nereye gittiler neler yapıyorlar, keşke ortadan kaybolmasalardı dedirten sert söylemli meşhur hareket. oldukça ses getiren, sert söylemli ve gerçekleri çekinmeden açık bir dille yüze vuran manifestoları için buyrunuz,

http://www.sterneck.net/…nation-manifesto/index.php

yok eğer, "ben illa da sözlükten okurum" derseniz de, aşağıya alayım sizi,

the queer nation manifesto

- an army of lovers cannot lose
- i'm angry
- [untitled]
- if you're queer, shout it
- [untitled]
- where are you sisters?
- [untitled]
- why queer?
- no sex police
- [untitled]
- rules of conduct for straight people
- i hate straights
- let yourself be angry

how can i tell you. how can i convince you, brother; sister that your life is in danger. that everyday you wake up alive, relatively happy, and a functioning human being, you are committing a rebellious act. you as an alive and functioning queer are a revolutionary. there is nothing on this planet that validates, protects or encourages your existence. it is a miracle you are standing here reading these words. you should by all rights be dead.

don't be fooled, straight people own the world and the only reason you have been spared is you're smart, lucky, or a fighter. straight people have a privilege that allows them to do whatever they please and fuck without fear. but not only do they live a life free of fear; they flaunt their freedom in my face. their images are on my tv, in the magazine i bought, in the restaurant i want to eat in, and on the street where i live. i want there to be a moratorium on straight marriage, on babies, on public displays of affection among the opposite sex and media images that promote heterosexuality. until i can enjoy the same freedom of movement and sexuality, as straights, their privilege must stop and it must be given over to me and my queer sisters and brothers.

straight people will not do this voluntarily and so they must be forced into it. straights must be frightened into it. terrorized into it. fear is the most powerful motivator. no one will give us what we deserve. rights are not given they are taken, by force if necessary.

it is easier to fight when you know who your enemy is. straight people are you enemy. they are your enemy when they don't acknowledge your invisibility and continue to live in and contribute to a culture that kills you.

every day one of us is taken by the enemy. whether it is an aids death due to homophobic government inaction or a lesbian bashing in an all-night diner (in a supposedly lesbian neighborhood), we are being systematically picked off and we will continue to be wiped out unless we realize that if they take one of us they must take all of us.

- an army of lovers cannot lose

being queer is not about a right to privacy; it is about the freedom to be public, to just be who we are. it means everyday fighting oppression; homophobia, racism, misogyny, the bigotry of religious hypocrites and our own self-hatred. (we have been carefully taught to hate ourselves.) and now of course it means fighting a virus as well, and all those homo-haters who are using aids to wipe us off the face of the earth.

being queer means leading a different sort of life. it's not about the mainstream, profit-margins, patriotism, patriarchy or being assimilated. it's not about executive directors, privilege and elitism. it's about being on the margins, defining ourselves; it's about gender-fuck and secrets, what's beneath the belt and deep inside the heart; it's about the night. being queer is "grass roots" because we know that everyone of us, every body, every cunt, every heart and ass and dick is a world of pleasure waiting to be explored. everyone of us is a world of infinite possibility.

we are an army because we have to be. we are an army because we are so powerful. (we have so much to fight for; we are the most precious of endangered species.) and we are an army of lovers because it is we who know what love is. desire and lust, too. we invented them. we come out of the closet, face the rejection of society, face firing squads, just to love each other! every time we fuck, we win.

we must fight for ourselves (no else is going to do it) and if in that process we bring greater freedom to the world at large then great. (we've given so much to that world: democracy, all the arts, the concepts of love, philosophy and the soul, to name just a few of the gifts from our ancient greek dykes, fags.) let's make every space a lesbian and gay space. every street a part of our sexual geography. a city of yearning and then total satisfaction. a city and a country where we can be safe and free and more. we must look at our lives and see what's best in them, see what is queer and what is straight and let that straight chaff fall away! remember there is so, so little time. and i want to be a lover of each and every one of you. next year, we march naked.

- i'm angry

the strong sisters told the brothers that there were two important things to remember about the coming revolutions. the first is that we will get our asses kicked. the second is that we will win.

i'm angry. i'm angry for being condemned to death by strangers saying, "you deserve to die" and "aids is the cure." fury erupts when a republican woman wearing thousands of dollars of garments and jewelry minces by the police lines shaking her head, chuckling and wagging her finger at us like we are recalcitrant children making absurd demands and throwing a temper tantrum when they aren't met. angry while joseph agonizes over $8,000 a year for azt which might keep him alive a little longer and which does make him sicker than the disease he is diagnosed with. angry as i listen to a man tell me that after changing his will five times he's running out of people to leave things to. all of his best friends are dead. angry when i stand in a sea of quilt panels, or go to a candlelight march or attend yet another memorial service. i will not march silently with a fucking candle and i want to take that goddamned quilt and wrap myself in it and furiously rent it and my hair and curse every god religion ever created. i refuse to accept a creation that cuts people down in the third decade of their life. it is cruel and vile and meaningless and everything i have in me rails against the absurdity and i raise my face to the clouds and a ragged laugh that sounds more demonic than joyous erupts from my throat and tears stream down my face and if this disease doesn't kill me, i may just die of frustration. my feet pound the streets and peter's hands are chained to a pharmaceutical company's reception desk while the receptionist looks on in horror and eric's body lies rotting in a brooklyn cemetery and i'll never hear his flute resounding off the walls of the meeting house again. and i see the old people in tompkins square park huddled in their long wool coats in june to keep out the cold they perceive is there and to cling to whatever little life has left to offer them, and i think, ah, they understand. and i'm reminded of the people who strip and stand before a mirror each night before they go to bed and search their bodies for any mark that might not have been there yesterday. a mark that this scourge has visited them. and i'm angry when the newspapers call us "victims" and sound alarms that "it" might soon spread to the "general population." and i want to scream "who the fuck am i?" and i want to scream at new york hospital with its yellow plastic bags marked "isolation linen," "ropa infecciosa" and its orderlies in latex gloves and surgical masks skirt the bed as if its occupant will suddenly leap out and douse them with blood and semen giving them too the plague. and i'm angry at straight people who sit smugly wrapped in their self-protective coat of monogamy and heterosexuality confident that this disease has nothing to do with them because it only happens to "them." and the teenage boys who upon spotting my "silence = death" button begin chanting "faggots gonna die" and i wonder, who taught them this? enveloped in fury and fear, i remain silent while my button mocks me every step of the way. and the anger i feel when a television program on the quilt gives profiles of the dead and the list begins with a baby, a teenage girl who got a blood transfusion, an elderly baptist minister and his wife and when they finally show a gay man, he's described as someone who knowingly infected teenage male prostitutes with the virus. what else can you expect from a faggot? i'm angry.

- [untitled]

since time began, the world has been inspired by the work of queer artists. in exchange, there has been suffering, there has been pain, there has been violence. throughout history, society has struck a bargain with its queer citizens: they must pursue creative careers, if they do so discreetly. through the arts queers are productive, lucrative, entertaining and even uplifting. these are the clear-cut and useful by-products of what is otherwise considered anti-social behavior. in cultured circles, queers may quietly coexist with an otherwise disapproving power elite.

at the forefront of the most recent campaign to bash queer artists is jesse helms, arbiter of all that is decent, moral, christian and amerikan. for helms, queer art is quite simply a threat to the world. in his imaginings, heterosexual culture is too fragile to bear up to the admission of human or sexual diversity. quite simply, the structure of power in the judeo-christian world has made procreation its cornerstone. families having children assures consumers for the nation's products and a work force to produce them, as well as a built-in family system to care for its ill, reducing the expense of public healthcare systems. all non-procreative behavior is considered a threat, from homosexuality to birth control to abortion as an option. it is not enough, according to the religious right, to consistently advertise procreation and heterosexuality ... it is also necessary to destroy any alternatives. it is not art helms is after ... it is our lives! art is the last safe place for lesbians and gay men to thrive. helms knows this, and has developed a program to purge queers from the one arena they have been permitted to contribute to our shared culture.

helms is advocating a world free from diversity or dissent. it is easy to imagine why that might feel more comfortable to those in charge of such a world. it is also easy to envision an amerikan landscape flattened by such power. helms should just ask for what he is hinting at: state sponsored art, art of totalitarianism, art that speaks only in christian terms, art which supports the goals of those in power, art that matches the sofas in the oval office. ask for what you want, jesse, so that men and women of conscience can mobilize against it, as we do against the human rights violations of other countries, and fight to free our own country's dissidents.

