berbat bir albüm kapağına sahiptir..şaka gibidir,kabus gibidir...

(yanetki - 16 Ocak 2008 03:36)

an itibariyle malum ortamlara düşmüş olan albümdür.

edit: henüz bir kez dinlemiş olarak söyleyebileceğim, in flames ve soilwork ün bu son yıllarda belirledikleri birbirine paralel çizgide değerlendirildiğinde gayet güzel albümdür. kesinlikle boş değildir; güzel melodilerle, sololarla, nakaratlarla doludur. come clarity gibi değil de daha çok soundtrack to your escape ve clayman arası bi karakteristiğe sahip çoğu şarkı. ancak come clarity'de de olduğu gibi çok kanallı vokaller var ve şarkının yapısında ön plandalar, bu da canlı performanslarda geri vokal dahi kullanmayan bir grup için çok abuk bir durum. zira come clarity albümündeki leeches ve crawl through knives performanslarına youtube gibi yerlerden bakarsanız tam bir fiyasko olduğunu göreceksiniz. vokaller hakkında söylediklerim klavye için de geçerli. bazı şarkılarda gitardan çok klavye ön planda olmasına rağmen hala grupta bir klavyeci bulunmuyor, sample olarak çalınıyor arkadan sürekli.

ayrıca belirtmek gerekir ki the chosen pessimist gerçekten bu albümde beni benden alan şarkı olmuştur. şarkıda resmen radiohead, muse gibi gruplardan esintiler görebiliyorsunuz. hatta, bir ben miyim böyle düşünen bilmiyorum ama, rammstein'ın feuer und wasser şarkısına bayağı bi benzettim şarkının gidişatını. sırf bu gibi ürünler çıkardıkları için in flames'in değişmesine hiç üzülmedim. yine bir whoracle çıkarmalarındansa bunun gibi çalışmalar yapmalarını yeğlerim.

2.5 yıl sonra gelen edit 2: yarrak gibi albüm.

(captor of sin - 16 Mart 2008 10:14)

neden yetenekli, kapasiteli, birikimli oldugunu bildigimiz gruplar goz gore gore eriyor?

aralarindan biri cikip "beyler, kendimizin kotu bir taklidi gibi muzik yapar olduk" demiyor mu?

ve de...

on kusur yil onceki iki albumun melodi ve ritim partisyonlarindan kac tane temcit pilavi album yapilabilir?

sorulari icinde gizlidir...

ama cevaplar nerede gizlidir bilemiyoruz...

(eru iluvatar - 16 Mart 2008 11:46)

in flames'in yaptığı en farklı, en "yumuşak", en rock albüm. ha ben come clarity'deki sahteliğe tercih ederim, en azından yeni bir şeyler deniyorlar. gerçi anders passenger projesi ile bize ufaktan çıtlatmıştı bunları. amma velakin, oldukça taze, yepyeni bir in flames var karşımızda. du bakalım, ileride daha derin analizler yaparız.

edit: reroute to remain'deki eğlenceli/gaz şarkı yapıları, come clarity'deki melodik yapı ve nakaratlar, soundtrack to your escape'deki albüm bütünlüğü, üstüne de bir tutam deneysel alternatif rock. clayman ve öncesini arayanlar (gene) bir şey bulamayacaklar, ama come clarity ile üzülenler oldukça sevinecekler. güzel albüm.

(sambalici - 16 Mart 2008 12:06)

içinde güzel şarkılar bulunduran güzel bir albüm olmasını geçtim, i'm the highway ve drenched in fear adlı ileride "efsane in flames riffleri" listesine girecek riffler içeren şarkıların olduğu albümdür. konserlerde nasıl çalacaklarını duymak için sabırsızlanıyorum açıkçası.

