durdurmak için el kaldırmanız gerekir.

(bkz: kadına el kaldıran erkekler)

(inverted - 30 Ağustos 2009 21:56)

muhtemelen taksimetresinde gece tarifesini hiç açamamış taksici.

(one by one - 3 Nisan 2010 17:49)

bugun ilk kez biriyle muserref oldum.
temiz giyimli, renkli fularli, gorevinin bilincinde, saygili, guleryuzlu. 40'li yaslarda bir kadindi.

guzergah boyunca, diger araclardaki bakislar, bu durumun henuz olaganlasmamis oldugunu gosterdi. keske daha cok kadin taksi soforlugu yapsa, daha yaygin bir meslek haline gelse kadinlarda da.
ki; kaba saba taksi soforleri azalsa.

(mavi istiridye - 21 Nisan 2012 17:09)

65 yaşlarında bir örneği muğla'da pazaryerinin girişindeki taksi durağında tonton sevimli nine modunda tezahür etmiştir.

(olmayacak duaya amin diyen adam - 21 Nisan 2012 19:19)

az sayıdada olsa memleketimizde daha dogrusu sehrimizde (bkz: istanbul)bulunan sofor grubu.

(she cries - 19 Ağustos 2003 05:22)

dört yapraklı yonca gibidir.

bugün bir tanesi rast geldi 4 leventte. ters yöne girmesi ve vallaha bozuğum yok diye para üstünü verememesi dışında gayet iyi bir izlenim bıraktı.

(godel escher bach - 9 Temmuz 2014 11:32)

ilk defa geçen ay sakatken rast geldim kadın taksi şoförüne. beşiktaş'tan bindim taksiye, "fulya'ya gidebilir miyiz?" dedim. o da "hmm, ama ben kabataş yönüne doğru gidiyorum" dedi. bi 10 saniye bakıştık, sonra indim taksiden. bu da böyle bir anım oldu.

(tabalaharus - 4 Kasım 2014 13:27)

26 yıllık hayatımda ilk defa az önce denk geldim. 27-30 yaşlarında, genç, bakımlı esmer güzel bir kadındı.
şaşırdıgım konu sadece kadın olması değildi. gecenin bu saatlerinde bagcılar gibi bir yerde çalışıyor oluşuydu. yalnız çok iyi bir şöfördü. tek eliyle direksiyon hakimiyetine de hayran kaldım.

(t boy - 6 Kasım 2014 00:55)

insanların ona, uzaylı görmüş gibi arabanın içine baktıkları onun da gülerek el salladığı insan. nedense bir garip bizim millet. niye bakıyolar ki kadın araba kullanıyo işte uzay mekiği değil ki bu. bi de öbürü niye el sallıyo kendini cumhur başkanı gibi mi hissediyo acaba?

(defne turac - 24 Temmuz 2004 11:45)

feza kürkçüoğlu arşivinden, 6 haziran 1952 tarihli hafta dergisinde yayımlanan şahap balcıoğlu imzalı haberin başlığı:

"taksinin içinde müthiş bir tokat şakladı. arkasından tiz bir kadın sesi:

- terbiyesiz herif kendine gel! ben senin bildiğin kadınlardan değilim!

hadise bir gece vakti, ankara’da, 5010 sayılı takside, şoför hacer öçsu ile sırnaşık bir yolcu arasında... geçmedi. çünkü böyle bir hadise olmadı. ben uyduruyorum.

ama geçebilirdi. zira ankara’da 5010 sayılı sarı bir taksi var. şoförü de gerçekten hacer öçsu adında bir hanımdır. ancak hacer hanım, insana pek öyle kolay kolay “pas verecek” cinsten değil. namuslu, ağır başlı, son derece hanım bir kadın. ankara’da bütün taksi şoförleri onu bir kardeş, bir abla gibi sevip sayıyorlar. bu sebeple adını “yenge” takmışlar.

