rus yazar (1905 - 1942) absürd kısa hikayeleri çok keyiflidir.

1942 de nazi işgali sırasında hücresinde açlıktan ölmüş.

hikayelerini bir kısmını burada okuyabilirsiniz http://www.scn.org/realpoetik/daniil-kharms03.htm

(pekindesonbahar - 9 Ekim 2006 15:37)

ufak tefek olaylar isimli kitabı salyangoz yayınlarıyla piyasalarda !!!

(bkz: reklam tadında)

(ditriell - 7 Mayıs 2007 02:21)

ne gözleri ne de kulakları olan kızıl saçlı bir adam vardı. ne de hiç saçı olduğundan ona kuramsal olarak kızıl saçlı adam deniyordu.
konuşamıyordu, ağzı yoktu çünkü. burnu da yoktu.
kolları ya da bacakları bile yoktu. midesi yoktu, sırtı yoktu, omurgası yoktu, iç organları falan da yoktu. hiçbir şeyi yoktu! bu yüzden kimin hakkında konuştuğumuzu bile bilmiyoruz.
en iyisi onun hakkında daha fazla konuşmamak.

(yahni halda - 29 Temmuz 2012 02:22)

bir oberiu yazarı.

(tut - 27 Ağustos 2012 11:01)

"yaşlı kadın" adlı uzun hikâyesi ve "olan biten" (sluchai) adlı derlemesi kendi yayınları tarafından çevrilip ücretsiz olarak dolaşıma sokulmuştur.

kendi yayınları: http://kendiyayinlari.com/

yaşlı kadın: http://kendiyayinlari.com/2014/01/04/yasli-kadin/
olan biten: http://kendiyayinlari.com/2013/11/12/olan-biten/

(vertov - 8 Ocak 2014 18:03)

kendi yayınları tarafından ücretsiz dolaşıma sokulan daniil kharms kitapları eren inan canpolatın başarılı çevirisi ile sunulmuş. daha önce salyangoz yayınlarından okuduğum öyküleri bu başarılı çeviriden tekrar okumak beni mutlu etti. daniil kharms'ın dünyasına girmek için iyi bir başlangıç. yelizaveta bam çevirisini de merakla beklemekteyiz.

(agac dali kompleksi - 8 Ocak 2014 18:34)

''--yeni bir fikrin ona hazırlıklı olmayan birini nasıl altüst ettiği üzerine dört örnek--

1.
yazar: ben bir yazarım.
okur: bana kalırsa sen boksun!

yazar bu yeni fikirle sarsılmış biçimde bir iki dakika dikildikten sonra düşüp bayılır. dışarıya taşınır.

2.
sanatçı: ben bir sanatçıyım.
işçi: bana kalırsa sen boksun!
sanatçı kağıt gibi bembeyaz olur, saz gibi sallanır, ansızın son nefesini verir. dışarıya taşınır.

3.
besteci: ben bir besteciyim.
vanya rublyov: bana kalırsa sen...!
besteci nefesi kesilip çöker. ansızın dışarı taşınır.

4.
kimyager: ben bir kimyacıyım.
fizikçi: bana kalırsa sen...!
kimyager bir kelime daha söyleyemeden sertçe yere yığılır.''

(kartal pendik gittik gittik geldik - 9 Şubat 2014 11:58)

en beğendiğim hikayesi vukuat olan, absürt hikaye yazarı.

(duwoman - 23 Eylül 2014 19:13)

puşkin'in hayatından anegdotlar

1. puşkin bir şairdi ve sürekli bir şeyler yazardı. bir keresinde zukovski ona yazı yazarken rastladı yüksek sesle haykırdı: "yazar bozuntusu." bu olay üzerine puşkin zukovski'yi çok sevdi ve dostluğunun bir göstergesi olarak ona kısaca "zukov" demeye başladı.

2. bildiğimiz gibi puşkin'in pek sakalı çıkmazdı. buna çok kahırlanan puşkin, epeyce kaydedeğer bir sakalı olan zakarin'i kıskanıyordu. sık sık parmağıyla zakarin'i gösterip "onun sakalı uzuyor ama benim uzamıyor," derdi. ve her seferinde haklı çıkardı.

3. petruşevski bir keresinde saati bozulunca puşkin'i yanına çağırttı. puşkin oraya vardığında petruşevski'nin saatine şöyle bir baktı ve masanın üzerine geri koydu. "ne dersin eski dostum puşkin?" diye sordu petruşevski. puşkin "makine durmuş" dedi.

4. puşkin bacaklarını kırdığında tekerlekli sandalye kullanmaya başladı. arkadaşları sandalyenin tekerleklerini tutarak puşkin'le dalga geçip eğleniyorlardı. puşkin buna çok içerledi ve arkadaşlarıyla ilgili küfürlü dörtlükler yazdı. bu dörtlüklere "epigıram"adını verdi.

5. puşkin 1829 yazını sayfiyede geçirdi. sabahları erken kalkıyor, bir testi taze süt içiyor ve yüzmek için ırmağa gidiyordu. ırmakta yıkandıktan sonra çimlere uzanıyor ve öğle yemeğine kadar uyuyordu. puşkin, öğle yemeğinden sonra bir hamakta kestiriyordu. kötü kokan adamlarla karşılaşırsa onu başıyla selamlıyor ve parmaklarıyla burnunu kapatıyordu. pis kokulu adamlarsa şapkalarını çıkarıp şöyle diyorlardı: "önemli değil."

6. puşkin taş atmayı seviyordu. nerede taş görse hemen alıp atmaya başlıyordu. bazen öyle ani sinirleniyordu ki, kıpkırmızı bir suratla orada öylece durup kollarını sallayarak taş atıyordu. bayağı dehşet vericiydi.

7. puşkin'in dört oğlu vardı, dördü de birbirinden salaktı. hele bir tanesi sandalyede bile oturmayı beceremez, düşer dururdu. sözü açılmışken, puşkin'in kendisi de sandalyede oturmak konusunda pek parlak sayılmazdı. büsbütün şamataydı: bir masada otururlar, bir uçta puşkin diğer uçta oğlu sandalyeden düşüp dururdu. insan ne tarafa bakacağını bilemezdi.

(bira icelim - 24 Mart 2015 20:50)

harm’dan gelip charm’a giden diyalektik bir zat, kendi adını kendi koyan bir müstear isimler deposu, stalin’in edebiyata armağanı, hamsun sever bir açlık sanatçısı.

(soselo - 9 Mayıs 2016 18:15)