- if you're queer, shout it!

queers are under siege.

queers are being attacked on all fronts and i'm afraid it's ok with us.
in 1969, queers, were attacked. it wasn't ok. queers fought back, took the streets.

shouted.

in 1990, there were 50 "queer bashings" in the month of may alone. violent attacks. 3,720 men, women and children died of aids in the same month, caused by a more violent attack - government inaction, rooted in society's growing homophobia. this is institutionalized homophobia, perhaps more dangerous to the existence of queers because the attackers are faceless. we allow these attacks by our own continued lack of action against them. aids has affected the straight world and now they're blaming us for aids and using it as a way to justify their violence against us. they don't want us anymore. they will beat us, rape us and kill us before they will continue to live with us. what will it take for this not to be ok? feel some rage. if rage doesn't empower you, try fear. if that doesn't work try panic.

shout it!

be proud. do whatever you need to do to tear yourself away from your customary state of acceptance. be free. shout.

in 1969, queers fought back. in 1990, queers say ok.

next year, will we be here?

- [untitled]

i hate jesse helms. i hate jesse helms so much i'd rejoice if he dropped down dead. if someone killed him i'd consider it his own fault.

i hate ronald reagan, too, because he mass-murdered my people for eight years. but to be honest, i hate him even more for eulogizing ryan white without first admitting his guilt, without begging forgiveness for ryan's death and for the deaths of tens of thousands of other pwa's - most of them queer. i hate him for making a mockery of our grief.

i hate the fucking pope, and i hate john fucking cardinal o'connor, and i hate the whole fucking catholic church. the same goes for the military, and especially for amerika's law enforcement officials - the cops - state sanctioned sadists who brutalize street transvestites, prostitutes and queer prisoners. i also hate the medical and mental health establishments, particularly the psychiatrist who convinced me not to have sex with men for three years until we (meaning he) could make me bisexual rather than queer. i also hate the education profession, for its share in driving thousands of queer teens to suicide every year. i hate the "respectable" art world; and the entertainment industry, and the mainstream media, especially the new york times. in fact, i hate every sector of the straight establishment in this country - the worst of whom actively want all queers dead, the best of whom never stick their necks out to keep us alive.

i hate straight people who think they have anything intelligent to say about "outing." i hate straight people who think stories about themselves are "universal" but stories about us are only about homosexuality. i hate straight recording artists who make their careers off of queer people, then attack us, then act hurt when we get angry and then deny having wronged us rather than apologize for it. i hate straight people who say, "i don't see why you feel the need to wear those buttons and t-shirts. i don't go around tell the whole world i'm straight."

i hate that in twelve years of public education i was never taught about queer people. i hate that i grew up thinking i was the only queer in the world, and i hate even more that most queer kids still grow up the same way. i hate that i was tormented by other kids for being a faggot, but more that i was taught to feel ashamed for being the object of their cruelty, taught to feel it was my fault. i hate that the supreme court of this country says it's okay to criminalize me because of how i make love. i hate that so many straight people are so concerned about my goddamned sex life. i hate that so many twisted straight people become parents, while i have to fight like hell to be allowed to be a father. i hate straights.

- where are you sisters?

invisibility is our responsibility

i wear my pink triangle everywhere. i do not lower my voice in public when talking about lesbian love or sex. i always tell people i'm a lesbian. i don't wait to be asked about my "boyfriend." i don't say it's "no one's business."

i don't do this for straight people. most of them don't know what the pink triangle even means. most of them couldn't care less that my girlfriend and i are totally in love or having a fight on the street. most of them don't notice us no matter what we do. i do what i do to reach other lesbians. i do what i do because i don't want lesbians to assume i'm a straight girl. i am out all the time, everywhere, because i want to reach you. maybe you'll notice me, maybe start talking, maybe we'll become friends. maybe we won't say a word but our eyes will meet and i will imagine you naked, sweating, openmouthed, your back arched as i am fucking you. and we'll be happy to know we aren't the only ones in the world. we'll be happy because we found each other, without saying a word, maybe just for a moment.

but no.

you won't wear a pink triangle on that linen lapel. you won't meet my eyes if i flirt with you on the street. you avoid me on the job because i'm "too" out. you chastise me in bars because i'm "too political." you ignore me in public because i bring "too much" attention to "my" lesbianism. but then you want me to be your lover, you want me to be your friend, you want me to love you, support you, fight for "our" right to exist.

where are you?

you talk, talk, talk about invisibility and then retreat to your homes to nest with your lovers or carouse in a bar with pals and stumble home in a cab or sit silently and politely by while your family, your boss, your neighbors, your public servants distort and disfigure us, deride us and punish us. then home again and you feel like screaming. then you pad your anger with a relationship or a career or a party with other dykes like you and still you wonder why we can't find each other, why you feel lonely, angry, alienated.

get up, wake up sisters!!

your life is in your hands.

when i risk it all to be out, i risk it for both of us. when i risk it all and it works (which it often does if you would try), i benefit and so do you. when it doesn't work, i suffer and you do not.

but girl you can't wait for other dykes to make the world safe for you. stop waiting for a better more lesbian future! the revolution could be here if we started it.

where are you sisters? i'm trying to find you, i'm trying to find you. how come i only see you on gay pride day?

we're out. where the fuck are you?

- [untitled]

when anyone assaults you for being queer, it is queer bashing. right?

a crowd of 50 people exit a gay bar as it closes. across the street, some straight boys are shouting "faggots" and throwing beer bottles at the gathering, which outnumbers them by 10 to 1. three queers make a move to respond, getting no support from the group. why did a group this size allow themselves to be sitting ducks?

tompkins square park, labor day. at an annual outdoor concert/drag show, a group of gay men were harassed by teens carrying sticks. in the midst of thousands of gay men and lesbians, these straight boys beat two gay men to the ground, then stood around triumphantly laughing amongst themselves. the emcee was alerted and warned the crowd from the stage, "you girls be careful. when you dress up it drives the boys crazy," as if it were a practical joke inspired by what the victims were wearing rather than a pointed attack on anyone and everyone at that event.
what would it have taken for that crowd to stand up to its attackers?

after james zappalorti, an openly gay man, was murdered in cold blood on staten island this winter, a single demonstration was held in protest. only one hundred people came. when yusef hawkins, a black youth, was shot to death for being on "white turf" in bensonhurst, african americans marched through that neighborhood in large numbers again and again. a black person was killed because he was black, and people of color throughout the city recognized it and acted on it. the bullet that hit hawkins was meant for a black man, any black man. do most gays and lesbians think that the knife that punctured zappalorti's heart was meant only for him?

the straight world has us so convinced that we are helpless and deserving victims of the violence against us, that queers are immobilized when faced with a threat. be outraged! these attacks must not be tolerated. do something. recognize that any act of aggression against any member of our community is an attack on every member of the community. the more we allow homophobes to inflict violence, terror and fear on our lives, the more frequently and ferociously we will be the object of their hatred. your body cannot be an open target for violence. your body is worth protecting. you have a right to defend it. no matter what they tell you, your queerness must be defended and respected. you'd better learn that your life is immeasurably valuable, because unless you start believing that, it can easily be taken from you. if you know how to gently and efficiently immobilize your attacker, then by all means, do it. if you lack those skills, then think about gouging out his fucking eyes, slamming his nose back into his brain, slashing his throat with a broken bottle - do whatever you can, whatever you have to, to save your life!

