diz kapağinda bulundurmayan çocuk, kalbinde saklamayan insan yoktur.

(cervantes1614 - 1 Temmuz 2007 01:53)

sertab erener'in sertab gibi albumundeki bir $arkı ayrıca. sözleri küçük iskendere ait.

kör noktalar vardır her a$kta
insan doğar ölmez o suçla
orada o küçük çocukla kalan
ağlar hayatın sonsuzluğuna
kim tutar ki elini bir daha
içini kanatan bir rüya olur bu yara
bir masalın sonunda ölüme a$kını anlatan bir kadın olur bu defa
hiç konuşmaz bazen gül susar
yaprak titrer acıyla dü$ yanar
orada, o güzel uykuda, hüzün,
büyür büyünün sonsuzluğuna
kim tutar ki elini bir daha
içini kanatan bir rüya olur bu yara
bir masalın sonunda ölüme a$kını anlatan bir kadın olur bu defa...

(reserv0irduck - 21 Mayıs 2002 21:56)

yârdan gelir.

çocuktum, düştüm yaralandım. taşın biri dizimi kesmiş çok acıdı, kanadı, ağladım. annem pansuman yaptı, yaparken biraz yandı sonra baktım bir gün kabuk bağlamış kopardım, izi kaldı. dizimde bir yara izim çocukluğumdan imim.

takvimlerde yıllar değişti, aşık oldum. aşık olunan gitti, içim acıdı, baktım içimde bir yara. kabuk bağladı, kopardım, yine bağladı yine kopardım… geçmedi kaldı… içimde bir yara yârdan hatıra...

izi kaldı...

içimde bir yara izim, ibretiâlemim...

(bittersweetmemories - 23 Kasım 2008 03:16)

"...
asıl yara zamandır
açılıp bir sebebe
yenisiyle kapanır
eczası cezası sızar derine
yaraların da hafızası vardır
..." ^*

(patik - 11 Ocak 2012 09:30)

kimse kusura bakmasın ama zerrin özer'in berbat söylediği muhteşem çamur şarkısı.

(herocka - 22 Kasım 2012 01:01)

kim tutar ki elini bir daha diye soruyor acımasızca. bu yara, içimi kanatan bir gerçek artık.

kimse o'nun gibi dokunmayacak biliyorum.
kimse o'nun gibi sevgi ve şefkatle bakmayacak bana.

ölüme aşkını anlatan bir kadın o; elleri küçücük ve umudunu hiç kaybetmeyen gözleri ışıl ışıl.
orada, o güzel sonsuz uykuda şimdi.
ve ben burada, hüzün büyütüyorum, büyünün karanlığında...

.
..
...
..
.

üstü kabuk bağlasa da acısı hiç azalmayacak bir yara bu.
sevilen yara izleri gibi değil üstelik. anısı bir cümle, bir deneyim değil.
bir hayat, yaşadığım; bir nefes soluduğum.
yaşadıkça benimle kalacak, nefes aldıkça kanayacak.

(okuyorum oyleyse varim - 16 Aralık 2012 02:17)

yara kanamaktır. yara, kanarken yaşadığını anlamaktır.

mutfağa girdim, kendime yiyecek bir şeyler hazırlamak için.. fonda da şu çalıyor, iyi dinle;

http://www.youtube.com/…=wky1zco6cum&feature=relmfu

gözlerim daldı, hani sen o işi yaptığını farketmezsin bile, aklın kim bilir nerdedir ama otomatik olarak yapman gereken her şeyi yapıyorsundur. araba kullanırken varacağın 15 dakikalık mesafe uzaklığındaki noktaya ulaştığında, hayrete düşersin ben nasıl ve ne zaman geldim buraya diye. işte o hesap. bilinç nerde kim bilir o an, hatırlamıyorsun bile ama bilinçaltı otomatiğe bağlamıştır. hayat da zaten bir bilinçüstü, bilinç ve bilinçaltı mücadelesi değil midir. biz ''bilinçli'' olarak ne yapıyorsak bilinçaltı gizli gizli isyan eder tüm bunlara, kimi zaman biri güçlüdür, kimi zaman diğeri. tam olarak çözemedim bu mücadeleyi.

ha ne diyordum, aklım tamamen müzikte, sözlerinde.. ben, içinde kendimi bulduğum şarkıları her dinleyişimde, istisnasız her şarkıda hala daha hayrete düşerim. küçüklüğümden beridir bu böyle, hem hayran oluyorum hem de hayrete düşüyorum. unutuyorum sanırım her seferinde özelliksiz olduğumu. yaşadıklarımın, aklımdakilerin sadece bana özel, sadece bana ait olduğu hissi şu hayatta kendimi değerli zannetmeme neden olan tek nokta. tek kendini kandırış. o nedenle her seferinde aynı hisleri paylaştığım birilerinin olması ve ben öylece kendi kendime evimde düşüncelere dalarken birilerinin bu hisleri dile getirmesi, şarkılaştırması, yazıya dökmesi beni hala hayrete düşürür.