(sambalici - 17 Mart 2008 18:05)

yer yer "eh gene iyi bisiler var" dedigim ancak yarısından fazlası icinse bu hala in flames degil dedigim album..gerci artık jester race'tir, whoracle'dır, lunar strain'dir, onlar icin in flames dememek gerek. azınlıkta kaldık ne de olsa..ama move through me ve march to the shore iyi..evet evet..

ayrıca "i feel like shit" gibi sozleride hiç yakıstıramadım in flames'e^*..nerde o lupus, jester konsepti, metaforlar falan..hı? zaten tilt'te "but jesterday is done" "but jesterday won't come" diyerek gayet guzel acıklıyorlar durumu..

(streetprincess - 17 Mart 2008 18:23)

yine baya bir süre dinlenebilecek şekilde üretilmiş bir albüm. nedense bana sanki in flames'in değil de yeni güzel bir grubunmuş gibi geldi o yüzden fazla garipsemedim.

(screamager - 17 Mart 2008 18:55)

fena olmayan bir müziksever, iyi bir melodik death metal dinleyici, daha da iyi bir in flames manyağı olarak diyebilirimki, güzel albüm. evet albümde aksayan yönler mevcut, en başta türün bence en başarılı vokalisti anders friden'in yeni garip şeyler denemesi ve başarısız olması mesela. veya şarkı yapılarındaki bazı gariplikler, abzürt geçişler vs. ama bunları bastıracak derecede güzel bir albüm olmuş. şarkılar genel olarak güzel ve tutarlı, come clarity gibi sadece bir kaç şarkı üzerine inşa edilmiş bir albüm değil. ek olarak, in flames'in kendi içindeki gelişimini de yansıtıyor albüm. arayan eski şarkılara göndermeler de bulabilir, yeni yeni şeyler de. ki yeni şeyler daha fazla. ha albüm mükemmel değil, ancak beni hoşnut edecek derecede güzel. ek olarak, in flames'in doğru yolda olduğunu gösteren bir albüm. ancak sanıyorum genel olarak underrated kalacak bu albüm, belki biraz resme daha büyük bakmayı gerektirdiğinden olsa gerek anlaşılması güç olabilir.

(sambalici - 19 Mart 2008 20:24)

lunar strain'den beri takip ederim ve whoracle dahil, kesinlikle ilk on dinlemede hiç bir yeni in flames albümünü direk sindirip hoşlanamamıştım, bu benim kişisel problemim; geç müzik hazmına sahip biri olmamdan da kaynaklanıyor diyordum, eski melodilerin çok mükemmel olması ve kafada yer etmesi ve daha iyisini beklemekten olduğuna kanaat getiriyordum, ve fakat farkettim ki zaten daha iyisi diye beklediğim şey bir öncekinin aynısı olabilirmiş en fazla. işte bu adamlar her albümde bu önyargı sınırımı kırdırabiliyor bana, o sayede oturup on kez sabırla "evet nasıl olsa sonunda idrakına varabileceğim, yaşasın" güveniyle dinliyorum ve hakikaten şaşmadı, whoracle'dan beri hiç bir albüm boş geçmediler, güvenimi boşa çıkartmadılar. işte bu da o çizginin sonundaki albümdür gözümde.

ilk intiba olarak alias muhteşem geldi bana, "don't tell me, tell my ghost..." kısmı ile, daha sonra march to the shore. the chosen pessimist başta biraz samimiyetsiz ve bayık gelse de aynı süreçte dinledikçe nasıl da farkında olmadan içime işlemiş onu farkettim. genel olarak albüm defalarca kendini dinlettirmeye başladığı süreci geçtikten sonra her dinleyişte yeni şeyler yakalanabilecek bir albümmüş onu farkettim.

otuz kere aynı temayı işledim farkındayım ama dinler dinlemez "evet dinledim" diye yazmak istemedim, şimdi bir haftalık sürekli dinleyiş deneyimlerim sonucunda vardığım gazla yazıyorum. aynı deneyimi yaşasın sevenleri.. bu ne öle kıçı kırık nümetal, metalcore vb. bir albüm, ne başka bir grubun albümü, de eski in flames albümlerine benzeyen bir albüm, yeni ve farklı bir in flames albümü. bu şekilde dinlenirse tad alınır bence sanki...