- why queer?

queer!

ah, do we really have to use that word? it's trouble. every gay person has his or her own take on it. for some it means strange and eccentric and kind of mysterious. that's okay; we like that. but some gay girls and boys don't. they think they're more normal than strange. and for others "queer" conjures up those awful memories of adolescent suffering. queer. it's forcibly bittersweet and quaint at best - weakening and painful at worst. couldn't we just use "gay" instead? it's a much brighter word. and isn't it synonymous with "happy"? when will you militants grow up and get over the novelty of being different?

why queer ...

well, yes, "gay" is great. it has its place. but when a lot of lesbians and gay men wake up in the morning we feel angry and disgusted, not gay. so we've chosen to call ourselves queer. using "queer" is a way of reminding us how we are perceived by the rest of the world. it's a way of telling ourselves we don't have to be witty and charming people who keep our lives discreet and marginalized in the straight world. we use queer as gay men loving lesbians and lesbians loving being queer. queer, unlike gay, doesn't mean male.

and when spoken to other gays and lesbians it's a way of suggesting we close ranks, and forget (temporarily) our individual differences because we face a more insidious common enemy. yeah, queer can be a rough word but it is also a sly and ironic weapon we can steal from the homophobe's hands and use against him.

- no sex police

for anyone to say that coming out is not part of the revolution is missing the point. positive sexual images and what they manifest saves lives because they affirm those lives and make it possible for people to attempt to live as self-loving instead of self-loathing. as the famous "black is beautiful" changed many lives so does "read my lips" affirm queerness in the face of hatred and invisibility as displayed in a recent governmental study of suicides that states at least 1/3 of all teen suicides are queer kids. this is further exemplified by the rise in hiv transmission among those under 21.

we are most hated as queers for our sexualness, that is, our physical contact with the same sex. our sexuality and sexual expression are what makes us most susceptible to physical violence. our difference, our otherness, our uniqueness can either paralyze us or politicize us. hopefully, the majority of us will not let it kill us.

- [untitled]

why in the world do we let heteros into queer clubs? who gives a fuck if they like us because we "really know how to party?" we have to in order to blow off the steam they make us feel all the time! they make out wherever they please, and take up too much room on the dance floor doing ostentatious couples dances. they wear their heterosexuality like a "keep out" sign, or like a deed of ownership.

why the fuck do we tolerate them when they invade our space like it's their right? why do we let them shove heterosexuality - a weapon their world wields against us - right in our faces in the few public spots where we can be sexy with each other and not fear attack?

it's time to stop letting the straight people make all the rules. let's start by posting this sign outside every queer club and bar:

- rules of conduct for straight people

1. keep your displays of affection (kissing, handholding, embracing) to a minimum. your sexuality is unwanted and offensive to many here.
2. if you must slow dance, be an inconspicuous as possible.
3. do not gawk or stare at lesbians or gay men, especially bull dykes or drag queens. we are not your entertainment.
4. if you cannot comfortably deal with someone of the same sex making a pass at you, get out.
5. do not flaunt your heterosexuality. be discreet. risk being mistaken for a lezzie or a homo.
6. if you feel these rules are unfair, go fight homophobia in straight clubs, or
7. go fuck yourself.

- i hate straights

i have friends. some of them are straight.

year after year, i see my straight friends. i want to see them, to see how they are doing, to add newness to our long and complicated histories, to experience some continuity.

year after year i continue to realize that the facts of my life are irrelevant to them and that i am only half listened to, that i am an appendage to the doings of a greater world, a world of power and privilege, of the laws of installation, a world of exclusion.

"that's not true," argue my straight friends. there is the one certainty in the politics of power: those left out of it beg for inclusion, while the insiders claim that they already are. men do it to women, whites do it to blacks, and everyone does it to queers.

the main dividing line, both conscious and unconscious, is procreation ... and that magic word - family. frequently, the ones we are born into disown us when they find out who we really are, and to make matters worse, we are prevented from having our own. we are punished, insulted, cut off, and treated like seditionaries in terms of child rearing, both damned if we try and damned if we abstain. it's as if the propagation of the species is such a fragile directive that without enforcing it as if it were an agenda, humankind would melt back into the primeval ooze.

i hate having to convince straight people that lesbians and gays live in a war zone, that we're surrounded by bomb blasts only we seem to hear, that our bodies and souls are heaped high, dead from fright or bashed or raped, dying of grief or disease, stripped of our personhood.

i hate straight people who can't listen to queer anger without saying "hey, all straight people aren't like that. i'm straight too, you know," as if their egos don't get enough stroking or protection in this arrogant, heterosexist world. why must we take care of them, in the midst of our just anger brought on by their fucked up society?! why add the reassurance of "of course, i don't mean you. you don't act that way." let them figure out for themselves whether they deserve to be included in our anger.

but of course that would mean listening to our anger, which they almost never do. they deflect it, by saying "i'm not like that" or "now look who's generalizing" or "you'll catch more flies with honey ... " or "if you focus on the negative you just give out more power" or "you're not the only one in the world who's suffering." they say "don't yell at me, i'm on your side" or "i think you're overreacting" or "boy, you're bitter."

- let yourself be angry

they've taught us that good queers don't get mad. they've taught us so well that we not only hide our anger from them, we hide it from each other. we even hide it from ourselves. we hide it with substance abuse and suicide and overachieving in the hope of proving our worth. they bash us and stab us and shoot us and bomb us in ever increasing numbers and still we freak out when angry queers carry banners or signs that say bash back. for the last decade they let us die in droves and still we thank president bush for planting a fucking tree, applaud him for likening pwas to car accident victims who refuse to wear seatbelts. let yourself be angry. let yourself be angry that the price for visibility is the constant threat of violence, anti-queer violence to which practically every segment of this society contributes. let yourself feel angry that there is no place in this country where we are safe, no place where we are not targeted for hatred and attack, the self-hatred, the suicide - of the closet.

the next time some straight person comes down on you for being angry, tell them that until things change, you don't need any more evidence that the world turns at your expense. you don't need to see only hetero couple grocery shopping on your tv ... you don't want any more baby pictures shoved in your face until you can have or keep your own. no more weddings, showers, anniversaries, please, unless they are our own brothers and sisters celebrating. and tell them not to dismiss you by saying "you have rights," "you have privileges," "you are overreacting," or "you have a victim's mentality." tell them "go away from me, until you change." go away and try on a world without the brave, strong queers that are its backbone, that are its guts and brains and souls. go tell them go away until they have spent a month walking hand in hand in public with someone of the same sex. after they survive that, then you'll hear what they have to say about queer anger. otherwise, tell them to shut up and listen.

- text of a manifesto originally passed out by people marching with the act up contingent in the new york gay pride day parade, 1990. cf. the village voice, v. 35, no 33 (aug. 14, 1990), p. 36.

kaynak: http://www.sterneck.net/…nation-manifesto/index.php

(nasedo - 14 Aralık 2006 09:17)

nasedo dan amme hizmeti devam ediyor efendim,
buyrun bahsi geçen metnin türkçe çeviris, okuyunuz, okutturunuz. çeviri için lambdaistanbul queer atölyesi çalışma grubuna teşekkürler

queer toplum manifestosu

- sevda birliği kaybedemez
- kızgınım
- [başlıksız]
- queersen bunu haykır
- [başlıksız]
- neredesin kız kardeşim?
- [başlıksız]
- neden queer?
- ahlak polisine hayır
- [başlıksız]
- heterolar için kullanma talimatı
- heterolardan nefret ediyorum
- kızgın olmak için kendinize izin verin