''kimlerin olduğunu bilmezken içinde
nasıl tanırsın kendini söyle
baktığın aynaların izi kalır yüzünde
attığın her adım silinir zaman geçtikçe''

ne diyordum, özel olduğunu zannetmek, özel olmak isteği. bi insan özel olmak isteği ile bu kadar yanıp tutuşurken aynı zamanda kendini değersizleştirmek adına bu kadar derin bir mücadele içine girer mi? giriyorsa bunun adına ne denir? kendini bilmezlik? dibe vurma isteği? yetinememek? hayatın sillesini yemek istemek falan? önlenemez bi zor'u seviş?

mutfaktayım, kafam bu şarkıdayken ben malzemeleri dilimlemişim bile fark etmeden, baharatlarını koyuyorum üzerine kendimi bilimezce. derken.. o keskin bıçak parmağımı çok derin bi şekilde kesiyor. şarkı loopta olduğundan mütevellit çaresizce çalmaya devam etmekte.. kan da olduğu yerde oluk oluk akmakta. bilinçaltına çok güvenmemem gerektiğini öğreniyorum orda. ben kendimi yaptığım işe, yaşadığım hayata veremezsem, aklımdakilerle eyleme geçirdiklerim farklı oldukça hep bi şekilde kanamayacak mıyım nasılsa? allah belanı versin, sıradan bir karın acıkması, dilimleme ve eş zamanlı müzik dinleme olayını bu kadar abartmasan, işin felsefesine bu kadar dalmasan?? ne içtin kafan mı güzel derseniz bana anlarım. ama demeyin.

kan akıyor, bi süre sadece izliyorum. tezgaha damladığı esnada kendime geliyorum. çok ince bir sızı var. bu şöyledir dimi; yara ilk açıldığında çok tatlı bi acı duyarsın, hatta zevk verir inceden. kanar sonra.. kanarken acı sıfırdır. kan kaybedersin, kaybedersin, durmayacak gibi kanarsın. hiç anlamazsın sende bırakacağı izi, acı da yoktur ya zaten, deliler gibi kan kaybederken acımıyorsa başka ne zaman acıyacak ki dersin. sonra kan durur. akmaz olur. ardından kabuk bağlarken kalbin güm güm yaranın olduğu yerde atmaya başlar. işte acımaya başlamıştır. oysa ki bu ihtimal ne kadar uzaktır. hiç acımayacak, hiç iz kalmayacak gibidir. ama acının en büyüğünü yaşamaya başlarsın. peki hiç kanamasaydı keşke der misin? lanet bıçağı sokmasaydım keşke o kadar derine der misin? karnım çok acıkmıştı, o yemeği çok istiyordum, canım çekmişti keşke yemeseydim de açlıktan kıvransaydım, tadı damağımda kalacak bir yemeği önümden aniden itip sofradan ayağa kalkıp uzaklaşsaydım, yeter ki parmağım kanamasaydı der misin?

''söyle, söyle gerçekleri
böyle direnme (kendine) geceleri''

çocukluğumdan beri yaralara ve yara izlerine çok büyük anlamlar yükledim ben. hep korkarlar bunun izi ya hiç geçmezse, ya hep iz kalırsa diye. bi keresinde ben de iz kalacak mı diye sormuştum geçirdiğim bi operasyondan sonra doktora, ''maalesef evet'' demişti de gülmüştüm.. izler yarayı hatırlatır, yaralar yaşadıklarınızı.. yara almadan kurtulmak demek, yaşadıklarını yok saymak demek. hafızaya güvenilmez, silinir. ama yaralar silinip kapanmaz.
bilinçli olarak zarar vermedim bu güne kadar bedenime hiç. aslında hep kaçtım yara almaktan. ama bi şekilde o yaralar hep açıldı ve hep kan akıttım istemsizce. bu saatten sonra da bunu önlemek gibi bi isteğim yok, kanın akışından zevk alıyorsam, sonrasında duyacağım sızıyı da pek sallamam sanıyorum.
ne yani, karnım aç dolaşmak mı daha güzel yoksa yemeğin damağımda bıraktığı acımtırak ama muhteşem tat mı?