albümün kapağı bu arada hakikaten çok kötü, en azından renkler daha düzgün seçilse belki bir derece kurtarılabilirmiş. ama bana ilk bakışta bleach'teki seireitei mekanını hatırlattı, shinigami'lerin kalesi olan iç kısım hani.. bilen bilir... belki vardır bir gönderme bilemiyorum. ama daha iyi olabilirmiş. olsun, dış görünüşle yargılamamak lazım, içerik gayet düzgün kapağa göre.

(aernath - 21 Mart 2008 09:29)

dünya çapında epey büyük bir dinleyici kitlesine sahip, diskografisini keskin dönemeçler içermesine rağmen eski takipçilerinin büyük bölümü tarafından halen takip edilmiş bir yandan her dönemeçte yeni bir kitleyi hayran kitlesine katmayı başaran bir grubun, son albümü.

bakıyorum, kaç albüm oldu halen bir çok kökten inflamesçi hala default "stye'den beri, colony'den beri" girizgahlarını yapmaktan çekinmiyor.

kendi adıma şimdi arkada çalarken yeni albüm, farkediyorum ki benim de come claritye kadar hissettiğim bu vizyondan eser kalmamış atlatmışım gitmiş.
tipik eline avucuna alan inflames şarkı düzenlemeleri. daha ne olsun. daha neyi etiketlemeye çalışak "bu sefer de başyapıt niteliğinde/değil" diye.

ps: galiba albüm kapağı ve logoyu görünce yaşadığım hayalkırıklığını ve kafamda tekabül eden müzikal tezahürünü albümde -allahtan- göremeyince bu kadar beğendim albümü. belki de bunu amaçlamışlardır kimbilir : ).

(manfool - 4 Nisan 2008 13:38)

henüz yeteri kadar dinlemedim (2-3 kez tam dikkatsiz) ama sanırım bu albüm brutal vokal içermiyor?!?

vokaller inanılmaz derecede arada kalmış ve bundan rahatsız oldum. brutal yerine aslında oldukça kirli bir clean vokal eşlik ediyor müziğe. the jester race'teki ya da misal tanrı şarkı satellites and astronauts'taki vokal nerede, bu albümdeki vokal nerede... anders'in artık gücü mü yetmiyor, yeni şeyler mi deniyor bilmiyorum, ama böyle tecrübeli adamlardan bunu beklemezdim. kısacası albümdeki en rahatsız olduğum şey vokallerdeki bu arada kalmışlık oldu.

come clarity'den daha müzikal bir albüm olmuş ve şarkılardaki çeşitliliğe dikkat edilmiş gibi. come clarity müzikal bakımdan daha düz bir albümdü ama anders vokalde coşturmuştu, misal crawl through knives. a sense of purpose ise dinlediğim kadarıyla tam tersi olmuş.

şu an en beğendiğim i'am the highway... bakalım sindirince ne kadar değişecek düşüncelerim...

(imperfection - 5 Nisan 2008 01:21)

(bkz: http://alkalimetal.dalbudak.net/…e-sense-izlik.html)

(gelaek - 9 Nisan 2008 00:32)

gözümde, dinledikçe anlam kazanan albüm. başta vasat gelen şarkıları şimdi bayıla bayıla dinliyorum gözlemlediğim kadarıyla.

ha bir de, cd'min bugün elime geçmesiyle beni çok mutlu eden hede.

yıllar sonra gelen edit: dinledikçe anlam kazanmıştı, sonra yavaş yavaş geri kaybetti o anlamları albüm. reroute to remain'den sonraki en vasat in flames albümüdür kendisi gözümde.