onun arabasına bir gün tesadüfen bindim. kendisine ilk rastlayışım olduğu için bittabi bütün hareketlerine dikkat ettim. ulus meydanından kızılay’a dolmuş yapıyordu. küçük bir “skoda”nın içine sıkıştık. arabayı öyle rahat ve emniyetli bir sürüşü var ki insan içinden “aferin” diyor.

hacer öçsu orta boylu, zayıf, kumral 35 yaşlarında bir kadın. gözlerinin mavisinde temizlik okunuyor. hayat yükü onu biraz hırpalamış: yüzünde kırışıklıklar ve saçlarında birkaç beyaz tel görünüyor. fakat yine de insana güven veren bir gülümseyişi var.

geçen hafta onu, ankara palas’ın yanındaki oto parkında buldum. şoförlerin devam ettikleri bir köftecide karnını doyuruyordu. masalardan birine çöküp öğle kahvemizi birlikte içtik. abdülhak şinasi hisar’ın “çamlıca’daki eniştemiz” adlı romanı var ya, hacer hanıma da, “ankara’daki yengemiz” dersek fena mı olur acaba?

yengemizin üstünde haki renkte kaba kumaştan bir pantolon, aynı renkte bir gömlek ve açık bej bir trençkot vardı. kendisi doğma, büyüme istanbullu, suadiye’de otururlarmış. babası “sedat” otobüslerinin sahibi, ağabeysi de meşhur şoför cin ali olduğu için küçük hacer, 12 yaşında direksiyon kullanmayı öğrenmiş. diğer erkek kardeşi de şimdi hava subayı imiş.

hacer hanım iyi şartlar altında büyümüş ve şimdi başgedikli olan hamdi öçsu ile evlenmiş. iki oğlan iki de kız çocukları var. adları: nermin, atıl, serpil, nur. ikisi okula gidiyorlarmış. üçüncü sınıftaymışlar.

asker olan kocası 1943 yılında ankara’ya nakledilince buraya gelmişler. hamdi öçsu, kalecik’te ordu birliklerinin birinde şoförmüş. hacer hanım da 1949 da bu işe başlamış.

- ne yaparsınız, diyor, geçim kolay mı? dört çocuk bu, kolay değil. ayrıca kirada oturduğumuz gibi istanbul’daki kayınvalideye de bakıyoruz.
sonra?

- 1949 da ankara’da ehliyet alıp kendi arabamız olan bu “skoda” ile başladım. ilk iki yıl taksicilik yaptım. şimdi bir yıldır dolmuşçuluğa geçtim.

- taksiciliği neden bıraktınız?

- eski işler kalmadı efendim. arabalar çoğaldı. istanbul’da da aynı hal yok mu?

- doğru. peki bu işe başlarken hiç güçlük çektiniz mi?

- hayır, çünkü aileden alışkanlıklarım var. sonra, eksik olmasınlar, bütün arkadaşlar bana ellerinden gelen yardımı yaptılar, hâlâ da yaparlar.
biz bunları konuşurken etrafımızdaki şoförler tevazu ile itiraz ettiler:

- ne olacak yenge, vazifemiz bu bizim.

sonra bana döndüler:

- ağabey, yenge bizim bir tanemizdir. o bizim dünya ahret kardeşimizdir.
hacer hanım, bugüne kadar yolculardan da herhangi bir kötülük görmemiş. ayrıca hiç seyrüsefer cezası almamış. mesleğini çok seviyor:

- kadınlar havacılık bile yaptıktan sonra neden şoför olmasınlar?, diyor. her gün sabah saat 7 de işe çıkar, akşam 20 de eve dönermiş.

- ya ev işleri?

- saat 23.30’a kadar o işleri de bitiriyorum. insan evine bağlı olup çalıştıktan sonra bütün bunları pekâla başarır.

gerçekten yengemiz medenî âlemde kadının gördüğü işlerden birini yurdumuzda tatbik etmekle türk kadınına güzel bir örnek veriyor."

(dali dili havali korna - 16 Temmuz 2005 13:37)