kasetlerini dinlemiş, number one tv'de kliplerini seyretmişimdir. toprağı bol olsun.

(kolombiyalikokainkacakcisipedro - 22 Aralık 2014 21:15)

joe cocker basliginda dillendirilmezse gotunuzu sikebilecek olay..

ha siz de sozlugun anasini iyice sikin, ne gam...

(what makes you think i m not a superhero - 22 Aralık 2014 21:17)

90'lardaki şu klasiği zihinlerimizde yer etmiş sanatçının kaybıdır. üzmüştür.

http://www.youtube.com/watch?v=cnkn7einmly

(umberto d - 22 Aralık 2014 21:18)

akciğer kanserinden dolayı hayatını kaybetmiş çocukluğumun efsane şarkıcısı. :((

(for whom the bell tolls - 22 Aralık 2014 21:24)

herkes unchain my heart diye dursun dinlemeye doyamadığım summer in the city yorumu ile anacağım şarkıcı.
summer in the city

(felicla - 23 Aralık 2014 01:36)

r.i.p büyük usta.

uzun yolda dinlemek için 20 aralık günü karışık cd yapmıştım 5 tane de joe cocker şarkısı atmıştım. bu olay üzücü oldu.

up where we belong

(yalnizlik profesoru - 23 Aralık 2014 01:41)

toprağı bol olsun dyeceğimiz insan.

(civilce - 23 Aralık 2014 01:50)

iyi yorumcu olduğu muhakkak. playlistlerde daima kalıcı bir yeri olacak.

tam olarak hangi tarihteydi şimdi sorsanız bilemeyeceğim ama sanırım 15 yıl kadar olmuştur; maçka'nın açıkhava tiyatrosu'nda canlı dinleme fırsatım olmuştu joe cocker'ı. gittiğim en sönük konserlerden biriydi. belki de benim beklentim yüksekti diyeceğim ama ruhsuz ruhsuz sadece sekiz, on tane şarkısını okuduğunu gayet net hatırlıyorum. bir iki şarkıyı da vokalci kızlar solo icra etmiş ve onu gölgede bırakmışlardı. konserin bittiğini bile anlamamıştık. uçağı sağ salim indiren pilotun aldığı standart alkış kadar alkış aldı ve kulise doğru gözden kayboldu. giderken seyirciye teşekkür edip etmediğinden bile emin değilim. ne bir bis heyecanı ne bir ortalık yıkılıyor coşkusu. evlerimize dağıldık. obitüarisi benden bu kadar.

.

(frankiegoestohollywood - 23 Aralık 2014 02:01)

joe cocker da gitti işte gidilecek o son yere. evet, belki bir süper star değildi, ama çok iyiydi, çok sahiciydi; adeta damardan söyleyen bir sanatçıydı! 'beyaz gövdede bir 'siyah ruh!' deyişini ispatlarcasına kullandığı o çok özel gırtlağı; ateşe doğru koşan pervanelerin adanmışlığını ve diğerkâmlığını andıran o tarzıyla cocker, müthiş güzel blues ve rock söyledi tam 58 yıl boyunca. bir de emekçi, ezik, proleter, gariban bir yanı vardı. ki, işte o yanıyla yakalamıştı ilkin beni.

insanın ruhunu kuşatan, benliğini avucuna alan şarkılarıyla joe cocker; kâh yaşama sevinci, kâh hüzün ve depresyon nedeniniz olabilir. öylesine zengindir onun diskografisinin size vaat ettiği duygu durumları. zerre ingilizce bilmeden dinlediğim çağlarımda bile sımsıkı yakalaması beni, bundan olsa gerektir. müzik bu demek değil midir zaten: bütün lisanları aşan bir lisan, diller ötesi bir dil, göksel bir tını, evrensel bir nefes ve sana insan olduğunu hissettiren 'o' ses.

hayatı boyunca ray charles hayranı olarak kaldı. ustası sağlamdı, ona olan saygısı ve bağlılığı ise harbi ve hasbi. kapitalist sistem, show alemi, özellikle de yamyam yapımcılar istismar ettiler, üzdüler, iteleyip durdular onu. güldüğü anları, işte bu yüzden, az olsa gerek. en mutlu anı, kim bilir, belki de işte buydu:

en sevilen ve adeta ismiyle özdeşlenen parçası 1987'de yorumladığı 'unchain my heart'tı. 'mürşid'i bildiği ray charles'a aitti eser. şarkının, yaratıcısı tarafından yapılan otantik yorumu kulak verelim önce

bu da joe cocker'ın 'unchain my heart' yorumu

geyik çevirmek gibi algılansa da durum özetle şudur:
blues ve rock bir kez daha öksüz; hadise işte tam da budur!

(ziyaver sencan - 23 Aralık 2014 21:36)

efsane blues ve rock sarkıcısı.üzmüştür çok üzmüştür hatta.en sevdiğim ve maalesef şu duruma en uygun şarkısıdır.
aint no sunshine

(kertenkeleninkopankuyrugu - 23 Aralık 2014 23:41)