(jesterdancer - 12 Nisan 2008 00:41)

albümü her zaman ki gibi iki yönden değerlendirmeye artık gerek yok. death hallerini seviyorum bu ne lan diyorsanız dinlemeyiniz o zaman(ben de o hallerini seviyorum ama bu hallerini de kabul ediyorum artık). yeni tarzlarına göre yorumlayacak olursak ilk olarak şunu direkt söyleyeyim, in flames te artık yaşlandı müzikleri olgunlaştı falan yorumları ancak bu albüm de biraz biraz hakedilen bir yorumdur. bana r2r, stye, come clarity nin falan olgunlukla alakası olduğunu söylemeyin. kliplerden tutun, görüntülerine kadar amerikan piyasası hedefleri vardı. ki yardırgamamak lazım, yeni birşey denemek istemek bir yaştan sonra sürekli aynı türden sıkılmak onlarında hakkı.
gelelim albüme, şarkı şarkı özetleyecek yada yorumlayacak kadar dinleyemedim ama eski göz ağrımız için bir kaç kerede özümsenebilecek bir albüm olduğu konusunda herkes hemfikirse ve dinlediğim kadarıyla, amerikan metalcore, new metal yada herneyse (yeni, hızla tüketilen diyelim) kültürün altına girmeye çalışmayan bir albüm. bana olumsuz gelen iki yönü ise, diğer albümlerinde biraz ucundan death şarkılar vermiş olsalarda, bu albümde pek eser yok. vokalin mükemmel brutal sesine diğer albümlere göre çok çok az rastlıyoruz.

özetle;
in flames in yeni tarzında ki, belki en güzel şarkılarını bulundurmayan ama bana en samimi gelen albümü. bana "trollcüm, artık bu tarzı istiyoruz, olay sadece para da değil, hem kafa götürmüyo artık, hem değişmek lazım" dedikleri albüm.. bize de "hala in flames we trust `" demek düşer.

(trollhammaren - 27 Mayıs 2008 07:58)

malesef heyecanlandıracak hiç bir şey içermeyen bir albüm. müzikal anlamda bir ilerleme yok. gerçekten de eski albümlerden bazı öğeler ödünç alınıp kötü bir şekilde birleştirilmiş gibi duruyor. prodüktöre burada önemli görev düşüyor tabi ve açıkçası kariyeri böyle bir albüm için çoook ama çok zayıf duran daniel bergstrand'ın prodüktörlük konusunda albüme bir şey katabilmiş olduğuna inanmıyorum. eh eğer yanılıyorsam, o zaman vay haline in flames'in, zira kendilerini dandik bir kopyasına dönüşmüş olmaları üzücü olur. the chosen pessimist'i de açıkçası sadece ve sadece trend'e uymak için eklenmiş, yapay bir şey gibi görüyorum. reroute edicez dedikten sonra, tezat bir şekilde eski bir hallerine yakınsayıp, sonra şimdi de bir rotalanmadan ziyade kendini tekrarlama, kısırlaşma davranışına giren bir in flames'e bir yerden ayet filan gelip bir şeyler yapacaklarına inanmıyorum.
3/10

(as if existed - 21 Eylül 2008 00:44)

sözleri de drottningsgatan'dan topladıkları emo-teenlere yazdırmışlar sanırım. şaka mısınız be?
örneklerle pekiştirecek olursak;

sober and irrelevant

used to be original,
but now i tremble in fear
i am like everyone else
alabary spell

is this how it feels
to reach black bottom
want to know how it feels to be forgotten

i become the distance,
i am the sober and irrelevant,
i don't feel but in this,
what is there to believe?

i'm not asking for much
just a moment
a chance to pick up the pieces
happyness please come home
----------------------------------------
kanıt no2
disconnected;

you receive what you give
and this is like nothing
i feel like shit
but at least i feel something
------------------------------------------
ve devam;

delight and angers

everyday takes figuring out how to live,
sometimes it feels like a mistake,
sometimes it's a winner's parade,
delight and angers,
i guess that's the way it's supposed to be...

