cafer penahi'nin hapise girmeden önce, evinde geçirdiği bir günü anlatan belgesel. bu yapımın ilginç bir yanı da belgeselin, usb bellekle bir kek içinde iran'dan fransa'ya çıkarılması ve böylece cannes'da gösterilme şansı bulmasıdır.

--- spoiler ---
belgesele gelecek olursak; aslen üzücü bir yapım. zira panahi'nin düştüğü durumu çok iyi anlıyorsunuz, o çaresizliği, bir şeyler anlatmak isteyip de anlatamıyor olmasının getirdiği sıkıntıyı. zaten o da önce filmi anlatmaya, canlandırmaya çalışıp, sonra bunun ne kadar saçma olduğunu anlayıp, bundan vazgeçiyor.

yapımın teknik kısmına girmeye çok gerek yok zira bu şartlarda çekilen bir şeyi değerlendirmek biraz haksızlık gibi geliyor. sadece yapımın bazı kısımları bana kurmacaymış gibi geldi; kapıcının geldiği ya da alt komşusunun geldiği kısımlar ama tabi kurmaca olsa da film içeriğinden bir şey kaybetmiyor.

ayrıca yapımdaki köpek, mickey acaip bir semboldü (acaba neyin sembolü?).
zira mickey; sahibinin sadece bir saatliğine bırakmak istediği ancak kimsenin bakmak istemediği, sürekli havlayan, rahatsızlık veren ama aslında baktığınızda sevimli bir köpekti.

--- spoiler ---

(gioberg - 16 Ekim 2011 01:04)

başlarında büyük bardaklarla çay içilen film.
iranda azerbaycanlılar/türkler büyük bardakla çay içer. diğer etnik unsurlar arasında da bu şekilde çay içen biri görüldüğünde "türk gibi çay içmek" tabiri kullanılır

(kestirmeden uzagi yoktur - 31 Ağustos 2013 11:32)

samimiyet evet samimiyet, her ne yaparsan yap samimiyetini koru ve ona göre tavrını, şekil şemailini belirle demişler... jafar panahi'nin yaptığı da buydu aslında.
''aslında bu bir kurguydu ve samimiyetten uzaktı''
sanatın kendi içindeki profesyonel açılımlarını bilen bir yönetmenin bunları tek mekan, tek kişi ve bir günlük yaşamayla anlatması riskti.
ve bu riski, tüm iştahıyla öğreti derecesinde anlatışı güzeldi...
güzel olan ne! sonuç mu?

(solarise - 9 Kasım 2013 00:30)