queer toplum manifestosu

nasıl anlatsam. hayatının tehlikede olduğunu sana nasıl açıklasam. her sabah uyandığında moralini pek de bozmayıp, yaşamını herhangi bir insan gibi idame ettirebilmen aslında çok asi bir davranış. sen hayatta kalabilmiş ve varlığını sürdürebilen bir queer olarak, bizzat bu devrimin bir neferisin. bu dünyada, bizlerin varlığını kabul eden, onaylayan, koruyan, veya yüreklendiren tek bir şey bile gösteremezsin. şu an bu hayatta kalmayı başarıp da bu satırları okuyabilmen bile büyük mucize. hal buyken, ölü olman gerekirdi.
sakın oyuna gelme, bu dünya heterolar’ın dünyasıdır, ve bugün eğer sen de bu dünyada nefes alabiliyorsan bunun sebebi ya çok zeki, ya çok şanslı, ya da çok mücadeleci olmandır. heterolar canlarının çektiğini yapabilme ve istedikleri zaman korkmadan sevebilme imtiyazına sahiptirler. korku nedir bilmeden yaşayabildikleri yetmezmiş gibi, bir de bu imtiyazlarını her dakika senin-benim gözüme sokarlar. boy boy resimleri gazetelerimi, görüntüleri televizyonumu işgal ederken, kendileri de yemek yediğim restoran’dan tut da, yaşadığım sokağa kadar her yerde karşıma çıkarlar. hetero evliliklerin, bebeklerin, karşı cins arasında ortalıkta sergilenen sevgi gösterilerinin, ve heteroseksüelliği yücelten medya yayınlarının geçici süreyle durdurulmasını istiyorum. ben ve bütün queer kardeşlerim korkmadan yaşama ve sevebilme özgürlüğümüze kavuşuncaya dek, heterolar’ın özgürlükleri de geri alınmalıdır.
tabi hetero’lar bu imtiyazlarından kendi istek ve iradeleriyle feragat etmeyeceklerine göre, bizzat kaba kuvvet ve zor kullanılarak feragat ettirilmelidirler. hetero’ları imtiyazlarından korkutarak vazgeçirmeliyiz. terörize etmeliyiz. korku insanı ikna edici güçlerin başında gelir. yoksa bize kimsenin hakkımızı vereceği falan yok. haklar zaten verilmez, alınır, gerektiğinde ise söke söke alınır.
düşmanını bildiğinde savaşman kolaylaşır. bir queer olarak senin düşmanın ise heterolar’dır. hetero’lar sesimizi duymazdan gelip, bizleri yok eden bir kültürde yaşamaya, ve bu kültüre bifiil destek olmaya devam ettikleri sürece de düşmanımız olmaya devam edeceklerdir.
düşman hergün aramızdan birilerini alıp götürüyor. bu kıyıma homofobik hükümetlerin arkasını döndüğü aids, ya da lezbiyen görünce saldırmaktan çekinmeyen zihniyet araç olabilir, öyle veya böyle sistematik olarak yok ediliyoruz. bu gidişi durdurabilmek için ise önce birşeyi iyi anlamamız gerekiyor: birimize dokunan, hepimizle baş etmek zorunda kalır.

- sevda birliği kaybedemez

queer olmak kapalı kapılar ardında beğendiğimizi yapabilme hakkını aramak değildir; halka açık olabilmek, gizlemeden saklamadan kimsek o olabilmektir. her gün baskıya, şiddete, homofobiye, ırkcılığa, ayrımcılığa, kadın düşmanlığına, dinlerin iki yüzlülüğüne, ve içselleştirdiğimiz kendi nefretimize karşı mücadele vermek demektir. (yıllar yılı, itinayla kendimizden nefret etmeye alıştırıldık). ayrıca aids denen bir virüs’le ve bu virüsü bizleri yok etmek için kullanan nefret dolu insanlarla mücadele etmek demektir.
queer olmak demek, genelin dışında bir hayat sürmek demektir. queer olmak orta yolu tutmak, ana görüşe sığınmak, kar marjları, milliyetçilik, ataerkillik gibi kavramları takip edip asimile olmak değildir. yönetici, imtiyazcı, elitisit bir zihniyet de değildir. queer olmak toplumun dış bildiği kenarlarında barınıp, kendimizi tanımlamak, heteronormatif cinsiyet kimliklerini misillemek, belden asağı ve kalpten içeri olana kulak vermek, ve karanlığın beşiğini, geceyi, kucaklamaktır. queer olmak halkçı olmak, halktan yana olmak demektir çünkü her birimiz, hepimiz, her amın, her kalbin, her götün, her sikin keşfedimeyi bekleyen bir zevk deryası olduğunun bilincindeyiz. istinası olmaksızın hepimiz sonsuz ihtimallere gebeyiz.
biz birarada mücadele vereceğiz çünkü başka seçeneğimiz yok biz birarada başkaldıracağız çünkü gücümüzü birliğimizden alıyoruz. (mücadelemizi bekleyen çok alan var, bizler soyumuzun tükenmesi tehlikesiyle karşı karşıyayız.) ve bizler bir sevgi yığınıyız, çünkü sevginin ne olduğunu biz biliriz. tutku ve şehveti de bilen biziz. bunları yaratan biziz. bizler açılıyor, toplumun dışlamasına maruz kalıyor, silahlara hedef oluyoruz, neden? sadece ve sadece birbirimizi sevdiğimizden! queer olarak her sevişmemiz, yeni bir galibiyetimizdir.
bizler kendi adımıza mücadele vermeliyiz (zaten başka kimse bizim için kılını kıpırdatmayacak) ve bu mücadelede bütün dünyayı özgür kılabilirsek ne ala. (biz bu dünyaya bugüne dek çok şey verdik: demokrasi, bütün sanatlar, aşka dair fikirler, felsefe, ve ruh biz homo’ların eski yunan atalarının kazandırdığı değerlerden sadece bir kısmıdır.) haydi, her yeri lezbiyen ve gey’leştirelim. her sokağı cinsel coğrafyamıza katalım. hasret çeken şehirleri tatminle tanıştıralım. bizler için güvenliğe, özgürlüğe, ve hatta daha fazlasına doysun ülkelerimiz. dönüp kendi hayatlarımıza bakmalıyız ve en iyi yönlerimizi bulmalıyız, hayatlarımızda queer olan ve olmayan ne varsa tespit etmeliyiz queer olmayan, hetero saçmalıklardan arınmalıyız! unutmayalım zamanımız çok dar. ve ben her biriniz ve hepinizin aşığı olmak istiyorum . seneye çıplak yürüyoruz.

-kızgınım
metanetli kadın neferler, diğer kardeşlerine gelecek devrimle ilgili iki önemli söz söylediler. birincisi çok hırpalanacağız. ikincisi kazanacağız.
kızgınım. beni tanımadan ölümle lanetleyen, ve ‘sen bunu hakediyorsun’, ‘aids bu dünyayı temizleyecek’ diyebilen yabancılara kızgınım. binlerce dolarlık elbise ve takılara bürünmüş konservatif amerika’lı bir kadın sanki biz saçma istekleri kabul edilmediği icin yaygarayı basan şımarık çocuklarmışız gibi, işaret parmağını polis koridorlarından bu yana doğru tehditkar bir biçimde sallamaya başladığında bu kızgınlığım içime sığmıyor, patlıyorum. aramızdan herhangi birileri yaşamının biraz daha uzaması ümidiyle azt için $8,000’ı bulma derdine düştüğü zaman kızgınlığım artıyor. vasiyetnamesini beşinci kez değiştirirken, bu son ölen yakın arkadaşının ardından geride mirasını bırakacak pek de insan kalmadığını anlatan adamı dinledikçe köpürüyorum. kaybettiklerimizin anısına katıldığım eylemlerde her yeni mum yakışımda kızgınlığım şiddetleniyor. yeter artık, elimde siktir boktan bir mumla sessizce yürümekten bıktım, o bıraktığım karanfilleri de bir daha görmek istemiyorum. çok kızgınım ve tanrıya ve yarattığı bütün dinlere lanet okuyorum. daha otuzlu yaşlarına gelmiş gelmemiş demeden insanları bu kadar acımasızca yok eden bu salgını kabullenmeyi reddediyorum. bu hain, korkunç, anlamsız acımasızlığa tüm varlığımla karşı çıkarken, yüzümü gökyüzüne çeviriyorum ve boğazımdan kısık acı dolu ironik bir gülüş, gözlerimden iri göz yaşları dökülüyor. eğer bu hastalık beni öldüremezse, ben kendi kederimden ve çaresizliğime duyduğum öfkeden öleceğim. ben sokakları arşınlarken, peter dev bir ilaç şirketinin mahkumu, resepsiyoncu kızın korku dolu bakışları altında kaderini bekliyor, eric’in vücudu brooklyn mezarlığında gün be gün çürürken ben onun buluştuğumuz mekanların duvarlarında yansımaya alışık flütünün sesini bir daha duyamacağımı biliyorum. ve haziran ayında tompkins meydanı’nda var olduklarını düşündükleri soğuktan korunmak için yün paltolara sarılmış yaşlı insanları düşünüyorum, geride hayatın alıp götürmediği bir şeyler kaldıysa, bunlara sımsıkı sarılan yaşlı insanları, ve düşünüyorum onlar belki de anlıyorlar. her gece aynanın karşısında çırılçıplak soyunup sağını solunu dikkatle kontrol eden insanları düşünüyorum. bedenlerinde dün olmayan bir iz var mı diye bakıyorlar, bu korkunç bela’nın onların da başına musallat olup olmadığına dair aranıyor bu iz. ve bizleri “kurban” diye yargılayan gazetelere kızıyorum, sanki bize ait birşeyin yakında “genel halk”a da sıçrayabileceği alarmını veren gazetelere. ve haykırmak istiyorum “peki ben kimim?” “dikkat: bulaşıcı hastalık” ibareleriyle donatılmış new york hastanesine ve, steril eldiven ve maskeleriyle hastanın başını sarmış, ona sanki her an üzerlerine atılıp kan ve meni saçarak hastalığını yayacakmış gibi davranan hastane çalışanlarına bağırıp cağırmak istiyorum. tek eşliliğin ve heteroseksüelliğin güvencesinde bu hastalığın kendilerine bulaşamayacağını zanneden, aids sadece eşcinsel hastalığıdır diye düşünen heterolara kızıyorum. ve üzerimdeki “sessizlik = ölüm” butonunu gördüklerinde “eş-cinsellere ölüm” sloganları atan yeni yetme oğlanları düşünüyorum, onlara bu nefreti öğretenler kimler? korku ve öfke’nin karışıklığında sesimi çıkaramıyorum, üzerimdeki buton yaşadığım tezatla dalga geçercesine öylece duruyor. aids’den ölenlerin geçmiş hayatlarına dair bilgiler veren bir televizyon programı çekiyor dikkatimi. önce aids’i kan nakli yüzünden kapmış olan bir bebek ve bir genç kızdan, sonra yaşlı bir baptist rahip ve karısından, ve en nihayetinde gey bir adamdan bahseden programa kızıyorum, gey adamı sansasyonel bir biçimde aids’i genç çocuklara bilerek bulaştıran bir kişi olarak tarif eden televizyon programı kızdırıyor beni. zaten benim gibi bir ibneden baska ne bekleyebilirsiniz ki? kızgınım.