peçeteyle sardım parmağımı, kırmızı beyaz rengi ile parmağımın üstünde duruyor. ve peçetenin altındaki parmağım o küçücük yaradan beklenmeyecek kadar çok acıyor. umurumda değil. yemeği yedim. karnım tok. doydum ben. açlıktan kötüsü yok. kendimi aç bırakmam bu saatten sonra, ruhumu, bedenimi, duygularımı doyurmamı engellemesin hiçbir şey. hayat temkinle geçmez. hayat temkinle yaşanmaz. hayat gün geçirmek değildir. hayat yaşamak içindir. ve doymuşken anlarsın gerçekten yaşadığını. ruhumu açlıkla terbiye edemem. ben yara almak istiyorum.. ve kanamak..

''zaman ruhunda yaşarken yalanları
hiç güvenmediğin yollarda buldun hayatı''

(lost aci soyler - 23 Aralık 2012 21:47)

şiir : küçük iskender
müzik : atilla özdemiroğlu
düzenleme : demir demirkan
söyleyen : sertab erener
perdesiz bas: levent yüksel
keman : ayda tunç,
sonuç : güzel şarkı.

(armonipolisi - 6 Temmuz 2001 19:10)

^*
ben yine de bir şey(sizlik)leri iyileştirmek adına her sabah anlamsızlıklarla yüklü kocaman binalar içine koş(turul)uyorum. sevmediğim bir yer ama inönü üniversitesi'ne en çok kasım yakışıyor. kasım da sararan yapraklar dışında başka da bir şey ifade etmiyor.

üniversiteden önce başka hayallerim vardı. biri futbolcu olmak, diğeri de adını bile söylerken yüreğimin tellerini titreten kişiye iki kelimeyi^* bir araya getirebilmekti. ^*

bütün zamanımı futbola ayırıyodum. yeteneklerim sınırlıydı ama ben de barcelona'da oynamak istemiyordum. kendime yetecek hayallerim vardı yani, öyle çok da büyük değil. birgün beklediğim haber geldi. okulun futbol turnuvası yapılacaktı.i şte fırsat karşıma çıkmıştı. maç günü gelip çatmıştı. bütün heyecanımı, hırsımı sahaya yansıtmıştım. ama mağlubiyetten takımımı kurtaramamıştım.

üzüntüyle soyunma odasına giderken bir el bana uzandı ve beni yakalıyordu. karşımda bir teknik direktör duruyordu. maçta beni izlediğini ve çok beğendiğini, benim de istemem halinde beni takımında görmek istediğini söylüyordu. çocuk kalbim işte heyecandan uçuyordu.

ertesi gün ise iki kelime bir araya geliyordu. cevapsa yine iki kelimeydi: ^*

takımla idmanlara çıkmak için sabırsızlanırken basit bir gribe yakalanıp doktora gidiyordum. muayene uzadıkça uzuyordu. akciğerlerimi dinleyen doktor bana öksür falan da demiyordu. doktor tuhaf tuhaf bakıyordu. daha sonra diğer meslektaşını çağırıyordu. ikisi birden aynı sonuca varıyordu: kalbim ^* normal çalışmıyordu...

sonra mı?...

hastaneden eve geldiğimizde futbolun ne kadar gereksiz bir şey olduğu anlatıldı bana. aşk'tan da yine iki kelime geldi.^*

şimdi iyi bir futbol izleyicisiyim. istemediğim bir üniversite'nin istemediğim bir bölümünde okuyorum. aşk mı?! o günden sonra kimseye aşık olmadım.

<sup>* * * *
*
* * * *</sup>

(rialto - 15 Kasım 2004 21:18)

damar bir çamur şarkısı. dinleyip de sevmeyen çok nadir insan vardır çevremde.sözlerini yazayım da tam olsun;

bak burda ne var
bir derin yara
bir bakış baktın yüreğim,
döndü de kora

hangi aydaydık,
günlerden neydi
bir gülüş güldün;
tüm güller boynunu eğdi

bir acayip haldeyim
dinle bunları
bize demişler serseri
severim onları

ne güzel olmuş gök mavi,
yeryüzü sarı
sen iste gelsin,
gönlümün ilkbaharı.

(peperuhi - 22 Kasım 2004 23:15)