(bkz: akarui mirai)

(ghoul - 12 Eylül 2009 02:12)

kiyoshi kurosawa nin son filmi. film magic realistic senaryosu, surreal cekimleri ve' estetik goruntuleri ile izleyiciyi adeta buyuluyor. yonetmen her gecen gun tum dunyanin, ozellikle de japonya nin. git gide ne kadar amerikanlastigini karanlik bir tablo ile gozler onune seriyor. film ayrica cannes film festivali 2003 dede gosterilmis, ve bayagi bir ilgi toplamistir.

(eternity4ever - 25 Haziran 2004 21:40)

yonetmen kiyoshi kurosawa'nin "pulse" ve "charisma"sini gormus, lakin kendisi hakkinda derin tahlilleri olmayan basit bir rontgenci olarak, bu son filmi ile amerikan sinemasinin hudutlarini kalin fircalarla cizmeye bayildigi, haliyle emperyalistce japon sinemasina da bulasan (parantez: japon sinemasinin da kendi dogu asya kultur endustrisi coplugunde farkli oyun kurallari belirlemeye calisan bir emperyalist aktor oldugunu da eklemeli, ozellikle "korku" janrinda) "janr" kafeslerini kirmaya calistigini dusundum. gercekustu unsurlar, vazgecilmez "hayalet" klisesi, "urkutucu cinayet" klisesi, vs. kurosawa'nin "b-tipi" endustrisinden asina oldugu seyler, lakin bu filmde biraz da yadirgatma amaciyla, dikkatlice kullanmis bu "sey"leri.

spoiler sevmeyenlere alttakilere dikiz atmak pek tavsiye olunmaz.

...

kanaatimce japon toplumunun "amerikanlasmasi" uzerine niyet edilmis bir elestiri degildir zerkedilen filme. lakin tum sekanslara bir hayalet gibi musallat edilen, izdirap verici, sessiz bir ciglik halindeki "bikkinlik", "yabancilasma", "hedefsizlik"tir. son sahnede "parlak gelecek" yazisinin arkasinda beyaz "che" tisortleriyle yapacak bir sey bulamadan kaldirimda karton tekmeleyen japon genclerinin cizdigi portre, kapitalizmin evrensel ve sarkastik bir portresi olarak cok basarilidir ornegin. o fasist "fight club" portresinden daha vurucudur hatta.

kurosawa filmlerinin yaygin ozelligi midir, bilemem, o analitik donanima sahip degilim, lakin bu filmde de karakterlerin (ozellikle "yasli" versus "genc" ekseninde) birbiriyle iletisim kurmaya calisip bir turlu becerememeleri, ya da bu tur bir gonul muhabbetine zaten cok uzak olmalarindan kaynaklanan bir anlamsizlik hali, bu kopukluk nefis islenmis, hem kameranin gozuyle, hem de oyunculuklar uzerinden. (bu meyanda mesela nuri bilge ceylan'in "uzak"ina ogretecek o kadar cok seyi var ki filmin.)

once, obsesif bir sekilde hikayenin merkezine yerlestirilen obje, "zehirli kirmizi denizanasi", cok bariz ve klasik bir arac gibi geldi bana. kor gozum parmagina misali. denizanasi gibi hayatla "bitkisel" bir iliskisi olan mamoru ile ona yol gostermeye calisan nimura arasindaki iliskiyi apaciklastirmasi bakimindan, filmin aciktan vermek istemedigi bir temayi, "gelecek o kadar da karanlik olmayabilir, bazi ruyalar gercek olabilir"i tasimasi bakimindan denizanasinin uzerine cok yuk yuklenmis belki. yine de, japon sinemasina ozgu bir sekilde, melankolik, belirsiz, karamsar bir sekilde bitiyor film, bu da kuvvetli yani. denizanalari tatlisuda yasayip uremeyi ogreniyorlar ama "primordial"a, denize geri donuyorlar, geriye o dev hapisane, tokyo, ve che tisortlu ruhsuz cocuklari kaliyor...

(babaerenler - 30 Mart 2005 23:31)