-başlıksız
zamanın başlangıcından beri, dünya queer sanatçıların yapıtlarından ilham almıştır. bunun karşılığı ise ıstırap, acı ve şiddet olmuştur. tarih boyunca toplum kendi queer vatandaşlarıyla her zaman bir pazarlığa tutuşmuştur: onlar yaratıcı kariyerlerine bunu gizli yaptıkları sürece, devam etmek zorundadırlar. sanat sayesinde queerler, üretken, yararlı ve hatta prim yapar olmuşlardır. bunlar başka türlü anti sosyal davranış olarak kabul edilecek tutumların, bariz ve kullanışlı ürünleridir. kültürel çevre içinde, queerlar başka türlü kabul göstermeyecek olan bir elit güçle beraber varolmalıdırlar.
queer sanatçılara şiddetle saldıran kampanyaların ön cephesinde; nazik, ahlaklı, hristiyan ve amerikan yargıçlar adına, jesse helms bulunmaktadır. helms’e göre queer sanat dünya için bir tehlikedir. onun tasavvuruna göre, heteroseksüel kültür, insan ve seksüel çeşitliliğin kabulünü kaldıramayacak kadar kırılgandır. basit olarak, judeo – hristiyan dünya güç yapısında, yaratı öncesini temel taşı yapmıştır. çocuk sahibi olan aileler, toplumun ürünlerine tüketicileri ve onları üretecek işgücünü garanti ederken aynı zamanda, yerleşik aile düzeni, hastalarıyla başa çıkarak, toplumsal sağlık servislerinin masraflarını da düşürmekte. homoseksüellikten, doğum kontrolüne veya kürtaja değin, üretici olmayan tüm davranışlar bir tehdit olarak değerlendirilir. bu da yeterli olmamakta ve dinsellik sürekli olarak yaratılış öncesinin ve heteroseksüelliğin reklamını yaptığından, herhangi bir alternatifin yokedilmesi gereklidir. helms’in peşinde olduğu sanat değil, bizim hayatlarımızdır! sanat lezbiyenler ve gay erkeklerin başarmak için son güvenli bölgesidir. helms bunun farkında ve queerleri, paylaşılan kültürümüze katkıda bulunmaya izinli oldukları bu alandan sürmek için bir program geliştiriyor.
helms, çeşitlilik ve çekişmenin olmadığı bir dünyanın savunuculuğunu yapıyor. yönetimde olanların neden böyle bir dünyada daha rahat hissedebilecekleri hayal etmek kolay. böyle bir güç tarafından yüzeyselleştirilmiş bir amerikan kültür görünümünü de tasarlamak kolay. helms neyi ima ettiğini sormak zorunda: devlet sponsorluğunda bir sanat, totalitercilik sanatı, sadece hristiyanlık kavramlarını konuşan bir sanat, güce sahip olanları destekleyen bir sanat, oval ofis’teki koltuklarla uyum içinde olabilecek bir sanat. istediğin şeyi dileyebilirsin jesse, bu sayede vicdanlı erkek ve kadınlar buna karşı seferber olurlar, nasıl ki biz de aynı şeyi diğer ülkelerin insan hakları ihlallerine karşı ve kendi ülkemizin baş kaldıranlarını özgürleştirmek için yapıyorsak.

- queersen bunu haykır!

queerlar kuşatma altındalar.
queerlar tüm cephelerden saldırı altındadırlar ve korkarım ki bu durum bizim için normal. 1969’da queerlar saldırıya uğradı. bu normal değildi. queerlar savaştı ve sokakları aldılar.
haykırıldı.
1990 yılında, sadece mayıs ayında 50 adet “queer saldırısı” gerçekleşti. vahşi saldırılar. aynı ay içinde 3,720 erkek, kadın ve çocuk - daha da şiddetli bir saldırı sebebiyle toplumun büyüten homofobisi içine yerleşmiş olan hükümet ataletiyle - aids yüzünden hayatlarını kaybetti. kurumsallaşmış olan bu homofobi, belki de saldırganların yüzlerinin olmaması sebebiyle, queerlerin varlığından bile daha tehlikeli. kendi tepkisizliğimiz yüzünden bu saldırılara izin veriyoruz. aids heteroseksüel dünyayı etkiledi ve onlar şimdi aids için bizi suçlayıp, şiddeti meşrulaştırmak için onu kullanıyorlar. bizi daha fazla istemiyorlar. bizimle beraber yaşamaya devam etmeden önce, bizi dövecek, tecavüz edecek ve öldürecekler. bu normal değilse neyi alacak? biraz öfke hissedin. eğer öfke sizi güçlendirmiyorsa, korkuyu deneyin. şayet bu da işe yaramazsa paniği deneyin.
haykırın!

onurlu olun. adet hükmünde olan kabul durumunuzdan kurtulmak için ne gerekiyorsa yapın. özgür olun. haykırın.
1969’da queerler dövüştü. 1990’da sadece tamam diyorlar.
gelecek sene burada olabilecek miyiz?

