıyor olabileceği, cinsel olarak çocukları arzuluyor oluşları, bunun bir hastalık olması: pedofili. fail ve mağdur yakınlarının tutumlarını görüyoruz. olayların ortaya çıkması sonrasında ne şekilde örtbas edildiği ve konunun kapatıldığı üzerinde de durmuş. bunun haricinde ayrıca özel olarak halkın konuya nasıl yaklaştığından da kesitler sunuyor. kutsal olan kiliseleri lekelemek için ortaya atılan bir iddia olduğu düşüncesinden linç etmeye kadar varan düşünceler var.

filmde adalet biraz geç tecelli etmiş olsa da ikinci bölümde, birinci bölümde gösterilenlerin tamamının hesabı soruluyor. gerçek hayatta da böyle olsa keşke. çocuk istismarı hususunda cezanın ağırlaştırılması “çocuğun psikolojisinin bozulduğuna dair bir rapor” alınmasına bağlanmış bir ceza kanunumuz var. mesele cezalandırma mevzusu değil, cinsel istismara uğrayan bir çocuğun psikolojisinin bozulmaması ihtimalini öngören bir kanunkoyucumuzun olması. rapor krizleri yaşayan bir ülke olmamız. çocuk istismarını, çocuğa yönelik şiddeti meşru gören kitleler barındırıyor olmamız.

aramaya inandım lakin bulamadım. bulamadığıma da çok şaşırdığımı eklemek istiyorum.

(absinthe - 8 Mayıs 2010 02:37)