şahsen kairo'dan tanış olunan kiyoshi kurosawa'nın yönettiği, izlenip izlenebilecek en naif uzaylı istilası ve yokoluş filmlerinden biri.

herhâlde, insanity's crescendo'nun ezgi ve şiirinin daha iyi can bulamayacağı yapım.

--- spoiler ---

under the skin'deki^* insan sureti almış olanlar gibi, nevada çölleri yerine japonya adasına inen uzaylıların insaniyet nâmına hiçbir fikri olmadan bir istila peşinde koşmadıkları, usul usul arada topal adımladıkları yapım.

mülkiyet, kendi^*, öteki, aile gibi belli ki çok önem atfettiğimiz mefhumları çocuksu bir edayla merak eden uzaylılar, işaret parmaklarını kurbanların alınlarına dayayarak bu mefhumu çalıyorlar. ki film zaten beylik bir istilâ filmi olmaktan da bu nokta itibariyle çıkıyor. tüm zamanların en iyi şiirlerinden biri olabilecek insanity's crescendo'daki şu dizeler cereyan ediyor sonra:

torn asunder be the conventional forms and frames
now for the blood of heaven
unlearn and the cleansing comes

kiminin modernite, bir başkasının medeniyet dâhilinde ele alacağı tüm mefhumlar, bir parmak dokunuşuyla uçuveriyor^* ve kurbanlar hafiflikten çıldırıyor, belki görünmese de belli bir 'arınma' zuhur ediyor.

kurosawa'nın uzaylıları bu şekilde "insanlık" denen anlam bütünlerini yok ederken, kendisi de türün geleneksel form ve çerçevelerini birer birer yıkıyor: tıpkı hafifleyen kurbanlardaki gibi hafif fakat ince işlenmiş kara mizâh, uzay gemisinin tepesine çıkıp insanlığı kurtaracak kahraman yerine, en başından uzaylılar ile işbirliği yapan, insanlığın yokoluşuna fiilen katkıda bulunan bir kahraman ve bir zen huzuruyla gelen dünyanın sonu.

bir tiyatro oyunundan uyarlandığından olsa gerek, sonda "sevgi nedir?" sorusunun cevabının ortaya çıkardığı ve - japon kültüründen aşinâ olunacak - feda kültürüyle iç içe geçmiş didaktik ders, bütün bu yokoluş büyüsünü bozsa da son karenin duru bir sevgisizlik olmasının teselli olabileceği yapım.

--- spoiler ---

(muvazzaf sergerde - 30 Kasım 2018 01:35)