-başlıksız

jesse helms’ten nefret ediyorum. ondan o kadar nefret ediyorum ki ölümünü beni neşelendirir. eğer birisi onu öldürürse bunun jesse helms’in kendi hatası olarak kabul ederim.
ronald reagan’dan da nefret ediyorum, çünkü 8 yıldır insanlarıma kitle katliamı yapıyor. dürüst olmak gerekirse ondan, ryan white’ı övmesinden, kendi suçunu itiraf etmemesinden, ryan’ın ve çoğunluğu queer olan daha binlerce kamu çalışanının ölümü yüzünden bağışlanma dilememesinden dolayı daha fazla nefret ediyorum. kederimizi alay konusu yaptığı için ondan nefret ediyorum.

kahrolası papa’dan nefret ediyorum, ve kahrolası kardinal john o’connor ve tüm kahrolası katolik kilisesinden de nefret ediyorum. aynı şekilde ordu, özellikle amerika’nın yürütme organı görevlileri -polisler-, devletçe onaylanmış sadistler olan ve sokaklarda travestileri, seks işçilerini ve queer mahkumlara vahsice davranan polislerden de nefret ediyorum. ayrıca, akli ve fiziki sağlık kuruluşlarından da nefret ediyorum, özellikle 3 yıl boyunca beni erkeklerle seks yapmaya ikna etmeye çalışan ve sonunda beni queerden çok biseksüel yapan psikiyatrdan da. her sene, binlerce queer genci ihtihara sürükleyen eğitim işinden de nefret ediyorum. “saygı duyulan” sanat işlerinden, eğlence endüstrisinden, ana akım medyadan, özellikle the new york times’tan da nefret ediyorum. aslında bu ülkedeki her heteroseksüel yerleşik kurumdan – en kötülerinin , tüm queerların ölmesini isteyen, en iyilerinin ise yaşamamız için kafalarını öne uzatmamaları gereken -nefret ediyorum.
“açılma” hakkında söyleyebilecek akıllıca birşeyleri olduğunu düşünen heteroseksüellerden nefret ediyorum. kendileri hakkındaki hikayelerin evrensel, fakat bizim hakkımızdaki hikayelerin sadece homoseksüellik ile ilgili olduğunu düşünen heteroseksüellerden nefret ediyorum. kariyerlerini queerlerin üzerinden yapan, daha sonra bize saldıran, ve biz sinirlendiğimizde de canı acımış gibi davranıp özür dilemek yerine bizi mağdur ettiğini reddeden heteroseksüel sanatçılardan nefret ediyorum. “neden o rozetleri veya tişörtleri giymek gerekliliği hissettiğini anlamıyorum. ben tüm dünyaya heteroseksüel olduğumu söylerek etrafta gezmiyorum” diyen heteroseksüellerden nefret ediyorum.
12 yıllık eğitimim boyunca asla queerler hakkında eğitim almadığım eğitim sisteminden befret ediyorum. dünyadaki tek queerin ben olduğumu düşünerek büyümekten ve hala queer çocukların bu şekilde büyümelerinden nefret ediyorum. diğer çocuklar tarafından, “ibne” diye eziyet çektirilmekten, ve daha da fazla onların nefretinin hedefi olmamdan utanmam gerektiği, bunun benim suçum olduğunun öğretilemesinden nefret ediyorum. anayasa mahkemesi’nden nasıl seviştiğim yüzünden beni suçlu duruma düşürmenin normal olmasını söylediğinden dolayı nefret ediyorum. pek çok heteroseksüelin benim kahrolası seks yaşamımla bu kadar ilgili olmalarından nefret ediyorum. pek çok sıyırmış heteroseksüelin ebeveyn olabilmesine rağmen, benim baba olmama izin verilmesi için canımı dişime takarak savaşmak zorunda olmamdan nefret ediyorum. heteroseksüellerden nefret ediyorum.

neredesin kız kardeşim?

görünmezliğimizin sorumlusu biziz

pembe üçgenimi heryerde giyiyorum. toplum içinde lezbiyen aşktan veya seksten bahsederken sesimi alçaltmıyorum. insanlara lezbiyen olduğumu her fırsatta söylüyorum. “erkek arkadaşım” hakkında soru sorulmasını beklemiyorum. bunun “kimseyi ilgilendirmediğini” söylemiyorum.

bunu heteroseksüel kişiler için yapmıyorum. birçoğu pembe üçgenin ne anlama geldiğini bile bilmez. birçoğu benim ve kız arkadaşımın tümüyle aşık olduğumuzu veya sokakta kavga ettiğimizi azıcık bile umursamaz. birçoğu ne yaparsak yapalım bizi dikkate almaz. diğer lezbiyenlere ulaşmak için yaptığımı yapıyorum. diğer lezbiyenlerin beni heteroseksüel sanmalarını istemediğim için yaptığımı yapıyorum. ben açığım, her zaman, her yerde, çünkü sana ulaşmak istiyorum. belki beni farkedeceksin, belki konuşmaya başlayacağız, belki arkadaş olacağız. belki de tek bir kelime bile etmeyeceğiz ama gözlerimiz buluşacak ve ben seni çıplak halinle hayal edeceğim, terliyorken, ağzın açık halde, sırtın kıvrılmış seninle sevişiyorken. ve bu dünyada yalnız olmadığımızı bilerek mutlu olacağız. birbirimizi bulduğumuz için mutlu olacağız, tek bir kelime bile etmeden, belki sadece bir dakikalığına.

ama hayır.

keten klapanın üzerine pembe üçgeni giymeyeceksin. sokakta seninle flört edebilmem için gözlerin gözlerimle buluşmayacak. iş yerinde benden kaçacaksın çünkü ben “fazla” açığım. barlarda beni döveceksin çünkü ben “fazla politiğim”. toplum içinde beni görmezden geleceksin çünkü ben “lezbiyenliğime” “çok fazla” vurgu yapıyorum. fakat sonra benim senin sevgilin olmamı isteyeceksin, benim senin arkadaşın olmamı isteyeceksin, seni sevmemi isteyeceksin, seni desteklememi, varolmak adına “bizim” haklarımız için mücadele etmemi isteyeceksin.

neredesin?

görünmezliğimiz hakkında durmadan konuşuyorsun, konuşuyorsun, konuşuyorsun ve sonra geriye çekilip evinde sevgilinin yanında öylece oturuyorsun ya da bir bara gidip kafayı iyice çekip bir taksinin içinde tökezleyerek evine dönüyorsun ya da sessizce ve kibarca duruyorsun ailenin yanında, patronunun yanında, komşularının yanında ve hatta memurların yanında, ki işte bu insanlar onlar, bizi çarpıtan ve çirkinleştiren, bizimle alay eden, bizi cezalandıran. işte sonra tekrar evine dönüyorsun ve kendini çığlık atacak gibi hissediyorsun. işte, ilişkiyle ya da kariyerle ya da senin gibi olan diğer lezbiyenlerle birlikte partilerle öfkeni tıkıyorsun içine ve hala neden birbirimizi bulamadığımızı merak ediyorsun, neden bu kadar yalnız, kızgın, yabancılaşmış hissettiğini.

kalk, uyan kız kardeşim!!

hayatın kendi ellerinde.

ben açılarak herşeyi riske attığımda, bu riski ikimiz için de alıyorum. risk aldığımda ve işe yaradığında (ki denediğin zaman çoğunlukla işe yarıyor), ben karlı çıkıyorum ve sen de tabii. işe yaramadığı zaman ise, ben acı çekiyorum ama sen çekmiyorsun.

ama kızım başka lezbiyenlerin senin için dünyayı daha güvenli hale getirmelerini bekleyemezsin. daha iyi bir lezbiyen geleceği için beklemeyi bırak! devrim burada olur eğer biz başlatırsak.

neredesin kız kardeşim? seni bulmak için uğraşıyorum, seni bulmak için uğraşıyorum. nasıl oluyor da seni sadece gay pride gününde görebiliyorum?

biz açığız. peki sen hangi cehennemdesin?

-başlıksız

birileri sana queer olduğun için saldırdığında, bu queer dayağı oluyor. değil mi?

