(bkz: dedikodu borazanları)

ortalıklarda dolaşmaz, kendi köşemde yaşardım
dingin, zifiri karanlık, sığırtmaç, düşüncelere dalmıştım…
ödemeyi reddederek şöhretin bedelini
defne parçacıklarımla kış uykusuna yatmıştım.
kimi aklıevveller anlamamı sağladılar ki
vatandaşa verilecek hesabım varmış meğer
ve tümüyle unutulup gitmek istemiyorsam eğer
tüm sırlarımı ele vermek zorundaymışım.

{nakarat}
dedikodu
borazanları
çeneniz ne de
düşük öyle!

reklam davasının gereklerine uyma adına
kenara atıp edebin en asgarisini bile,
ifşa mı etmeliyim kiminle ve hangi pozisyonda
daldığımı zinaya ve azgın düzüşmelere?
eğer isimlerini yayınlarsam, nice sadık pénélope
derhal adi birer yosma olarak damgalanmaz mı?
nice kadim dostum bana ters bakmaz mı?
nicesi beni kurşun yağmuruna tutmaz mı?

doğam dirençlidir her tür teşhirciliğe
çekingenimdir de, neredeyse hastalık derecesinde
göstermem üreme organlarımı hiç kimseye
doktorlarım ve kadınlarım hariç elbette.
malzeme yetiştirmek için magazin sayfalarına, şimdi
tenasül uzuvlarımla davul mu çalmalıyım,
yoksa onları alenen göğe dikerek mi taşımalıyım
kilisede çocukların kutsal emanetleri taşıdığı gibi

sosyeteden bir hanım sıklıkla izin verir bana
hazine kutusunun içinde şehvetimi doyurmama,
uzanmış yatarken bir gün ipekli divanında,
sinsice belden aşağı parazitler bulaştırdı bana…
ortalık karışsın, gürültülü patırtılı reklam olsun diye
bu hanımefendinin şanına leke sürebilir miyim
“isteriz, isteriz” der gibi uluorta haykırabilir miyim
“sayın markiz bana bilmem ne biti bulaştırdı” diye?

tanrı’ya şükür iyi geçinirim şarkıcı rahip duval’la
o incil’le iştigal eder, bense tuhaflıklarla
ne o karışır benim hassiktir dememe
ne de ben karışırım onun amin demesine,
e şimdi onunla danışıklı dövüş halinde
ilan mı etmeliyim gazetelerde
bir akşam bastığımı onu metresimin kucağında
şarkılar mırıldanıp kelini okşatırken ona

şu yüz ağızlı dedikodu tanrıçasını konuşturmak adına,
söyleyin bana kiminle yatmalıyım allah aşkına!
bir yıldız, bir star, ünlü bir kadın,
yerini mi almalı kollarımın arasında gitarımın?
halkı ve paparazzileri tahrik etmek için,
kim bana popüler sağrısını ödünç vermek ister,
kim bana venüs tepesine tırmanmak için
cıbıl cıbıl dağcılık yapmama fırsat tanımak ister?

herkes gibi ben de biraz kırık olsam
bu yüce borazanlar daha gür çalar mı acaba
birden bir genç kız gibi kırıtsam
narin bir ceylan gibi davransam mı acaba?
ama aşk cilvesinde rolleri değişmek bildiğim kadarıyla
bu cins adamların işine yaramıyor ki asla
şöhretlerine bir nebze olsun artı değer katmıyor
günümüzde oğlancılık suçu artık prim yapmıyor

gazetelerde yer bulmamı sağlayacak
bin bir reçeteyi gözden geçirdikten sonra
şarkı söyleyip karnımı kaşıyarak
ben yine bildiğim yoldan gitmeyi yeğlerim ama
eğer insanlar onları dinlemek isterse hemen çıkarırım
istemezlerse de derhal gitarıma geri sokarım
şöhretin bedelini ödemeyi reddedip bir kez daha
defne parçacıklarımla yatarım kış uykusuna

yiğit bener

(atlantis - 7 Nisan 2007 15:07)

georges brassens'in 1962 yılında çıkardığı aynı adlı albümünde seslendirdiği ünlü şarkısı. sözleri şöyledir;

je vivais à l'écart de la place publique,
serein, contemplatif, ténébreux, bucolique...
refusant d'acquitter la rançon de la gloir,
sur mon brin de laurier je dormais comme un loir.
les gens de bon conseil ont su me faire comprendre
qu'à l'homme de la rue j'avais des comptes à rendre
et que, sous peine de choir dans un oubli complet,
je devais mettre au grand jour tous mes petits secrets.

(refrain:)
trompettes
de la renommée,
vous êtes
bien mal embouchées !

manquant à la pudeur la plus élémentaire,
dois-je, pour les besoins de la cause publicitaire,
divulguer avec qui, et dans quelle position
je plonge dans le stupre et la fornication ?
si je publie des noms, combien de pénélopes
passeront illico pour de fieffé's salopes,
combien de bons amis me regarderont de travers,
combien je recevrai de coups de revolver !

a toute exhibition, ma nature est rétive,
souffrant d'une modestie quasiment maladive,
je ne fais voir mes organes procréateurs
a personne, excepté mes femmes et mes docteurs.
dois-je, pour défrayer la chronique des scandales,
battre le tambour avec mes parties génitales,
dois-je les arborer plus ostensiblement,
comme un enfant de chœur porte un saint sacrement ?

une femme du monde, et qui souvent me laisse
faire mes quates voluptés dans ses quartiers de noblesse,
m'a sournoisement passé, sur son divan de soie,
des parasites du plus bas étage qui soit...
sous prétexte de bruit, sous couleur de réclame,
ai-je le droit de ternir l'honneur de cette dame
en chantant sur les toits, et sur l'air des lampions :
" madame la marquise m'a foutu des morpions ! " ?

le ciel en soit loué, je vis en bonne entente
avec le père duval, la calotte chantante,
lui, le catéchumène, et moi, l'énergumène,
ıl me laisse dire merde, je lui laisse dire amen,
en accord avec lui, dois-je écrire dans la presse
qu'un soir je l'ai surpris aux genoux d' ma maîtresse,
chantant la mélopé' d'une voix qui susurre,
tandis qu'ell' lui cherchait des poux dans la tonsure ?

avec qui, ventrebleu ! faut-il que je couche
pour faire parler un peu la déesse aux cent bouches ?
faut-il qu'une femme célèbre, une étoile, une star,
vienne prendre entre mes bras la place de ma guitare ?
pour exciter le peuple et les folliculaires,
qui'est-ce qui veut me prêter sa croupe populaire,
qui'est-ce qui veut me laisser faire, in naturalibus,
un petit peu d'alpinisme sur son mont de vénus ?

sonneraient-elles plus fort, ces divines trompettes,
si, comme tout un chacun, j'étais un peu tapette,
si je me déhanchais comme une demoiselle
et prenais tout à coup des allures de gazelle ?
mais je ne sache pas qu'ça profite à ces drôles
de jouer le jeu d' l'amour en inversant les rôles,
qu'ça confère à ma gloire une once de plus-value,
le crime pédérastique, aujourd'hui, ne paie plus.

après c'tour d'horizon des mille et une recettes
qui vous valent à coup sûr les honneurs des gazettes,
j'aime mieux m'en tenir à ma premièr' façon
et me gratter le ventre en chantant des chansons.
si le public en veut, je les sors dare-dare,
s'il n'en veut pas je les remets dans ma guitare.
refusant d'acquitter la rançon de la gloire,
sur mon brin de laurier je m'endors comme un loir.

(sanver - 15 Aralık 2013 16:33)