please heal me, i can't sleep
thought i was unbreakable, but this is killing me
call me, everything, make me feel unbreakable,
lie and set me free

i feel the fear take hold
afraid this hell i create is my own
calm my franticness, i can't take it anymore,
this used to be my own world,
but now i've lost control

(as if existed - 21 Eylül 2008 00:54)

bütün parçaların bütünlük içinde oldugu, akılda kalıcı lyricleri içinde barındıran, tekrar tekrar dinlenildiğinde üstünde çok çalışılan bir album olduğu izlenimi veren, cillop gibi, leziz bir in flames albümü.. dikkatli dinlenilirse sert gaz gitar rifflerinin gerisinde kalan melodik çalışılmış, uğraşılmış soloları duyabilirsiniz. albümü 2 kere dinleyip, "bu ne yaa in flames te bitmiş abiii" yerine in flames e saygı gösteriniz, seviniz, sevdiriniz.

(liberter - 22 Ocak 2009 13:32)

14 yaş emolarına yapılmış diye damgalayıp da içinden bi tek chosen pessimisti 'güzel' bulan bünyelerce çoktan dağılmasına hükmedilmiş grubun, esasında harika albümüdür.
bakıyorum milleti resmen tersyüz etmiş, sevemeyenler neyini sevemediklerini anlamamışlar, o derece. ya şimdi whoracle gibi olmamış ama en çok chosen pessimist güzel böyle albüm yapsınlar.

-a sense of purpose dinledin mi abi adamlar bir şeyin iddiasında olmadan süper albüm yapmışlar.
-yok beğenmedim kafa melodik death türevini kaldırmıyor, ama zaten in flames de melodeath yapmıyor dedik, yok ne dedim ya sadede geleyim, ona da gelemedik 10 cümle daha yazdık hmm.

içinizde metal müziğe dair alev kalmadıysa tabiki vokalleri sarmayor melodiler sarmayor beni vallahi dayii diye sallanırsınız meydanda.

yaftalamadan dinleyin artık be gözünüzü seveyim. bu albümdeki senelerin getirdiği tecrübeden tat alamayanlardan olmayın.

p.s:bu arada tavsiye ederim. (bkz: abnegation) hem burada hem orada entryleri olanları bir okuyun, orda beğenmeyenler nasıl burda beğenmişler bi tahlil edin gari.

(manfool - 22 Ocak 2009 14:01)

anders friden'in -çok afedersiniz- yarrrak gibi vokali olmasa bayağı iyi ve hatta sert denilebilecek in flames albümü. disconnected, sober and irrelevent ve condemned'in vokali at, hayvan gibi iyi şarkılar olduğu görülür. hele drenched in fear tastamam clayman bestesi. gel gelelim "ıaaayyhh..." diye anders peydah olunca insanın kulaklığını kırası geliyor.

bana göre soundtrack to your escape ile birlikte hak ettiğinin çoook çok altında değer görmüş iki in flames albümünden biridir bu çalışma.

(there is nothing left for me - 4 Mayıs 2011 21:23)

olumsuz şeyler yazanlardan bazılarını itinayla eksiledim. öncelikle bunu söylemek istiyorum.

cillop gibi de albümdür.

adamın önüne jester race'i tekrar pişirip koy, ses çıkarmaz amk. kalmış orada. aynısını istiyor hep. iyi albümdür jester ama müzik konusunda muhafazakar olmak sakıncalı.

kusursuz mu bu albüm ? değil. prodüksiyon kötü. gitar geri planda kalmış gibi. bu da bir metal grubuna, hele hele in flames'e hiç yakışmayan bir hadise.

ancak besteler gayet de hoş. çıktığından beri tekrar tekrar dinliyorum.

kalbinizi kırarım !

not: fanboyum.

(empty blank - 22 Ocak 2013 03:27)