50 kişilik kalabalık bir grup kapanan gay bardan çıkıyorlar. sokağın karşısında, birkaç heteroseksüel çocuk “ibneler” diye bağırıyor ve bira şişelerini topluluğa doğru fırlatıyor, ki sayıları 10’a 1. üç queer tepki vermek için harekete geçiyor ama gruptan hiçbir destek alamıyor. neden bu büyüklükteki bir grup kendilerini oturan ördek haline getiriyor, buna izin veriyor?

tompkins square parkı, çalışma bayramı. yıllık geleneksel açık mekan konser/sürüklenme gösterisi, bir grup gay etiketler taşıyan gençler tarafından taciz edildi. yüzlerce gey ve lezbiyenin ortasında, bu heteroseksüel oğlanlar yerde iki geyi dövdüler ve gururla ayağa kalkıp kendi aralarında gülüştüler. sunucu kendine geldi ve sahneden kalabalığı şöyle uyardı; “kızlar dikkat edin. bu tarz giyindiğinizde oğlanları deliye döndürüyorsunuz”. bu, bütün dikkatleri saldırıya uğrayan birine ve herkese çekmektense dikkatleri kurbanın ne giydiğine çeken uygulamalı bir şaka gibiydi.
böyle bir kalabalık için saldırganlara karşı durmak ne kadar zor olabilirdi ki?

açık bir gey olan james zappalorti, bu kış staten adasında soğukkanlılıkla öldürüldüğünde, protesto etmek için sadece bir gösteri düzenlendi. ve sadece yüz kişi katıldı. siyah bir genç olan yusef hawkins, bensonhurst’deki “beyazların çimlerinde” bulunmaktan dolayı vurularak öldürüldüğünde ise, afrikan amerikalılar o çevrede, geniş sayıda ve tekrar tekrar yürüdüler. siyah bir kişi siyah olduğu için öldürülmüştü ve şehirde onunla aynı rengin insanları bunu farkedip buna göre hareket ettiler. hawkins’i vuran kurşunun siyah bir kişi için anlamı vardı, herhangi bir siyah kişi için anlamı vardı. peki birçok gey ve lezbiyen zappalorti’nin kalbine saplanan bıçağın sadece onun için mi bir anlamı olduğunu düşünüyorlar?

heteroseksüel dünya bizi avucunda tutuyor, bizi çaresiz olduğumuza ve bize karşı gösterilen şiddetin kurbanları olmayı hakettiğimize inandırmışlar, böylece queerler herhangi bir tehditle karşılaştığında hareketsiz kalıyor. nefretini ortaya çıkar! bu saldırılara katlanılmamalı. birşeyler yap. şunu farket, topluluğumuz içindeki birine karşı yapılan herhangi bir saldırgan davranış bütün topluluğa karşı yapılmış bir saldırıdır. homofobinin hayatlarımıza şiddeti, terörü ve korkuyu sokmasına ne kadar izin verirsek, o kadar çok ve şiddetli bir şekilde kinlerinin nesnesi oluruz. bedenin şiddet için açık bir hedef olamaz. bedenin korunmaya değer. onu savunma hakkın var. onlar ne söylerse söylesin, senin queerliğin korunmalı ve saygı görmelidir. şunu iyi bilmelisin ki, hayatın ölçülemez derecede değerli ve buna inanmaya başlamadığın sürece de, senden kolaylıkla alınabilir halde. eğer sana saldıran kişileri nasıl kibarca ve etkili bir şekilde hareketsiz bırakabileceğini biliyorsan, hiç durma yap. fakat eğer böyle becerilerin yoksa, onun o lanet gözlerini oymayı, burnunu beynine gömecek kadar vurmayı, boğazını kırık bir şişeyle kesmeyi düşün – ne yapabiliyorsan yap, ne yapman gerekiyorsa yap, kendi hayatını kurtar!

neden queer?
queer!
ah, gerçekten bu sözcüğü kullanmak zorunda mıyız? bu sorunlu bir durumdur. çünkü her eşcinsel bireyin bundan anladığı farklıdır. bazıları için bu sözcük garip ve kaçık (eksantrik) ve biraz da gizemli anlamına gelir. eyvallah, biz de bu tanımı seviyoruz. fakat bazı eşcinsel kız ve erkekler sevmiyor. garip olmaktan çok normal olduklarını düşünüyorlar. ve diğerleri için ise “queer”, ergenlik buhranlarının korkunç anılarını çağrıştırıyor. queer. en iyi haliyle mecburi bir acı-tatlılık ve acayip bir hoşluk; en kötü haliyle de zayıflatıcı ve acı vericidir. bunun yerine “gey”i kullansak olmaz mı? hem daha iç açıcı bir sözcük. ve zaten “mutlu” nun eşanlamı değil mi? siz militanlar ne zaman büyüyüp farklı olmanın alışılmamışlığını aşabileceksiniz?
neden queer…
yani,evet “eşcinsel” müthiştir. belli bir ağırlığı vardır. ama bir sürü lezbiyen ve gey erkek sabah uyandığında, biz kendimizi mutlu (gay) değil, kızgın ve öfke dolu hissederiz. bu sebepten dolayı kendimize queer demeyi seçtik. queer’in kullanılması, dünyanın geri kalanı tarafından nasıl algılandığımızı kendimize hatırlatan bir yoldur. hetero dünyasında marjinalize olmuş, hayatını gizli tutan zeki ve çekici insanlar olmak zorunda olmadığımızı söyleyen bir yoldur. biz queer’i lezbiyenleri seven gey erkekler ve queer olmayı seven lezbiyenler anlamında kullanıyoruz. queer, geyin tersine, erkek anlamına gelmez.
ve diğer geyler ve lezbiyenlerle konuşurken, (geçici bir süre için) bireysel farklılıklarımızı unutup, birliklerimizi yakınlaştırmamız gerektiğini öneririz; çünkü daha hain bir ortak düşmanla karşı karşıyayız. evet, queer zor bir sözcük olabilir ama aynı zamanda homofobiklerin elinden çalıp onlara karşı kullanabileceğimiz kurnaz ve ironik bir silahtır.

ahlak polisine hayır
açılmanın devrimin bir parçası olmadığını iddia edenler önemli bir noktayı gözden kaçırıyorlar. olumlu cinsel görüntüler ve onların ortaya çıkardıkları hayat kurtarıyor çünkü insanlara kendilerinden iğrenmeleri yerine kendilerini sevmelerinin mümkün olduğunu gösteriyor. nasıl ki meşhur “siyah güzeldir” lafı bir çok hayatı değiştirdi, aynı şekilde “dudaklarımı oku” lafı da nefret ve görünmezliğin karşısında queerliğin yerini sağlamlaştırmıştır çünkü yakın zamanda intihar konusunda yapılan bir devlet araştırmasında da görülmüştür ki intihar eden gençlerin 1/3’ü queer gençlerdir. bu durum aynı zamanda hiv virüsünün 21 yaşın altındakilerde bulaşmanın artmasıyla da örneklenebilir. biz queerler en çok cinselliğimiz, yani, hemcinsimizle olan fiziksel temasımız sebebiyle nefret ediliriz. cinselliğimiz ve cinsel ifademiz sebebiyle fiziksel şiddete daha kolay maruz kalıyoruz. farklılığımız, ötekiliğimiz ve benzersizliğimiz bizi ya paralize eder ya da politize eder. umarım ki, çoğunluğumuz bunun bizi öldürmesine izin vermez.

-başlıksız

neden biz heteroların queer barlara girmelerine izin veriyoruz ki allah aşkına? “ nasıl eğlenileceğini iyi bildiğimiz” için bizi seviyorlarsa kim sikler ki onları? her zaman ensemizde hissetmemizi sağladıkları nefeslerini üfleyebilmek için bunu yapmak zorundayız! istedikleri yerde sevişiyorlar, ve fiyakalı çift dansları yapmak için dans pistinde çok fazla yer kaplıyorlar. heteroseksüelliklerini sanki bir “uzak dur” levhası gibi ya da bir mülkiyetin tapusu gibi taşıyorlar.
neden onlara, bizim alanımızı sanki haklarıymış gibi işgal ederken tahammül ediyoruz ki? birbirimizle seksi olabileceğimiz ve saldırı gelmesinden korkmadığımız birkaç kamu alanında neden heteroseksüelliği –dünyanın bize karşı kullandığı silahı- dayatmalarına izin veriyoruz ki?
bütün kuralların hetero kişiler tarafından yaratılmasına artık dur demenin zamanı gelmiştir. işe aşağıdaki yazıyı bütün queer klüp ve barlarının kapısına asmakla başlayalım:

heterolar için kullanma talimatı
1. sevgi gösterilerinizi (öpüşmek, el ele tutuşmak, sarılmak) en aza indirin. buradaki bir çoğu tarafından sizin cinselliğiniz istenmiyor hatta saldırgan bulunuyor.
2. eğer yavaş müzikte dans edecekseniz, mümkün olduğunca gösterişsiz olun.
3. lezbiyenlere ya da gey erkeklere, özellikle de “bull dyke”lara ya da “drag queen”lere alık alık ya da gözünüzü dikerek bakmayın. biz sizin eğlenceniz için burada değiliz.
4. eğer hemcinsinizden birisinin sizinle kesişmesini rahat bir şekilde halledemiyorsanız (kaldıramıyorsanız), çıkın dışarı.
5. heteroseksüelliğinizi ifşa etmeyin. gizli olun. bir lezzo ya da homo olarak düşünülme riskiyle karşı karşıya kalın.
6. eğer bu kuralların adil olmadığına inanıyorsanız, gidin hetero barlardaki homofobi ile savaşın, ya da
7. gidip kendinizi becerin.

