hala konuya dair en iyi film olma özelliğini açık ara gillo pontecorvo'nun la battaglia di algeri'si korusa da, fransızlar'ın platoon'u olarak lanse edilmesinin haksızlık sayılabileceğini düşündüğüm, sinemasal yönü itibari ile olmasa da politik anlamda platoon'un fersah fersah ilerisindeki filmdir.

platoon ne kadar güçlü bir film olursa olsun eşitsiz ve haksız bir savaşın, bir işgalin saflarında savaşan askerlerin yaşadığı "acılara" odaklanmakla yetiniyordu. işgale maruz topraklarda yaşayan yahut bu işgale direnen insanların öyküleri ise pek tabi ki filmde yer bulamıyordu. bu anlamıyla da platoon bilinçli ya da bilinçsiz bir şekilde amerikalı askerlerin orada ne halt aradığı sorusunu pek çok benzeri gibi es geçiyordu. l'ennemie intime ise fransız askerlerinin yaşadıkları travmanın, isteyerek ya da istemeden yürütücüsü ve tarafı oldukları haksız bir sömürge savaşının sonucu olduğu gerçeğini zaman zaman sezdirebilen bir film olmuş.

--- spoiler ---
film sonunda aktarılan bilgiye göre fransa'nın ancak 1999'da bir savaş yaşandığını resmi olarak kabul ettiği düşünülürse, filmin kimi sahnelerinde fransız devletinin bu sömürge savaşını nasıl bir iç asayiş sorunu olarak kendi kamuoyuna yansıttığının gösterilmiş olması önemsiz bir ayrıntı değildi. ayrıca fransız askerlerinin katliam ve işkenceyi kabul edilebilir yöntemler olarak benimseyip, rahatlıkla ve yaygın bir biçimde uyguladıkları da gösterilebilmiş. herşey bir yana, filmin başında en önemli militarizm temsili olacağını tahmin ettiğiniz karakterin filmin finalinde sizi yanıltması filmin söylemini pekiştirmiş
--- spoiler ---

(lumpenproleter - 21 Aralık 2010 16:05)

izlerken içimi çıkarta çıkarta ağladığım,
beni uzun dakikalar boyunca ağlatan fransız filmi..

"içimizdeki düşman"...

ne güzel, ne doğru bir isim olmuş bu,
bu film için. herşey içimizde çünkü;
hemen hemen her türlü despotluk, katliam, kötülük, vahşet,
hepsi içimizde !
fransa'da fransızların cezayir'e, cezayirlilere yaptığı gibi, biz de kendi ülkemizde kendi insanlarımıza neler neler yapmadık ki...?! bir düşünün. bakın, 12 eylül geliyor işte. 34. yıldönümü yaklaşıyor, o kara kapkara günün..

fransa, cezayir'e 1940'larda 1950'lerde yaşattığı her türlü katliamı ve vahşeti, "sadece bir savaş" olarak nitelendirdi 1999 senesinin ekim'inde, biliyor musunuz? insanın kanı donuyor, şu filmi izlediğinde ise. bir fransız filmi, gayet açık ve net bir şekilde, cezayir'in bir köyünde, köyün halkını toplayıp nasıl hunharca katlettiğini anlatıyor... dakikalarca ağladım o sahnede zaten, bağıra bağıra ağladım hatta. artık nasıl içselleştirdi isem filmi, bilemiyorum.

fransız askerlerinden 27.000 kişi ölmüş cezayir'de, o senelerde... cezayirlilerin sayısı ise;
300.000 ile 600.000 arasında imiş. bu devasa rakamlar bizlere bir şeyleri, o kötülükleri, o insanların ruhunun her türlü despotluğunu anlatabiliyor değil mi? en azından, bari bunu yapabilsin!

------spoiler dolu güzelleme-----:

filme dair en önemli anekdotum ise, teğmen ile çavuşun filmin başından sonuna dek geçirdikleri ters yöndeki değişim. teğmenin başlangıçta cezayirlilere karşı duyduğu naiflik, vicdan duyguları (çoğu sahnede "adamsın ya adamsın!" diye bağırmama neden oldular hatta),
filmin sonunda dönüşüme uğruyor ve hatta onu bir nevi, sevdiği herşeyden herkesten koparıyor (oğlunu/eşini izninde fransa'da görmeye gitmesi, uzaktan bakması ve oradan hemen uzaklaşması).

çavuş ise, tam tersi istikamette ilerlerken,
olmayan duygularını yavaş yavaş yeşertiyor ruhunda ve filmin sonunda, savaştığı fransız ordusunun saflarından firar ediyor. hayata...

son söylediği ise gerçekten anlamlı idi :
"onlarca insan boşu boşuna ölmüş, anladım!"..

----------------------------------------------

izleyin ve filmin sadece fln kötülemesi olmadığını da görün, izlerken..

(kelebeklerinviziltisi - 29 Ağustos 2014 00:19)