heterolardan nefret ediyorum
arkadaşlarım var. bunlardan bazıları da heterodur.
her geçen yıl, hetero arkadaşlarımı görürüm. onları görmek, ne yaptıklarını bilmek, uzun ve karmaşık tarihimize yenilik katmak ve bir devamlılığı deneyimlemek isterim.

her geçen yıl, benim hayatımın gerçekliklerinin onları ilgiledirmediğini, yarım kulakla dinlendiğimi ve benim sadece daha büyük bir dünyanın , güç ve ayrıcalık dünyasının, düzenin kurallarının, ve dışarıda bırakma (dışlama) dünyasının bir eki olduğumu fark etmeye devam ederim.
“bu doğru değil” diye tartışırlar hetero arkadaşlarım. güç politikalarında sadece tek bir kesin şey vardır: bunun dışında bırakılanlar dahil olmak için yalvarırken içinde olanlar zaten dahil edildiklerini öne sürerler. erkekler bunu kadınlara yapar, beyazlar bunu siyahlara yapar ve herkes bunu queerlere yapar.

ister bilinçli ister bilinçsiz olsun, asıl ayırıcı çizgi, üremektir…..ve aile denen sihirli sözcüktür. genelde, kim olduğumuzu öğrendiklerinde içine doğduklarımız bizi reddederler; ve daha da beteri, bizim de kendimize ait (bir ailemizin olması) engellenir. cezalandırılıyoruz, hakaret ediliyoruz , çocuk yetiştirme konusunda isyancıymışız gibi davranılıyor, denesek de kendimizi geri çeksek de lanetlenmiş bir durumdayız. sanki türlerin üremesi oldukça kırılgan bir yönergedir ve bunu gündemimiz haline getirmezsek, insanlık ilkel zamanlardaki balçık haline geri dönecektir.

hetero insanları, lezbiyen ve geylerin sadece bizim duyabildiğimiz bomba sesleriyle sarılı; bedenlerimiz ve ruhlarımız üst üste konularak bir yığın oluşturmuş, ölümüne korkmuş veya yumruk yemiş veya tecavüze uğramış, kederden ya da hastalıktan ölüme yaklaşmış, insanlığımızın (fertliğimizin) bizden sökülüp alındığı bir savaş meydanında yaşadıklarına inandırmak zorunda kalmaktan nefret ediyorum..

sanki bu küstah, heteroseksist dünyada egoları yeterince şişirilmiyormuş ya da korunmuyormuş gibi, queer kızgınlığını; “hey, bütün heterolar böyle değildir. ben de heteroyum biliyorsun” demeden dinleyemeyen heterolardan nefret ediyorum. kendi boku çıkmış toplumlarının sebep olduğu bizim haklı kızgınlığımızın ortasında neden onların iyiliğini düşünelim ki?! “tabii ki ben seni kast etmiyordum. sen öyle davranmıyorsun.” tesellisini niye ekliyoruz? bırakalım da kendileri fark etsinler hangi noktada bizim kızgınlığımıza dahil olmayı hak ettiklerini.

tabii bu bizim kızgınlığımızı dinlemeleri anlamına gelir; ki nerdeyse hiç yapmadıkları bir şeydir bu. şunları söyleyerek amaçtan saptırırlar; “ben öyle değilim” “bak şimdi kim genelliyor” “sirke yerine bal kullanırsan daha fazla sinek yakalayabilirsin” veya “ eğer olumsuzluğa konsantre olursan, daha çok güç kaybedersin” veya “dünyada tek acı çeken sen değilsin” . derler ki “bana bağırma, ben senin tarafındayım” veya “bence aşırı tepki veriyorsun” veya “ oğlum sen ümitsiz vakasın.”

kızgın olmak için kendinize izin verin
bize iyi queerlerin sinirlenmediklerini öğrettiler. o kadar iyi öğrettiler ki bunu, kızgınlığımızı sadece onlardan değil, birbirimizden de saklıyoruz. hatta kendimizden bile saklıyoruz. bunu, madde bağımlılığı, intihar ve kendi değerimizi kanıtlama ümidiyle beklenenden daha başarılı olarak yapıyoruz. günden güne artan bir şekilde bizi yumrukluyorlar, bıçaklıyorlar, ateş ediyorlar ve bombalıyorlar ve biz hala “geri vur” pankartı taşıyan kızgın queerler gördüğümüzde panikliyoruz. geçen on yılda, sürü halinde ölmemize göz yumdular ama biz hala başkan bush’a sikindirik bir ağacı diktiği için teşekkür ediyor, pwa’ları , emniyet kemeri takmayı reddettiği için araba kazası kurbanı olanlara benzetince onu alkışlıyoruz. kızgın olmak için kendinize izin verin. kızgın olmak için kendinize izin verin çünkü görünürlüğün bedeli sürekli şiddet görme tehlikesi altında yaşamak, toplumun her kesiminin gerçek anlamıyla katılmış olduğu bir queer-karşıtı şiddet ile karşı karşıya kalmaktır. kızgın olmak için kendinize izin verin çünkü bu ülkede güvende olduğumuz tek bir yer yok, nefretin ve saldırının hedefi olmadığımız, (içine tıkıldığımız) dolabın intihara ve kendinden nefret etmeye sürüklemediği tek bir yer yoktur.

bir dahaki sefere bir hetero kızgın olduğun için senin üzerine gelirse, onlara; işler değişene kadar , dünyanın seni aşağılamak (küçük düşürmek) için döndüğü konusunda daha fazla kanıta ihtiyacın olmadığını söyle. televizyonunda sadece hetero bir çiftin sebze-meyve alışverişi yaptığını görmeye ihtiyacın yok… kendine ait bir tanesi olana kadar gözüne sokulan bebek resimlerini de artık istemiyorsun. senin kendi erkek kardeşlerinin ve kız kardeşlerinin kutlamaları olmadığı sürece evliliğe, gösterilere ve yıl dönümlerine de hayır. ve sana “sizin haklarınız var “, “sizin ayrıcalığınız var”, “aşırı tepki veriyorsun” ya da “ kurban psikolojisine bürünüyorsun” diyerek seni başlarından defetmemelerini söyle. onlara şöyle de: “sen kendin değişene kadar benden uzağa git.” git uzağa ve cesur ve güçlü queerlerin bel kemiğini, cesaretini, beynini ve ruhunu oluşturmadığı bir dünyayı dene. git ve onlara hemcinslerinden biriyle toplum içinde el ele tutuşup yürüyerek bir ay geçirene kadar gelmemelerini söyle. ancak bu olaydan sağ salim çıktıktan sonra, onların da queer kızgınlığı hakkında söyleyeceklerini işitebilirsin. aksi takdirde, onlara çenelerini kapayıp dinlemelerini söyle.

-new york eşcinsel onur yürüyüşü’ne katılan act up grubu ile birlikte yürüyen insanların dağıttığı manifestodur; 1990. cf. the village voice, v. 35, no 33 (aug. 14, 1990), p. 36.

(nasedo - 16 Aralık 2006 11:42)

1990 yılında new york gay pride da seslerini duyuran, aslen aids activistleri olarak bilinen grup.

gay ya da lezbiyen kavramları yerine queer tanımını seçmelerinin nedenini de yalnızca seksüel olarak değil, cinsiyet ayrımcılığıyla dışlanmış olmanın getirdiği, otherolmanın getirdiği kızgınlık, ve dünyaya karşı gösterdikleri karşıtlık olarak açıklarlar.

(bkz: queer theory)

ayrıca, özellikle medya yoluyla çok fazla ses getirmelerine rağmen, sistemli bir sosyal değişime yol açmamış, iki yıl sonra ortadan kaybolmuşlardır.

(thefragile - 2 Haziran 2006 01:56)